Χτες βράδυ ήμουν στους Παπανδρέου.

Χτες βράδυ ήμουν στους Παπανδρέου. Με είχε καλέσει η Άντα για φαγητό, μέσω facebook, «έλα κατά τις 10, να έχει γυρίσει και ο Γιώργος από το Μαξίμου. Αν έχω όρεξη θα μαγειρέψω αλλιώς θα παραγγείλουμε σουβλάκια». Πάντα σύντομη και περιεκτική η Άντα.
Γνωριζόμαστε, από παλιά, από τα ανέμελα χρόνια της Πάτρας, όταν παιδιά και οι δύο, ονειρευόμασταν έναν κόσμο χωρίς αδικίες, πολέμους και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτά, τότε εγώ δεν τα πολυπίστευα, αλλά η Άντα ήταν κάθετη: «παλεύουμε για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας», έλεγε, και ύψωνε τη γροθιά, με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο ίσιωνε την τσιγγάνικη φούστα εποχής. Ήμασταν μέλη στον ίδιο σύλλογο.

Τον περίφημο, «εξωραϊστικό εκπολιτιστικό σύλλογο νέων σοσιαλιστών Πάτρας». (ΕΞ.ΕΚ.Σ.Ν.ΣΟ.Π, η συντομογραφία του)
Ήταν ένας σύλλογος βαθύτατα επαναστατικός, στα όρια της νομιμότητας, στον οποίο πραγματοποιούσαμε βραδιές πολιτικής συζήτησης, λοιπές εκδηλώσεις πάντα πολιτικού περιεχομένου και ακτιβιστικές ενέργειες. (πχ καθαρισμός Διακονιάρη)

Οι ζυμώσεις ήταν πάντα έντονες, και έφταναν στα όρια της χειροδικίας.
Δεν θα ξεχάσω που ένα βράδυ συζητούσαμε με όλους τους συντρόφους, για τις κοινωνικοποιήσεις που είχε φέρει η κυβέρνηση Παπανδρέου (του πατέρα). Το θέμα ήταν, αν αυτό το μέτρο ήταν αρκετό για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, ή αν χρειαζόντουσαν και άλλα. Εγώ πίστευα ότι ήταν αρκετό. Η συντρόφισσα Άντα και μερικοί άλλοι, πίστευαν ότι χρειάζονταν και άλλα μέτρα.

Κάτι, το πολύ σοβαρό ιδεολογικό θέμα, κάτι ο νεανικός ενθουσιασμός, κάτι τα λόγια του Παππά (ένας εκ των συντρόφων), πιαστήκαμε στα χέρια. Ρημαδιό έγιναν τα γραφεία. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο, στον ΕΞ.ΕΚ.Σ.Ν.ΣΟ.Π. Τα σπάσαμε όλα. Εγώ για περίπου 15 λεπτά, πάλευα με την Άντα. Μπουνιές, κλωτσιές, δαγκωνιές, μαλλιοτραβήγματα, σκισμένα ρούχα, σκισμένες τσιγγάνικες φούστες.

Για να μην τα πολυλογώ έγινε χαμός. Γλίτωσα από του χάρου τα δόντια, γιατί όπως με είχε βάλει κάτω πατώντας μου την πλάτη με το γόνατό της, προσπάθησε με το αριστερό της χέρι να μου καρφώσει στο στήθος ένα μεταλλικό αγαλματίδιο του Λένιν. Κάνω να το αποφύγω, αλλά με βουτάει με το άλλο της χέρι και μου κοπανάει, μια στο κεφάλι, με ένα τηγάνι! Με άφησε αναίσθητο.

Νοσηλεύτηκα 15 μέρες σε ράντσο στο νοσοκομείο Άγιος Ανδρέας της Πάτρας, με κατάγματα, μώλωπες κλπ.
Πάντα όποτε βρισκόμαστε με την Άντα την ρωτάω το ίδιο πράγμα. Που βρήκε το τηγάνι μέσα στα γραφεία; Και πάντα μου δίνει την ίδια αποστομωτική απάντηση. «πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι και εξοπλισμένοι σύντροφε», και συμπλήρωνε με νόημα, «τηγάνι αρχή πάσης επανάστασης».

Έτσι περνούσαν τα νιάτα μας, στην Πάτρα, «ανήσυχα και απροσμέτρητα», που λέει και ο ποιητής.
Από τότε έχουμε κρατήσει επαφή, με την Άντα. Δεν θα ξεχάσω δε, τις μέρες που νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο, χρειάστηκα 2 φιάλες αίμα. Μέσα στην ζάλη μου θυμάμαι, την Άντα να φωνάζει έξω από το θάλαμο. «εγώ θα βρω τις φιάλες. Εγώ έκανα τη μαλακία εγώ θα επανορθώσω».

Και την επόμενη μέρα αυτή και ένας φίλος της έδωσαν αίμα για μένα! Μάλιστα μου έφερε τον φίλο της να τον γνωρίσω.
Αφού είχαν δώσει αίμα, ανέβηκαν να με δουν. Για την ακρίβεια, ανέβηκε αυτή, ρωτώντας με, «δεν ήρθε ο Γιώργος;»
Ποιος Γιώργος την ρωτάω.
«Ο φίλος μου, που δώσαμε αίμα, του είπα να έρθει στο δωμάτιο σου, γιατί ήθελα να πάω τουαλέτα. Δεν ήρθε;»
Δεν ήρθε, απαντάω και πριν ολοκληρώσω μπαίνει στον θάλαμο, ένας νέος, ωραίος άντρας, ψηλός, γεροδεμένος, με αποφασιστική ματιά και ρωμαλέο παράστημα. «Μα που είσαι βρε Γιώργο, νομίσαμε πως χάθηκες», του λέει η Άντα. «Μα πώς να χαθώ βρε Άντα, σε νοσοκομείο είμαστε, δεν είμαστε στην Ντιζνειλαντ», είπε και ξεσπάσαμε, όλοι σε γέλια, από το πολύ εύστοχο αστείο.

Σε λίγο όμως μας αποκάλυψε τον πραγματικό λόγο της αργοπορίας του, με μια συγκλονιστική διήγηση.
«Βγαίνοντας από τον θάλαμο αιμοδοσίας, κρατώντας τον χυμό πορτοκάλι και τα αλμυρά κρακεράκια που μου είχε δώσει μια νοσοκόμα, πέφτω πάνω σε μια γερόντισσα, ανήμπορη και φτωχή. Η εικόνα της με συγκίνησε και κοντοστάθηκα δίπλα της. Μου λέει, «γιε μου πεινάω δώσε μου κάτι να βάλω στο στόμα μου». Λύγισα από τον πόνο της γερόντισσας.

Στην εικόνα της είδα την πατρίδα μας, την Ελλάδα και τους καημούς που περνάει. Χωρίς δεύτερη σκέψη της δίνω τα κρακεράκια και τον χυμό. «πάρτα γερόντισσα», της λέω «και μην σιχαίνεσαι. Το καλαμάκι δεν το έχω βάλει στο στόμα μου». Και τις τα έδωσα.
Η έρμη γερόντισσα τα πήρε, μου φίλησε τα χέρια, και αμέσως χάθηκε στο βάθος του διαδρόμου, μπουκωμένη με τα κρακεράκια»
«Μα Γιώργο, έδωσες αίμα, έπρεπε να φας κάτι, να πιεις, δεν ήταν σωστό», είπε η Άντα.
«Δεν μπορούσα να βάλω εμένα πάνω από την φτωχή γερόντισσα, Άντα» είπε ο Γιώργος και μέσα στα χειροκροτήματα και των 15 ασθενών (ο θάλαμος ήταν 12κλινος συν τρία ράντσα), συμπλήρωσε:
«Αυτή η γερόντισσα ήταν η Ελλάδα. Πάντα πρέπει να δίνουμε στην Ελλάδ…»
και εκεί σωριάστηκε , προκαλώντας έναν εκκωφαντικο γδούπο.

Όπως κατέρρεε, πήγε να κρατηθεί από τον όρο ενός, ασθενούς, δεν τα κατάφερε, του τράβηξε τον ορό, άρχισε η αιμορραγία. Ήρθαν οι νοσοκόμες, ήρθαν οι γιατροί. Να μην τα πολυλογώ, ο Γιώργος χτύπησε στο κεφάλι, ελαφρώς. Νοσηλεύτηκε για τρεις μέρες στο νοσοκομείο, και μετά βγήκε, υγιής ευτυχώς.

Συνεχίζεται…

Θύμιος Καλαμούκης

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr