Το 2019 στην Ευρώπη: Σιγά μην κλάψουμε, σιγά μην φοβηθούμε

Στην Ευρώπη έχουμε γεμίσει Κασσάνδρες. Θα ανέβει η ακροδεξιά στις Ευρωεκλογές, “δεν τραβάει” ο γαλλογερμανικός άξονας, “βόμβα” η Ιταλία κλπ. Εντάξει, αλλά να θυμίσουμε κάτι. Χωρίς την αισιοδοξία της βούλησης, στη Γαλλία θα κυβερνούσαν ακόμα οι Λουδοβίκοι.

Να βλέπουμε τους συσχετισμούς, να αναλύουμε την κατάσταση, με πρόταγμα όμως την τελευταία Θέση του Μάρξ για τον Φόυερμπαχ. Ότι σκοπός μας δεν είναι μόνον να κατανοήσουμε τον κόσμο αλλά να τον αλλάξουμε.

Γιατί σε τελευταία ανάλυση δεν χρειάζεται να είσαι διαπρεπής οικονομολόγος ή φιλόσοφος για να κατανοήσεις ότι τα πράγματα πάμε στραβά στον κόσμο. Αρκεί να πάς βόλτα σε μια φτωχογειτονιά του Παρισιού ή του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Από τους διανοούμενους λοιπόν δεν περιμένουμε απλώς τις αυτονόητες διαπιστώσεις. Περιμένουμε σκέψεις, προτάσεις, έμπνευση για προοδευτικές λύσεις. Σε αντίθετη περίπτωση, συγγνώμη αλλά είναι άχρηστοι.

Η Ιστορία της Ευρώπης είναι ένα ατελείωτο σφαγείο. Η Γερμανία έχει διαμελιστεί δυο φορές μέσα σε τρεις αιώνες. Η Πολωνία διπλάσιες. Μόνο μέσα στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα είδαμε το Άουσβιτς, τον Ισπανικό εμφύλιο, δυο Παγκοσμίους Πολέμους κυρίαρχα σε ευρωπαϊκά χώματα, οικονομικές κρίσεις και πείνα, δικτατορίες και πολιτικές διώξεις σχεδόν παντού.

Πήρε μια ανάσα η μικρή και γηρασμένη ήπειρος μας με την ΕΕ. Ωστόσο η Ιστορία δεν τελειώνει έτσι εύκολα. Έσκασαν μύτη ο νεοφιλελευθερισμός, η σχεδόν μόνιμη παγκόσμια κρίση υπερσυσσώρευσης, το δημοκρατικό έλλειμμα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, η προσφυγική κρίση.

Οπότε μέσα στην κοινωνική κόπωση από τη λιτότητα και στην αγωνία για το μέλλον ξανασήκωσαν κεφάλι στην Ευρώπη οι εθνικισμοί και η ακροδεξιά.

Δηλαδή ιστορικά τίποτε το καινούργιο. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν είχε αποδώσει το σοσιαλδημοκρατικό όνειρο του Βίλυ Μπράντ να συγκλίνει με μια δημοκρατική ΕΣΣΔ, ίσως να γινόταν έτσι αν είχαν συμπέσει χρονικά με τον Γκορμπατσώφ. Ίσως πάλι να μην υπήρχε πια  τέτοια ελπίδα αφότου ηττήθηκαν ο γαλλικός Μάης και το ιταλικό εργατικό φθινόπωρο σχεδόν ταυτόχρονα με την αποτυχία των Εργατικών κυβερνήσεων στην Βρετανία.

Η ουσία είναι ότι έτσι κι αλλιώς δεν ζούμε στον κόσμο που θέλουμε και στην Ευρώπη που θέλουμε. Η ακροδεξιά και οι εθνικισμοί είναι ο απεχθέστερος εχθρός αλλά δεν θα θρηνήσουμε εμείς που τα έκανε μαντάρα ο νεοφιλελευθερισμός, είτε της Θάτσερ είτε του Σόιμπλε. Εμείς το ξέραμε ότι πάνε τον κόσμο προς τον γκρεμό, το διαδηλώναμε.

Εδώ και αιώνες είμαστε καταδικασμένοι να κοιτάμε μόνο μπροστά, το παρελθόν είναι πάντα όπως το έφτιαξε η αντίδραση.

Γι αυτό κάθε Πρωτοχρονιά δεν μπορεί παρά να είμαστε αισιόδοξοι. Γιατί αφού ο κόσμος είναι τόσο σκ.., το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να παλεύουμε για να γίνει καλύτερος. Ειδικά η μικρή και κουραμένη μας Ευρώπη, ή θα γίνει καλύτερη ή θα αυτοκτονήσει κυριολεκτικά και οριστικά.

Επενδύουμε στη ζωή, άρα αισιοδοξούμε.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr