Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες: Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή, αρκεί να ξυπνήσεις την ψυχή τους

Οι ικανότητες του να σκιαγραφεί μοναδικούς κόσμους και χαρακτήρες, να αναπαριστά τη ζωή στη Λατινική Αμερική, τις κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις, τις νοοτροπίες και τις αλλαγές στον κόσμο γύρω του, παραμένουν λογοτεχνικά αξεπέραστες. Και όλα αυτά με μία πένα μαγική, επιβλητική, που βάζει τον αναγνώστη στη διαδικασία μίας μεγάλης καταβύθισης στους ανθρώπους, τη μοναξιά τους, τα αδιέξοδα τους, τον κόσμο που ζούμε σήμερα. Οι ήρωες του πεθαίνουν από έρωτα, ζουν με τους θρύλους και τη μαγεία τους, τους συμβολισμούς και τα πνεύματα που τους καταδιώκουν, ενώ παράλληλα είναι τόσο πραγματικοί, που μπορούμε όλοι να ταυτιστούμε μαζί τους.

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα από το εμβληματικό βιβλίο του Εκατό Χρόνια Μοναξιάς. 

“Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή, φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την ψυχή τους.

Αισθάνθηκε ξεχασμένος, όχι με την επανορθώσιμη λησμονιά της καρδιάς, αλλά με την σκληρή και αμετάκλητη λησμονιά του θανάτου.

Είχε πάει στον άλλο κόσμο, αλλά γύρισε γιατί δεν άντεξε την μοναξιά.

Έφτασε να υποκρίνεται με τόση αληθοφάνεια, ώστε κατέληξε να παρηγορείται με τα ίδια της τα ψέματα.

Στην πραγματικότητα δεν τον ενδιέφερε ο θάνατος, μόνο η ζωή, και γι’ αυτό το συναίσθημα που αισθάνθηκε , όταν απήγγειλαν την καταδίκη ( σε θάνατο), δεν ήταν φόβος αλλά νοσταλγία.

Το μυστικό για τα καλά γηρατειά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τίμια συμφωνία με τη μοναξιά.

Δεν πεθαίνει κανείς όταν πρέπει, αλλά όταν μπορεί.

Ο άλλος πόλεμος , ο αιματοκυλισμένος είκοσι χρόνια, δεν τους είχε στοιχίσει τόσο όσο ο διαβρωτικός πόλεμος των αιώνιων αναβολών.

Ο κόσμος θα’ χει γαμηθεί πέρα για πέρα τη μέρα που οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν στην πρώτη θέση και η λογοτεχνία στο βαγόνι με τα εμπορεύματα.

Είχε φύγει μακριά της, προσπαθώντας να τη βγάλει από το μυαλό του, όχι μόνο με την απόσταση, αλλά και με μια απερίσκεπτη ορμή, που οι σύντροφοι του έπαιρναν για τόλμη. Αλλά όσο περισσότερο βούταγε την εικόνα της στη λάσπη του πολέμου τόσο περισσότερο ο πόλεμος έμοιαζε με την Αμαράντα. Έτσι, είχε βασανιστεί στην εξορία, ψάχνοντας να βρεί τρόπο να τη σκοτώσει με τον ίδιο το θάνατο του.

Έσκαψε τόσο βαθιά στα αισθήματα του και αναζητώντας το συμφέρον, συνάντησε τον έρωτα, γιατί προσπαθώντας να την κάνει να τον αγαπήσει, κατέληξε να την αγαπήσει αυτός.

Τη συνάντησε στην εικόνα που πλημμύριζε την ίδια την τρομερή του μοναξιά.

Μετά από τόσα χρόνια θάνατο, ήταν τόση η λαχτάρα για τους ζωντανούς, τόσο πιεστική η ανάγκη για συντροφιά, τόσο τρομακτική η προσέγγιση σ’ εκείνον τον άλλο θάνατο που υπάρχει μέσα στο θάνατο, που ο Προυδένσιο Αγκιλάρ είχε φτάσει ν’ αγαπήσει το χειρότερο εχθρό του”.