Τώρα κλαις, γιατί κλαις…;

«Θα είστε κατηφείς, θα αποπνέετε θλίψη κι ένα σκεπτικισμό. Τα δόντια σας σφιγμένα και κάποιοι να έχετε το κεφάλι όπως ο Παλαμάς, το άγαλμα στην Ακαδημίας». Μετά από αυτές τις οδηγίες το υπουργικό συμβούλιο εμφανίστηκε σύσσωμο λες και έπαιζε στο έργο «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχωφ.
Κάθε μέρα και ένας νέος υποκριτικός ρόλος. Όμως, όπως μουρμούρισε ο Γεραπετρίτης συννεφιασμένος στον διπλανό του, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, προβλέπετε πως «Δεν πρόκειται να τελειώσουμε».

Ήταν αλλιώς μαθημένοι οι κυβερνώντες (φανεροί και αόρατοι).
Με τους νεκρούς του covid εξ αιτίας ελλείψεως ΜΕΘ τέλειωσαν εύκολα.
Με μια κοινωνία παραζαλισμένη και φοβισμένη από το άγνωστο, η χαμερπής λίστα Πέτσα έπεισε τον πληθυσμό ότι αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ, θα είχαμε περισσότερους νεκρούς (τάδε έφη Γεραπετρίτης), κι ότι ήταν πολυτέλέια και σπατάλη (τάδε έφη Σκέρτσος).
Με τις φωτιές το καλοκαίρι του 2021, που έκαιγαν το σύμπαν κι έσβηναν στη θάλασσα ενώ επικρατούσε άπνοια σχεδόν, επίσης τελείωσαν εύκολα, χυδαιολογώντας δια στόματος Μητσοτάκη: «Τώρα μετράμε στρέμματα, τότε μετρούσαμε φέρετρα…».
Με τις υποκλοπές κι αν δεν δυσκολεύτηκαν. Παραβίασαν ή εξευτέλισαν κάθε κοινοβουλευτική διαδικασία, παραβιάσαν βασικό άρθρο του συντάγματος, βγάλαν παγανιά και τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ντογιάκο και όλα τελείωσαν.

Η κοινωνία πριν το φονικό συμβάν

Με την περίτεχνη και σαρωτική αντι-ΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε εξασφαλίσει να έχει απέναντι της μια κοινωνία που ένιωθε ότι έχει διαψευστεί 100 φορές και η 4ετής κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφταιγε και για τις 101. Αλλά και για κάθε λάθος της κυβέρνησης Μητσοτάκη, πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ έφταιγε.
Ήταν λοιπόν μια κοινωνία, στη πλειοψηφίας της χωρίς οίστρο και με χαμηλή ψυχολογική οικονομία. Καπάκι ήρθε η πανδημία να εντείνει το εσωτερικό της άγχος ενώ όλο το σύστημα την ωθούσε σε μια οπισθοδρόμηση κοινωνικών και πολιτικών αξιών. Κατέληξε λοιπόν άπραγη -το μεγαλύτερο μέρος αυτής- απέναντι σε ότι νέο προέκυπτε και δυσκόλευε τη ζωή. Είτε ήταν η αύξηση τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, είτε ήταν η ακρίβεια στη βενζίνη, είτε η φωτιά και λάβα τιμή της θέρμανσης.

Οι πρώτες εστίες αντίδρασης και οργής άναψαν εκεί όπου οι άνθρωποι φλέγονται για ζωή, στους νέους. Στους νέους που λοιδορήθηκαν ως ανεύθυνοι τις περιόδους της καραντίνας. Που έπρεπε να αστυνομεύονται στα πανεπιστήμια τους. Που έπρεπε να τρώνε ξύλο από τα ΜΑΤ για να μην το ξανακάνουν. Που δεν έβλεπαν φως στο τούνελ για μια καλύτερη ζωή. Και τέλος, οι νέοι και οι νέες που σπούδαζαν, για να τους πουν μετά το πέρας των σπουδών τους, ότι θα ξαναπάρουν απολυτήριο λυκείου. Οι σπουδαστές καλλιτέχνες και σύσσωμοι μαζί τους οι επαγγελματίες συνάδελφοι και δάσκαλοί τους, που έσπρωξαν τη βαριά πόρτα, προκαλώντας ένα κάποιο διάνοιγμα προς την ελευθερία.
Σε αυτό το σημείο ήμασταν, όταν έγινε η συμφορά που μας εκτροχίασε όλους.
Έτσι σε μιαν ώρα…
μες σ’ αυτήν την χώρα
όλ’ άλλαξαν τώρα!
Και από τότε, που θρηνώ…
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου.

Το δια ταύτα: Όσες φορές κι αν αλλάξει ο πρωθυπουργός την επικοινωνιακή του στρατηγική, πάλι τοίχο θα βρίσκει. Μέχρι να αναγκαστεί αυτός, οι υπουργοί του κι οι βουλευτές του, να πουν ήμαρτον. Κι ούτε λέξη πάρα πάνω.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr