Το φάντασμα του MEGA βλέπει κανίβαλους

Γράφει ο Φέλιξ

Μπορεί να πει κάποιος πως με τη μοναξιά του ανέργου και παραπεταμένου που βιώνει και ο ίδιος ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος, έχει αποκτήσει μια πιο φιλεργατική προοπτική και αντίληψη. Αλλά μάλλον δεν είναι έτσι. Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος φρόντισε τα χρόνια της διοίκησής του, να απομακρυνθούν από τα κανάλι, ίσως τα πιο άξια στελέχη του. Γνωρίζει επίσης πως οι ίδιοι οι εκδότες του Mega, του αποδίδουν ευθύνες για την κατάντια του καναλιού, λέγοντας πως παγιδεύτηκαν από τον Παναγιωτόπουλο σε μια πρακτική που εξυπηρετούσε προσωπικές ατζέντες και δεν κρατούσε ούτε τα δημοσιογραφικά προσχήματα.

Την ώρα που αναζητούν λύση για το αδιέξοδό τους, ρίχνουν και το ανάθεμα στον πρώην διευθυντή που τους ξεγέλασε «λέγοντας ναι, εκεί που το όχι δεν ήταν ευχάριστο»

Το θέμα όμως δεν είναι οι λογαριασμοί του Χρήστου Παναγιωτόπουλου με τους εκδότες που υπηρέτησε, αλλά με την ιστορική αλήθεια. Ο Παναγιωτόπουλος ήταν αυτός που αποψίλωσε το κανάλι και στη συνέχεια το μετέτρεψε σε ντουντούκα προπαγάνδας και εκβιαστικού φόβου για τους θεατές. Τα ρεπορτάζ του καναλιού δεν ήταν ενημερωτικά, δεν ήταν ειδησεογραφικά. Ήταν μεθοδεύσεις χειραγώγησης. Παρ όλα αυτά στο πόνημά του στο site του όπου ανακάλυψε κανίβαλους (μπορείτε να το διαβάστε εδώ http://www.aixmi.gr/index.php/perissepsan-kanivalismos-kai-kolopaidaria-sto-thema/) ο Παναγιωτόπουλος έχει το θράσος να υποστηρίξει πως δικαιώθηκε. Επι τη ευκαιρία να σημειώσω πως ούτε το κοινό, ούτε και οι ίδια του η φάρα συμμερίζονται την «αλήθεια» του. Ο Παναγιωτόπουλος είναι στα αζήτητα παρά το γεγονός ότι υπήρξε διευθυντής καναλιού και το site του είναι πιο πίσω στην κατάταξη και από τα site οικιακής χειροτεχνίας και πλεξίματος. Πράγμα σίγουρα παράλογο για την δημοσιογραφική του αξιότητα που τον έκανε διευθυντή του μεγάλου καναλιού.

Σε αυτό που του χρεώνουν οι εκδότες έχουν δίκιο. Με το επιχείρημα ότι εξυπηρετούσε τη γραμμή τους και τις διαθέσεις τους, τους παγίδευσε σε μια περίεργη «Βενιζελική» ατζέντα, με πολιτικές προτιμήσεις, επετηρίδα εμφανίσεων (Βενιζέλοι, Λοβέρδοι, Ντόρες Πάγκαλοι) και προσωπικές αντιπάθειες.

Απαξίωσε το κανάλι, το απομάκρυνε από την παραδοσιακή του δημοσιογραφική λειτουργία και το έκανε μαγαζάκι τρόμου. Τώρα αν αυτό ήταν επιλογή των αφεντικών ή δική του, δεν αφαιρεί από το πρόσωπό του την ευθύνη.

Κανένας δεν χαίρεται που κλείνει το Mega. Χαίρονται όμως όλοι που η παθογένεια τελειώνει. Επίσης το κανάλι αν κλείσει, δεν κλείνει γιατί υπάρχουν χαιρέκακοι στο twitter και το facebook, αλλά γιατί ζούσε πάνω από τις δυνατότητές του, όπως συνήθιζε να λέει ο Παναγιωτόπουλος για τους Έλληνες από το τότε κανάλι του. Έπαιρνε δάνεια, δεν τα πλήρωνε και φρόντιζε να μοιράζει τα χρήματα σε 5-10 παρατρεχάμενους και στις εταιρείες παραγωγής των εκδοτών που παρήγαγαν πρόγραμμα σε αστρονομικές τιμές πάντα.

Το Mega δεν το έριξε έξω κανένας από τους θεατές του, αλλά αυτοί που το έφτιαξαν και το χειρίστηκαν έξω από κανόνες δημοσιογραφίας και αγοράς. Και όπως συμβαίνει με την αγορά, την οποία επίσης υπερασπίστηκε ο Παναγιωτόπουλος κατά κόρον, όταν δεν αντέχεις, κλείνεις.

Η ευθύνη των εργαζόμενων είναι μια μεγάλη κουβέντα. Ούτε έχουν όλοι την ιδια ευθύνη, ούτε τις ίδιες ανάγκες. Γνωρίζω πάντως πολύ καλά, πως με εξαίρεση αυτούς που είχε σε ευθεία γραμμή μαζί του, οι υπόλοιποι δεν τρέφουν και ιδιαίτερη εκτίμηση στον Παναγιωτόπουλο.

«Όταν πανηγυρίζουμε που κάποιος γύρω μας ασθενεί ή δυστυχεί, δεν έχουμε μέλλον» γράφει ο Παναγιωτόπουλος. Αυτό ακριβώς προσπαθούσαν να του πουν οι θεατές του, όταν χαιρόταν με τη δυστυχία και αναρωτιόταν για την έλλειψη παντεσπανίου στην ελληνική κοινωνία. Όταν επέμενε πως μαζί τα φάγαμε και πως η δυστυχία ήταν αναγκαία. Ακόμη και ο Πρετεντέρης αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως ήξεραν την αλήθεια αλλά δεν την έλεγαν.

Προτείνω πάντως στο Χρήστο Παναγιωτόπουλο -και αυτό ναι, είναι χαιρέκακο- να διοργανώσει μια εκδήλωση στο Μουσείο Ακρόπολης για να συζητηθούν όλα αυτά, όπως έκανε με την ποιητική του συλλογή. Πολύ φοβάμαι πως όχι μόνο δεν θα πατήσει κανένας, αλλά δεν θα τους δώσουν ούτε την αίθουσα.