"Οι νέοι… που τους έλεγαν αλήτες"

Ό,τι και να κάνουν οι Δυνατοί, όσο κι αν διαλύουν «ετούτα εδώ τα μάρμαρα», τα όνειρα συνεχίζουν να παίρνουν εκδίκηση. Έρχονται, λοιπόν, αφορμές που αποδεικνύουν ότι ο τόπος αυτός παραμένει ωραίος. Έχει ακόμη κάποιους μαθητές που μπορούν να προσφέρουν πολλά. Μια ένδειξη μεγάλης μαγκιάς: θυσίασαν κάτι δικό τους απολύτως υποκειμενικά εγωιστικό για να το προσφέρουν σε κάποιους άλλους. Γιατί δεν υπάρχει ηρωισμός για την πάρτη μου αλλά μόνο να θυσιάζεσαι για κάποιον άλλον.

Μαθητές της τρίτης τάξης του Λυκείου Δεμενίκων της Πάτρας. Προσέφεραν τα λεφτά, τα οποία είχαν συγκεντρώσει για τη πενθήμερη εκδρομή τους, στην οικογένεια 15χρονου μαθητή του 11ου γυμνασίου. Παλεύει με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που είναι δύσκολο από πλευράς υγείας και οικονομικών να αντιμετωπιστεί.

Έδωσαν τα χρήματα τόσο σεβαστικά που το έκαναν μέσω της Διεύθυνσης του Σχολείου για να φτάσουν στην οικογένεια του πιτσιρικά. Δεν ήταν απλά μια πράξη φιλανθρωπίας. Ήταν κάτι περισσότερο. Μια χειρονομία ευγενική, με σεβασμό πραγματικό, όχι σαν… παστίλια για τον πόνο του άλλου, αλλά πράξη για τον πόνο του άλλου.

Μάλιστα, επιχειρηματίας της πόλης προσφέρθηκε να πληρώσει ο ίδιος τα έξοδα της εκδρομής των μαθητών. Και όμως, ζήτησαν να δοθούν και αυτά τα χρήματα στον μαθητή. Επέλεξαν να μην πραγματοποιήσουν την εκδρομή. Όσοι ζουν στην περιοχή, γνωρίζουν καλά ότι τα Δεμένικα δεν είναι κάποια πλούσια περιοχή και τα χρήματα για την πενθήμερη συγκεντρώθηκαν από το υστέρημα των οικογενειών.

Η τοπική κοινωνία «πήρε μπόι» από τη γενναιόδωρη κίνηση των νεολαίων. Ακούστηκαν φωνές που είπαν να μπουν τα παιδιά στο Πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις. Σαν να φτάσαμε να μην μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ωραιότητα χωρίς να την τοκίσουμε. Χωρίς να της δώσουμε κάτι γι’ αυτό. Τα παιδιά έκαναν αυτό που αισθάνθηκαν να κάνουν. Αρκεί η χαρά ότι υπάρχουν αυτά τα παιδιά.

Όσο και αν δυσαρεστεί τους κρατούντες αυτό, είναι πολλά τα παιδιά σαν και αυτά της Πάτρας. Μα, δεν υπάρχει η εξουσία όχι εκείνη που θα τα κάνει γνωστά, αλλά αυτή της «επιβολής» μιας πραγματικά λαϊκής πολιτικής ώστε να μην χρειάζονται αυτές οι χειρονομίες.

Σε λίγες μέρες θα ανταγωνιστούν με άλλους μαθητές για να μπουν στις σχόλες. Και ίσως να δείξουν την ίδια αγάπη και το ίδιο ήθος και μετά, στην εργασία, την τέχνη τους. Ώσπου να αφήσουμε τη δική μας ζωή στα δικά τους χέρια για να φτιάξουν εκείνη την κοινωνία που δεν θα χρειάζεται κανένα παιδί να στερηθεί την εκδρομή του για να γίνει καλά το παιδί που είναι άρρωστο. Γιατί όταν είναι απαραίτητο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι η κοινωνία άρρωστη. Έως τότε όλα παίζονται. Όλα ξεχνιούνται…