Τι θα γίνει τελικά με την θερινή ώρα

Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ παρουσίασε προχθές Τετάρτη στους ευρωβουλευτές την πρότασή του να τερματισθεί η υποχρέωση να προχωρούν οι δείκτες των ρολογιών μία ώρα τον Μάρτιο και στη συνέχεια να πηγαίνουν πίσω μία ώρα τον Οκτώβριο.

Η πρόταση αυτή πρέπει τώρα να υιοθετηθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και από το Συμβούλιο της ΕΕ για να τεθεί σε εφαρμογή.

Στη συνέχεια, «έγκειται στα κράτη μέλη να καθορίσουν ποιά ώρα επιθυμούν να διατηρήσουν: τη θερινή ώρα ή τη χειμερινή ώρα», διευκρίνισε σήμερα η επίτροπος Μεταφορών Βιολέτα Μπουλκ στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στις Βρυξέλλες για την παρουσίαση του σχεδίου.

Είναι συνεπώς θεωρητικά δυνατό γειτονικές χώρες να κάνουν διαφορετικές επιλογές, παραδέχθηκε, εκφράζοντας πάντως τη «βεβαιότητα» πως τα κράτη μέλη «θα κάνουν μια προσπάθεια» να συντονιστούν.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητεί από τις χώρες της ΕΕ να διαβιβάσουν την επιλογή τους το αργότερο μέχρι το τέλος Απριλίου 2019. Αν το χρονοδιάγραμμα που προτείνεται από τις Βρυξέλλες γίνει σεβαστό, η αλλαγή ώρας την 31η Μαρτίου 2019 θα είναι το τελευταίο υποχρεωτικό πέρασμα στη θερινή ώρα.

Οι χώρες που επιθυμούν να επιστρέψουν μόνιμα στη χειμερινή ώρα θα έχουν στη συνέχεια τη δυνατότητα να την αλλάξουν μια τελευταία φορά στις 27 Οκτωβρίου 2019, καθώς στη συνέχεια οι εποχικές αλλαγές ώρας δεν θα είναι πλέον δυνατές.

Η Επιτροπή βασίζεται κυρίως στο αποτέλεσμα μιας διαβούλευσης που έγινε φέτος το καλοκαίρι στο Ίντερνετ και στην οποία απάντησαν 4,6 εκατομμύρια άνθρωποι, το 84% των οποίων τάχθηκε υπέρ της κατάργησης της αλλαγής ώρας.

Η υποχρέωση αυτή είχε θεσπιστεί κυρίως για λόγους εξοικονόμησης ενέργειας, όμως η εξοικονόμηση που γίνεται είναι περιθωριακή, σύμφωνα με την Κομισιόν, ενώ οι αλλαγές της ώρας επικρίνονται όλο και περισσότερο για αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία.

Αυτή τη στιγμή οι χώρες της ΕΕ κατανέμονται σε τρεις διαφορετικές ωριαίες ατράκτους: την ώρα της δυτικής Ευρώπης (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ηνωμένο Βασίλειο), την ώρα της κεντρικής Ευρώπης (17 χώρες) και την ώρα της ανατολικής Ευρώπης (Ελλάδα, Κύπρος, Βουλγαρία, Εσθονία, Φινλανδία, Λετονία, Λιθουανία και Ρουμανία).