Το κόκκινο της θάλασσας

Ξημερώματα Κυριακής, είδα στον ύπνο μου τον Γιάννη Μπεχράκη. Ήταν βασανισμένος και ταλαιπωρημένος, αλλά με βλέμμα καθαρό και έντιμο, όπως τον βλέπουμε στην εμβληματική αυτοπροσωπογραφία που απαθανάτισε ο δικός του φακός στη Σιέρα Λεόνε. Ο Γιάννης, με τον οποίο κάποτε μοιραστήκαμε δύο ποτήρια κρασί, με ρωτούσε όλος αγωνία : «Πώς καταντήσαμε έτσι, ρε Νίκο; Πώς έχασε την ανθρωπιά του αυτός ο λαός, που κατάγεται από πρόσφυγες και που έφυγε μετανάστης όταν δεν τον χωρούσε ο τόπος του;»

Και πάσχιζε ο δόλιος να σηκωθεί από εκεί όπου κοιμάται, για να αρχίσει στις κλωτσιές όσους είχαν το θράσος να φωτογραφηθούν μπροστά στα αθάνατα ενσταντανέ του, την ίδια ώρα που καταντούσαν την Ελλάδα δολοφονικό κράτος και απόπατο του πολιτισμένου κόσμου.

«Τουρίστες, απολαύστε την κρουαζιέρα σας στο μεγαλύτερο κοιμητήριο μεταναστών της Ευρώπης», έγραφε το πανό με το οποίο συλλογικότητες και ανήσυχοι πολίτες υποδέχθηκαν τα τερατώδη κρουαζιερόπλοια χθες στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Η χώρα ολόκληρη έγινε μπλε και τα νερά της κατακόκκινα , από το αίμα των εκατοντάδων φτωχών ανθρώπων που πνίγηκαν αβοήθητοι στα ανοιχτά της Πύλου. Πετάχτηκα στο Αγκίστρι να κάνω μια βουτιά χθες, αλλά είδα τη θάλασσα κόκκινη και σκιάχτηκα.

Η παγκόσμια πρωταθλήτρια των παράνομων επαναπροωθήσεων καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να καταρρίψει τα δικά της ρεκόρ και, όταν εγκαλείται από τους ξένους (διότι οι Έλληνες Παντελήδες χειροκροτούν μανιωδώς), οχυρώνεται πίσω από τον αριθμό-ντροπή που φανερώνει πού ακριβώς βαδίζουμε: 41 τοις εκατό. Η χώρα που βαυκαλίζεται ότι γέννησε τη δημοκρατία και γαλούχησε τον ανθρωπισμό πλέει πλησίστια προς τα βράχια, ένα πολυάνθρωπο ναυάγιο με 10 εκατομμύρια ψυχές, θύματα των μισανθρώπων πειρατών που αλαλάζουν στο κατάστρωμα ανεμίζοντας μπλε και μαύρα σημαιάκια.

Δεν είναι μόνοφθαλμοι αυτοί οι πειρατές, αλλά τυφλοί. Ό,τι είχε απομείνει από την όραση και από τη φαιά ουσία που τρεμόπαιζε κάποτε στο κρανίο τους, το κούρσεψε η τηλεόραση. Εμείς, οι υπόλοιποι, έχουμε κλειδωθεί στα αμπάρια που μπάζουν νερά και βοθρολύματα. Αρκετοί εκόντες, οι περισσότεροι άκοντες .

Εάν κρίνω από αυτά που ακούω τις τελευταίες μέρες εκεί έξω, είναι πια πολύ αργά για να σωθούμε. Οι διακινητές ψυχών και συνειδήσεων μας έπιασαν αιχμάλωτους και μας παρασύρουν μαζί τους στον βυθό. Και αν σπεύσει καμιά θαλαμηγός να προσφέρει χείρα βοηθείας, τους έχοντες και τους κατέχοντες θα πάρει μαζί της στην κοντινότερη μαρίνα. Σε εμάς τους υπόλοιπους, πετάνε ένα χιλιοφθαρμένο σχοινί τάχα για να μας ρυμουλκήσουν, μέχρι που μας δίνουν μία γερή σπρωξιά και μας ρίχνουν στο πέλαγος δίχως σωσίβιο.

Θα πιαστούμε ο ένας από τα μαλλιά του άλλου, όσοι έχουμε, μέχρι να τα ξεριζώσουμε και αυτά και να πούμε «τετέλεσται». «Καλά να πάθετε», θα μας φωνάξουν τότε με τον τηλεβόα. «Ποιος σας είπε να ξεμυτίσετε από το κρυσφήγετό σας και να σημαδέψετε τον άνακτα με ακόντια; Έπρεπε να μείνετε στις τρύπες σας και να βγάλετε το σκασμό. Μπορεί έτσι να είχατε διασωθεί και να παίρνατε και καμιά απ’ ευθείας ανάθεση για ρεγάλο…».

Ακούγεται εκπληκτικό, εκπληκτικά χυδαίο και αποκαρδιωτικό, αλλά είναι πιθανότατα αληθινό: το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου με τους 600+ νεκρούς, μάλλον θα ευνοήσει εκλογικά τη Νέα Δημοκρατία. Η κυβερνητική παράταξη με τα ματωμένα χέρια υπερασπίζεται σε όλους τους τόνους τη μεταναστευτική πολιτική της, διαδίδει ότι οι αθλιότητες που διαπράττει το Λιμενικό εν ονόματί της ενισχύουν την ασφάλεια των συνόρων, κολλάει την ετικέτα του «ανθέλληνα» σε όποιον τολμάει να διαφωνήσει, ανακαλύπτει …ένοπλους αντάρτες πάνω στο αλιευτικό, σερβίρει σανό με γκαρσόνια τα εξαπτέρυγά της (όπως οι αρθρογράφοι-μαϊμού που φαίνεται ότι γράφουν ψευδωνύμως στο Protagon) και καταγγέλλει ότι ο ΣυΡιζΑ και οι λοιποί αντιρρησίες «δεν έχουν καμία επαφή με την κοινωνία».

Τέτοια που έγινε η νεοελληνική κοινωνία, να μας λείπει η επαφή μαζί της. Απ’ όπου και αν την πιάσεις, λερώνεσαι. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι μπήκε στην πολιτική για να υπηρετήσει το πανανθρώπινο ήθος και όχι την κυνική ψηφοθηρία, βίωσε και μας χάρισε -επιτέλους- την κορυφαία στιγμή του. «Ας ξαναπάμε και στο 3 τοις εκατό», θα μπορούσε να προσθέσει. «Καλύτερα λίγοι και καλοί, παρά στην κυβέρνηση και τυμβωρύχοι».

Τα μέσα κοινωνικής αποχαύνωσης πλημμύρισαν από μισανθρωπικά κηρύγματα, ο υγρός τάφος των προσφύγων λερώθηκε από τα κάτουρα και τα κόπρανα της ελληνικής δεξιάς, το δόγμα «να πάρετε τους μετανάστες στο σπίτι σας» επέστρεψε δριμύτερο στο προσκήνιο, ο γαλάζιος ψηφοφόρος χορεύει πάνω σε υγρούς ή και στεγνούς τάφους και ο εμετός ξεχειλίζει από τους κουβάδες. Αυτή είναι λοιπόν η πατρίδα μας; Μία ανάλγητη χώρα δολοφόνος;

Ο Μητσοτάκης κρύφτηκε επιμελώς επί τριήμερον σε κάποια απόμερη αμμουδιά για να αποφύγει τις ενοχλητικές ερωτήσεις και επέστρεψε με στείρο μονόλογο. O καθ’ ύλην αρμόδιος Μηταράκης μουσκεύει από τα πτύελα και αναρωτιέται μέχρι πότε θα συνεχιστούν τα πρωτοβρόχια. Εκείνος ο Συρίγος διατυμπανίζει ότι στο μοιραίο πλεούμενο υπήρχαν πολέμαρχοι μπαντίδος αρματωμένοι σαν αστακοί και η αδελφότης του μίσους χύνει παντού το δηλητήριό της.

«Δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να σώσουμε κανέναν και άλλωστε μας είπαν ότι δεν χρειάζονταν βοήθεια», ξεσπαθώνουν. Λες και είναι θέμα υποχρέωσης και νομοθεσίας μία επιχείρηση διάσωσης 700 μελλοθάνατων! Άλλη ευχή δεν έχω να τους δώσω, παρά μόνο αυτή που βγαίνει αβίαστα από μέσα μου: μακάρι την επόμενη φορά να είναι στο αμπάρι τα δικά μας αδέλφια και παιδιά, μπας και βάλουμε μυαλό και ξαναγίνουμε Άνθρωποι. Ή οι δικοί μας πατεράδες, για να συμβαδίσω με το πνεύμα της χθεσινής γιορτής.

Όχι ότι μας εξόργισε αληθινά το έγκλημα των Τεμπών, όπου τα θύματα είχαν λευκή επιδερμίδα και μιλούσαν ελληνικά, ε; Διαμαρτυρηθήκαμε μέσω Facebook με μαύρες καρδούλες για κάνα εικοσάλεπτο και την επόμενη μέρα πήγαμε και υπερψηφίσαμε τους αθλίους που τοποθέτησαν το τρένο στις ράγες του θανάτου και καπάκι έσπευσαν να εξαιρέσουν την τηλεδιοίκηση από τα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης.

Αφού δεν μας ξεκούνησε από το λήθαργό μας η μαζική δολοφονία των ίδιων των παιδιών μας, δεν πρόκειται δα να χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας για μια χούφτα άπλυτους ξυπόλητους με σκούρο δέρμα που τους λένε όλους «Χασάν» και έρχονται στην άμωμη χώρα μας για να βιάσουν τουρίστριες. Ούτε για τους ανθέλληνες κουτόφραγκους που μας καθυβρίζουν πατόκορφα επειδή ζηλεύουν την ευδαιμονία μας.

Το Λιμενικό φάσκει, αντιφάσκει και φασκελώνεται από όλες τις κατευθύνσεις πλην της δεξιάς πτέρυγας, αφού όλα δείχνουν -με προμετωπίδα τις ένορκες καταθέσεις των ναυαγών, αλλά και του κυβερνήτη του καρυδότσουφλου- ότι έχει τη φωλιά λερωμένη. Οι μαρτυρίες όσων επιζώντων κατόρθωσαν να τρυπήσουν το δίχτυ της συσκότισης , φιλοξενημένες φυσικά σε Μέσα χωρών όπου η δημοσιογραφία βρίσκεται (πολύ) ψηλότερα από τη θέση 107, φανερώνουν ότι οι χειρισμοί ήταν στην καλύτερη περίπτωση αδέξιοι, στη χειρότερη εγκληματικοί.

Το δικαίωμα στην αμφιβολία και στα σενάρια «καλύτερης περίπτωσης», όμως, το έχουν όσοι χαίρουν πρότερου εντίμου βίου και καλής έξωθεν μαρτυρίας. Εδώ μιλάμε για τη χώρα και την παράταξη που κάθισε στο εδώλιο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και καταδικάστηκε για τον πνιγμό 11 αθώων ανθρώπων το 2014 στο Φαρμακονήσι, ενώ εγκαλείται διεθνώς για αμέτρητα περιστατικά επαναπροωθήσεων, τα οποία πασχίζουμε να κουκουλώσουμε κακήν κακώς, όπως η γάτα το σκατό της.

To δε modus operandi του Λιμενικού, όσες εξαιρέσεις και αν (προφανώς) υπάρχουν, δεν μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό από την επίσημη γραμμή ή από τις αντίστοιχες μεθόδους της στεριανής Αστυνομίας. Ίδιος βοσκός, ίδιο κοπάδι, καλέ μου Γιάννη.