Η "Οδύσσεια" μας ταξιδεύει σε ένα θεατρικό πατάρι…

Είδαμε την πιο παράξενη “Οδύσσεια” να παίζεται πάνω σε ένα θεατρικό πατάρι. Στα 75 εκατοστά πάνω από τη γη, οι ηθοποιοί “υφαίνουν” ένα μακρύ ταξίδι, συναντούν τέρατα και παράξενους ανθρώπους, μεθούν με τους καρπούς των Λωτοφάγων και μαγεύονται από το σαγηνευτικό τραγούδι των Σειρήνων. 

Mία πρωτότυπη εκδοχή της “Οδύσσειας” παρουσιάζεται στο θέατρο Οlvio από τους Patari Project σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου. Η παράσταση διαδραματίζεται ολόκληρη πάνω σε ένα θεατρικό πατάρι 1×1.60 με πρωταγωνιστές πέντε ηθοποιούς και είναι βασισμένη στην τεχνική της πλατφόρμας. 

Αν δει κανείς πόσο μικρός είναι ο χώρος και πόσο περιορισμένη η δυνατότητα της κίνησης πάνω σε αυτόν, θα θεωρούσε ίσως ότι είναι αδύνατον να παιχτεί εκεί πάνω μία ολόκληρη παράσταση. Και πόσο μάλλον μία παράσταση με απαιτήσεις και έντονες αναπαραστάσεις που βασίζεται στην κίνηση, στη διάδραση, στην έντονη αφήγηση. 

Και όμως οι πέντε ηθοποιοί καταφέρνουν να προσφέρουν ένα μαγευτικό αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια της μιας ώρας που κρατάει η παράσταση, επιστρατεύοντας όλη τους τη φαντασία και τη δημιουργικότητα για να αποδώσουν άρτια το κείμενο και τις απαιτήσεις μιας ιστορίας που μας ταξιδεύει νοερά στους πιο απίθανους τόπους. Πάνω στον περιορισμένο χώρο που έχουν στη διάθεση τους, οι ηθοποιοί καταφέρνουν να κινούνται πότε σαν ένα σώμα, πότε σε ομάδες και πότε ατομικά, καθηλώνοντας τον θεατή με τις αμέτρητες δυνατότητες αυτής της πρακτικής. 

Πρόκειται για μία ελεύθερη απόδοση της Οδύσσειας με ποιητικό λόγο που μπορεί να συγκινήσει, να προκαλέσει γέλιο, να δημιουργήσει κλιμακούμενα συναισθήματα. Οι ρόλοι εναλάσσονται διαρκώς πάνω στο μικροσκοπικό πατάρι. Ο Οδυσσέας δεν είναι τελικά ένα πρόσωπο με μία ταυτότητα, γεγονός που αναδεικνύει τη διαχρονικότητα του βασανισμένου ήρωα και την προσπάθεια του ανθρώπου να μένει πιστός στις “πατρίδες” που έχει μέσα του και αγαπάει, στις “πατρίδες” με τις οποίες θέλει να πορεύεται. Η παράσταση μοιάζει με ένα συνεχές παιχνίδι, μια ατέλειωτη διάδραση κινήσεων, ήχων και αφηγήσεων, που κάνει ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα να μοιάζει απλό και απολαυστικό. 

Πάνω στην πλατφόρμα δεν υπάρχει ούτε ένα αντικείμενο που να θυμίζει θεατρικό σκηνικό και όλα συμβαίνουν με οδηγό τη φαντασία και τις κινήσεις του σώματος. Τα περιθώρια λάθους είναι σχεδόν μηδενικά σε ένα τέτοιο πλαίσιο, καθώς η παραμικρή άγαρμπη κίνηση θα μπορούσε να οδηγήσει όλους τους ηθοποιούς στο έδαφος. Η δύναμη αυτής της τεχνικής είναι η συλλογική κίνηση και ταυτότητα. Παρακολουθώντας το νήμα της αφήγησης, ήταν σαν το σώμα του ενός ηθοποιού να συμπλήρωνε το άλλο σε μία αέναη εναλλαγή, διαμορφώνοντας ένα μαγευτικό παζλ κινήσεων. 

Μία πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια που συστήνουμε ανεπιφύλακτα για το επόμενο διάστημα. Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση.