Το δίλημμα

Επαιζε ψιθυριστά στα ενδότερα του Διαδικτύου. Τώρα οι ενδεδυμένοι την τήβεννο του αριστερού παιδονόμου, που ξέρει και μπορεί να κρίνει καλύτερα από τα ανήλικα, το εκφωνούν και δημόσια. Περιβεβλημένοι με το κύρος του πρώην υπουργού, του βουλευτή, του πρώην βουλευτή, του μαραθωνοδρόμου της Αριστεράς ή έγκριτων αρθρογράφων φιλικής στον ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδας: για την εκλογή του Κασσελάκη φταίει ο Τσίπρας. Ή, πιο σωστά, και για την εκλογή του Κασσελάκη φταίει ο Τσίπρας.

Ο καταλογισμός ξεκινά, βέβαια, από τη βάση ότι ο Κασσελάκης είναι τραγωδία, κατάληψη του κόμματος, αρχή της μετάλλαξής του. Και εφόσον αυτό θεωρείται δεδομένο, αναζητούνται οι υπαίτιοι. Παραγράφεται ελαφρά τη καρδία η ψήφος της περασμένης Κυριακής, διαχωρίζονται τα μέλη του κόμματος που προσήλθαν στις κάλπες με αυθαίρετους όρους -σταθεροί, περαστικοί, αριστεροί, επισκέπτες κ.λπ.- και πηγαίνει στον κουβά η δημοκρατία των μελών που όλοι ανυμνούν.

Ο Κασσελάκης, όμως, είναι πλέον πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Δικαιούται συνεπώς, πρώτον, τον σεβασμό όλων, που είναι σεβασμός στη θέληση της πλειοψηφίας. Και δεύτερον, μια περίοδο χάριτος για να κριθεί στην πράξη. Όταν εικοσιτετράωρα από την ανάληψη των καθηκόντων του τον συγκρίνεις με τον Τραμπ, τι περιμένεις να βγει; Κι όταν επισείεις τον μπαμπούλα της «μετάλλαξης», ποια εμπιστοσύνη δείχνεις στον χαρακτήρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε με δύσκολους αγώνες μέσα σε δύσκολες δεκαετίες;

Σε κάθε περίπτωση, είναι ανακρίβεια στα όρια της συκοφαντίας, που μόνο το πένθος της ήττας μπορεί να εξηγήσει, να προσπαθούν κάποιοι να ρίξουν τον Τσίπρα στον λάκκο των «κοριών». Δεν ανακατεύτηκε, μίλησε ελάχιστα όταν έπρεπε, τήρησε την ουδετερότητα για την οποία δεσμεύτηκε. Βολικό ίσως, αλλά αντιπαραγωγικό είναι να μοιρολογάμε ότι αυτός φταίει. Και να εξουδετερώνουμε με φραστικές βόμβες ακόμα και την κριτική στον νέο πρόεδρο, που όντως τα έκανε μούσκεμα στις πρώτες αντικαταστάσεις στελεχών σε θέσεις ευθύνης.

Θα στηρίξουν τη νέα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ κριτικά, επικριτικά, όπως νομίζουν, αλλά με εμπιστοσύνη στα μέλη του και αποδοχή της θέλησής τους; Ή θα ζήσουμε σε νέα έκδοση παλιές τραγωδίες, που βγάζουν εκτός μάχης άξια στελέχη και στέλνουν κόσμο στον καναπέ της απογοήτευσης; Αυτό είναι σήμερα το δίλημμα για όλους. Και ας μην ξεχνούν τον Μητσοτάκη, παρεμπιπτόντως…

Πηγή: Αυγή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr