Η περηφάνια του Ευκλείδη

Είπε πολλά, που σηκώνουν πολλή συζήτηση, ο Ευκλείδης στο Τριανόν. Μίλησε για πρωτοφανή τοξικότητα, αρχηγισμό, κυβερνητισμό, ρευστοποίηση, μεγάλα προβλήματα που άρχισαν από το 2017 κ.λπ.. Και, στο αποκορύφωμα της πολεμικής του, έφτασε στην εξομολόγηση που θεωρήθηκε -και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς- προαναγγελία αποχώρησης: «Όταν κατέβηκα υποψήφιος πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ, είπα “είτε χάσω είτε κερδίσω, θέλω να φέρω πίσω την περηφάνια των ανθρώπων της Αριστεράς”. Λυπάμαι, το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να υπάρχει αυτή η περηφάνια σ’ αυτό το κόμμα».

Η περηφάνια είναι πολύ υποκειμενική, βέβαια, πολιτική κατηγορία – αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοια. Και ο καθένας την κατανοεί διαφορετικά. Τα στελέχη τής μετέπειτα ΛΑΕ -ποιος δεν το θυμάται;- διακήρυξαν ότι ντρέπονται για τον συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ τη δύσκολη εποχή του 2015 και αποχώρησαν από το κόμμα. Η πλειονότητα των ανθρώπων της Αριστεράς, που επικαλείται ο Ευκλείδης όμως, ανάμεσά τους και ο ίδιος, ανέλαβαν με περηφάνια το καθήκον να βγάλουν τη χώρα από τα Μνημόνια. Να πειθαρχήσουν στην εντολή που τους έδωσε ο λαός. Περηφάνια οι μεν, περηφάνια και οι δε.

Δυσκολεύεται παρ’ όλα αυτά να βρει περηφάνια «σ’ αυτό το κόμμα» ο Ευκλείδης. Καλώς – δεν μπορεί κανείς να τον βοηθήσει αν δεν τον βοηθούν οι δικές του κοινωνικές, ιδεολογικές, πολιτικές προσλαμβάνουσες. Προφανώς τη βρίσκει στη δική του στάση πάντως. Τόσο, που θέλει να «τη φέρει πίσω» και στους άλλους. Πιθανόν τη βρίσκει και σε όσους συμφωνούν μαζί του. Στις δεκάδες χιλιάδες όμως που προσήλθαν στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ δεν… Σε όσους προσπαθούν αυτή τη στιγμή με νύχια και με δόντια να κρατήσουν όρθιο τον ΣΥΡΙΖΑ δεν… Σε όσους λένε «δεν μ’ αρέσει η σημερινή ηγεσία, αλλά δεν της χαρίζω το κόμμα» δεν…

Υπάρχει και η άποψη ότι είναι περηφάνια να μένει κανείς στα δύσκολα. Να επιμένει όταν πολλά και πολλοί απωθούν. Να μην διαχωρίζει τους συντρόφους του σε άξιους περηφάνιας και μη. Να ακουμπά με εμπιστοσύνη στους «ανθρώπους της Αριστεράς» ακόμα κι αν έχει την άποψη ότι έκαναν λάθος. Από κει και πέρα, είναι θέμα επιλογής. Η περηφάνια του «μένω κι επιμένω» ή η περηφάνια του «λυπάμαι, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο»…

Πηγή: Αυγή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr