Οι ιδιοκτήτες ταξί οφείλουν να επωμιστούν ένα μέρος του κόστους για την αναπτυξιακή επανεκκίνηση της χώρας

Η δημόσια συζήτηση για την απελευθέρωση των αδειών των ιδιοκτητών ταξί, αναδεικνύει θέματα, η κρισιμότητα των οποίων ξεπερνά κατά πολύ το ούτως ή άλλως σημαντικό αυτό ζήτημα. Αποτελούν στην ουσία ερωτήματα τα οποία διαπερνούν τις αξίες, τις αρχές και την αντίληψη μας για την πολιτική που έχει ανάγκη η πατρίδα μας. Από το πώς θα τα απαντούμε ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία θα κριθεί όχι μονό το θέμα των ταξί, αλλά η ίδια η πολιτεία μας στη νέα εποχή που ξεκινά μετά τη Μεταπολίτευση.

Το ερώτημα του δημοσίου συμφέροντος.
Προασπιζόμαστε ή όχι το δημόσιο συμφέρον με την πολιτική της απελευθέρωσης;
Το σημερινό σύστημα εξυπηρετεί κατά κοινή ομολογία τον προνομιούχο ιδιοκτήτη άδειας αλλά όχι το επιβατικό κοινό, Έλληνες και τουρίστες οι οποίοι δεν απολαμβάνουν ποιοτικές υπηρεσίες, αλλά και τους εργαζόμενους οδηγούς, οι οποίοι συμπιέζονται, αναγκαζόμενοι να εργάζονται με όλο και χαμηλότερη αμοιβή. Μια πολιτική που υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον οφείλει να αντιστρέψει τους όρους: να εξυπηρετηθούν ποιοτικά και οικονομικά οι χρήστες των υπηρεσιών ταξί, να ωφεληθεί κατά συνεπεία η οικονομία και να προστατευθούν όσοι εργάζονται και απασχολούνται στον κλάδο. Η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης τι σημαίνει; Αγοραπωλησίες αδειών με «μαύρα» χρήματα, άρα φοροδιαφυγή εις βάρος των πολλών. Τη στιγμή που η μεγάλη μάστιγα για την ελληνική οικονομία και τους πολίτες είναι η φοροδιαφυγή, το να μην ανοίξει το επάγγελμα σημαίνει ότι ρίχνουμε και άλλο νερό στον μύλο της, στην πιο προκλητική και επιζήμια εκδοχή της: την παραοικονομία με τη σφραγίδα του κράτους. Και όχι μονό αυτό: σταματάμε μια αναπτυξιακά αναγκαία πολιτική, αποτυγχάνουμε να βελτιώσουμε την παροχή υπηρεσιών, αλλά και αποκλείουμε την πρόσβαση στην αγορά εργασίας, την ίδια στιγμή που η απασχόληση συνιστά το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας.

Το ερώτημα των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων.
Είναι προοδευτική ή νεοφιλελεύθερη η πολιτική του ανοίγματος;
Το ΠΑΣΟΚ από την ίδρυση του είναι ταγμένο εκφράζει τη συμμαχία των δημιουργικών δυνάμεων με τις κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από την ανασφάλεια. Και να αντιπαρατίθεται με κάθε μορφής παρασιτικά συμφέροντα και ολιγαρχίες. Τάσσεται- αυτή είναι η ιδεολογική αυτοσυνειδησία του- στο πλευρό των εργαζομένων και όχι των προνομιούχων. Αν το συγκεκριμένο επάγγελμα, παραμείνει κλειστό, τι πετυχαίνουμε; Προστατεύουμε τα αδικαιολόγητα προνόμια των λίγων- και δεν μιλώ βέβαια για το σύνολο των ιδιοκτητών ταξί, γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι- και όχι τα δικαιώματα των πολλών. Είναι, αλήθεια, προοδευτικό να προστατέψουμε μόνο τους –χωρίς κανόνες – ευνοημένους κατόχους αδειών ταξί και να στερήσουμε το ισότιμο δικαίωμα στην εργασία στους οδηγούς των ταξί ή στους άλλους πολίτες; Είναι άλλο θέμα να λάβουμε υπόψη μας τον σημερινό κάτοχο άδειας και άλλο να μην θέλουμε να αλλάξουμε ουσιαστικά τίποτα και να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν. Άλλωστε, γνωρίζουμε τα κριτήρια που υπήρχαν για να πάρει κάποιος άδεια ταξί και το πότε δόθηκαν το πλείστον αυτές οι άδειες.

Το ερώτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Είναι κοινωνικά δίκαιο ή όχι το άνοιγμα του επαγγέλματος;
Ας αναλογιστούν επιτέλους όλοι, όσοι προτείνουν στην κυβέρνηση να μην εφαρμόσει τον νόμο που η Βουλή ψήφισε, ότι την ίδια ώρα όλος ο ελληνικός λαός επωμίζεται τεράστια βάρη –που πολλές φορές δεν του αναλογούν- προκειμένου να διασωθεί η χώρα. Και οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι επαγγελματίες και οι επιχειρήσεις πλήττονται ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση. Τι ηθικό έρεισμα έχει μια πολιτική που εμφανίζεται άτεγκτη με τους αδύναμους και ευέλικτη με όσους πλήττουν με έκνομες ενέργειες το δημόσιο συμφέρον; Οι ιδιοκτήτες αδειών δεν οφείλουν και αυτοί να επωμιστούν ένα μέρος του κόστους της προσπάθειας για την αναπτυξιακή επανεκκίνηση της χώρας, μαζί με τους εργαζόμενους;

Το ερώτημα της αξιοπιστίας και της συνέπειας.
Είμαστε συνεπείς ή όχι με τις δεσμεύσεις μας, με τις ίδιες τις αποφάσεις μας ;
Ψηφίσαμε ήδη έναν νόμο, τον οποίο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να μην εφαρμόσουμε. Μόνο αυτή η στάση είναι συμβατή με ένα κράτος ευνομίας, με ένα κράτος κανόνων και όχι ένα κράτος εξαιρέσεων.

Τελειώνοντας: Όπως πολύ καλά γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν παρακολουθήσει τα αποτελέσματα των δυο επισήμων συναντήσεων διαλόγου που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί με την Ομοσπονδία ιδιοκτητών ταξί, το υπουργείο, όταν το προσεχές διάστημα γνωστοποιήσει τη συνολική πρόταση και τους κανόνες που θα διέπουν την απελευθέρωση του συγκεκριμένου επαγγέλματος, θα τους δώσει εύλογο και επαρκή χρόνο προκειμένου να επισημάνουν τα σημεία στα οποία συμφωνούν και τα σημεία στα οποία διαφωνούν. Μέχρι τότε είναι παντελώς αδικαιολόγητη κάθε μορφή κινητοποίησης και μάλιστα με θύμα το κοινωνικό σύνολο και την τουριστική οικονομία. Άλλωστε, το μονό που αυτή τη στιγμή ισχύει είναι ο Νόμος 3919, που ψηφίστηκε πριν από τέσσερεις μήνες, ο οποίος – αυτός – προέβλεψε στις 2 Ιουλίου να συντελεστεί η απελευθέρωση όλων των επαγγελμάτων, άρα και η απελευθέρωση των ταξί.
Παρέμβαση του υπουργού υποδομών μεταφορών και δικτύων Γ. Ραγκούση στα ΝΕΑ