To "πιστεύω" μιας άθεης που εκκλησιάζεται

Στην ερώτηση «πιστεύεις;», με κάποιον απόλυτο τρόπο θα απαντούσα «όχι». Μετά, ίσως να το σκεφτόμουν λίγο περισσότερο και να προσπαθούσα να το αναλύσω, με πιο ήρεμο τρόπο αυτήν την φορά.

Για του λόγου το αληθές, υπήρξα θρησκευόμενη, πιστή, και κατηχημένη, μα, για του λόγου του αληθές επίσης, παρήλθαν οι σπουδές και πλέον δεν πιστεύω.

Δεν πιστεύω πως έζησε κάποτε ο υιός του Θεού στη Γη που ήρθε να μας σώσει και αναστήθηκε.

Δεν πιστεύω σε υπερφυσικά θαύματα ούτε σε ιστορίες με φίδια, άνδρες μήλα και γυναίκες.

Δεν πιστεύω πως ο Χριστιανισμός ή ο Μωαμεθανισμός ή ο Βουδισμός είναι η σωστή θρησκεία αντίστοιχα και πως θα έπρεπε να αλλαξοπιστήσει κανείς για να «σωθεί».

Δεν πιστεύω σε τίποτα από όλα αυτά, όπως θα ήθελα να νομίζω πως δεν πιστεύει κανείς άλλος. Σε παραβολές.

Πιστεύω όμως στα νοήματά τους: πιστεύω πως κάποτε υπήρξαν άνθρωποι που μίλησαν όμορφα και ζήτησαν τη στήριξη του κόσμου στο έργο τους.

Πιστεύω ακράδαντα στο «αγαπάτε αλλήλους» και «συγχωρείτε όσο μπορείτε». Μην εκδικείστε, μη ζηλεύετε, μην εξαπατάτε. Στο «ο έχων τους δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι». Σε όλα αυτά τα όμορφα πράγματα.

Πιστεύω επίσης στην ανάγκη μας να πιστεύουμε σε κάτι άυλο και πιο δυνατό, για να μπορούμε να παίρνουμε δύναμη και να προχωράμε. Πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θυσιάζουν τον ατομισμό τους για το συλλογικό καλό.

Δεν πιστεύω στο Θεό σαν οντότητα για αυτό και ζητάω τον προσδιορισμό της «άθεης», αν και βαρύς ο τίτλος.

Δεν σέβομαι και ούτε φοβάμαι τους υψηλά ιστάμενους στην εκκλησιαστική ιεραρχία. Δεν με απασχολούν τα ράσα και τα χρυσά καντήλια.

Παρ’ όλα αυτά, διαλέγω να εκκλησιάζομαι. Και αυτό γιατί πιστεύω στην ομορφιά που προσφέρει ο χριστιανισμός όταν τον αφουγκραστείς σωστά και όταν τον κάνεις πράξη: όταν δηλαδή καταφέρεις να αγαπήσεις αλλήλους.

Πιστεύω στην ελευθερία που μου προσφέρει η ήδη διαλεγμένη για μένα από τρίτους θρησκεία μου, να την απαρνηθώ όποτε θέλω και να επιστρέψω ξανά σε αυτήν ανά πάσα στιγμή χωρίς να με αφορίσει κανείς.

Πιστεύω στην ελευθερία του να εκκλησιάζομαι, χωρίς να έχει σημασία το φύλο που δεν διάλεξα, χωρίς να πρέπει να κλειδώνομαι στο σπίτι για να προσευχηθώ.

Πιστεύω επίσης στην κατάνυξη της βυζαντινής μουσικής, της λειτουργίας που όταν την ακούς και δεν την προσπερνάς σου προκαλεί ρίγος. Πιστεύω πως η νηστεία είναι απλά ένας τρόπος να επιβληθείς στο μέσα σου χωρίς να αποτελεί τιμωρία.

Πιστεύω στα ήθη και στα έθιμα. Στα έθιμα που δεν προσβάλλουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Διαλέγω να τηρώ τις παραδόσεις κι ας είναι προκαθορισμένη με κάποιον τρόπο η θρησκεία και τα ήθη της που ακολουθώ.

Γιατί αυτή δημιουργεί δεσμά στις κοινωνίες, με τις συνήθειες της, τα έθιμά της, τις μαζώξεις της που απαιτεί μεγάλα τραπέζια, χαμόγελα και κουβέντες.

Γιατί αυτή ευθύνεται που δεν ξεχνάμε να μαζευτούμε σαν οικογένεια έστω δυο φορές το χρόνο και να ευχηθούμε ο ένας στον άλλο όσα δεν λέμε κάθε μέρα.

Γιατί αυτή αντανακλά το πρόσωπο της κοινωνίας.

Πιστεύω πως είναι όμορφο έστω μια φορά το χρόνο να σηκωνόμαστε από τις οθόνες που έχουν γίνει νέα θρησκεία και να τραβάμε έστω για δέκα λεπτά στην ενορία της γειτονιάς μας και για πρώτη ίσως φορά να βλέπουμε τους γείτονές μας. Γιατί βοηθά στην κοινωνικοποίηση, την οποία τείνουμε να εξαφανίσουμε.

Δεν θέλω να επιστρέψουμε σε σκοτεινές εποχές, δεν θέλω ένα καινούριο θρησκευτικό Μεσαίωνα, ούτε Σταυροφορίες, ούτε ένα νέο Κυνήγι Μαγισσών στο όνομα οποιασδήποτε θρησκείας.

Δεν θέλω συγχωροχάρτια ούτε μετάνοιες που δεν εννοούμε.

Δεν θέλω χρυσές και αφορολόγητες εκκλησίες.

Δεν θέλω να βλέπω ανθρώπους να καταπιέζονται σεξουαλικά γιατί είναι αμαρτία, ούτε να πιστεύουν σε προκαταλήψεις.

Θέλω να δω μυαλά ανοιχτά σαν αερόστατα που δεν μπερδεύουν όμως το σεβασμό και την ελευθερία της έκφρασης με αγένεια και αυθάδεια.

Θέλω να δω σεβασμό προς τα πιστεύω του άλλου, σεβασμό προς τις άλλες θρησκείες, τους άλλους λαούς.

Δεν ξέρω αν η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, αν είναι όμως ποιος είπε πως ό,τι σου γιατρεύει τον πόνο είναι κακό;

Και για να μην μακρηγορώ, θέλω να δω ξανά των Ελλήνων τις κοινότητες να στήνουν κι άλλους γαλαξίες. Μέσα από τις παραδόσεις τους και τις συνήθειές τους κι όχι μέσα από τον καταναλωτισμό και την αποξένωση.

Δεν θέλω να χουμε «φόβο Θεού», θέλω όμως να σεβόμαστε τις δυνάμεις γύρω μας, όπως κι αν ονομάζονται.

Να αναστήσουμε κι εμείς το χαμένο μας εαυτό και να αγαπήσουμε αλλήλους βρε αδελφέ.

Μια άθεη χριστιανή ορθόδοξη.

Πηγή: pitsirikos.net