«Τι να την κάνω τη συγγνώμη…»

«Τί να την κάνω τη συγγνώμη αν είχα χάσει το παιδί μου;”

Αυτό μου είπε ένας φίλος του οποίου η κόρη ήταν στο τρένο – φέρετρο και ευτυχώς το κορίτσι γλύτωσε από θαύμα. “Μπορεί μια συγγνώμη να φέρει τα παιδιά των ανθρώπων πίσω ή να μαλακώσει τον πόνο τους;” Αυτό μου απάντησε ο φίλος όταν σημείωσα ότι ο πρωθυπουργός στην τηλεοπτική του δήλωση, μετά το προαναγγελθέν ταξίδι του χαμού, δεν ζήτησε ούτε καν μια – υποκριτική έστω – συγγνώμη για τις εγκληματικές ευθύνες του ως επικεφαλής της κυβέρνησης.

Τί να την κάνουν τη συγγνώμη όλοι αυτοί οι χαροκαμένοι γονείς;

Και ήρθε ύστερα από από 4 μέρες μια δακρύβρεχτη επικοινωνιακή συγγνώμη από το Μητσοτάκη, όχι για το χάλι και τις ευθύνες της δικής του κυβέρνησης, αλλά “στο όνομα όλων όσοι κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και χρόνια”! Αυτόκλητος εκπρόσωπος “όλων των κυβερνήσεων” σε μια προσπάθεια συμψηφισμού ευθυνών. Όπως έκανε τις προάλλες όταν έβγαλε πόρισμα ότι το προαναγγελθέν έγκλημα οφείλονταν “… κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος…”.

Όσο κι αν προσπαθεί να τα μαζέψει ο Μητσοτάκης με τη νέα του δήλωση, όσο κι αν προσπαθεί ως τεθλιμμένος συγγενής να μοιράσει επικοινωνιακά καθρεφτάκια ενσυναίσθησης στους ιθαγενείς, δεν μπορεί να κρυφτεί από την αλήθεια. Όσο και να προσπαθήσει αργά ή γρήγορα η αλήθεια θα τον βρει…

Φοβάται την οργή της κοινωνίας που θεριεύει και αποφάσισε να χτυπήσει στο ψαχνό με βόμβες κρότου – λάμψης και χημικά τους χιλιάδες διαδηλωτές που βγήκαν σε δρόμους και σε πλατείες να καταγγείλουν το έγκλημα.

“Κλαίμε όλες αυτές τις μέρες για τους αδικοχαμένους, δε χρειάζονται χημικά” γράφουν οι διαδηλωτές στα κοινωνικά δίκτυα. Φοβάται ο Μητσοτάκης την έκρηξη της οργής που συσσώρευσε η πολιτική του όλα αυτά τα χρόνια. Μια πολιτική προγραμματισμένης και μεθοδικής απαξίωσης κάθε δημόσιας δομής κοινής ωφέλειας (ΟΣΕ, ΕΣΥ, ΑΕΙ, δημόσιο σχολείο, κλπ.) ώστε να προσφερθούν βορά στα σαγόνια της κρατικοδίαιτης και διαπλεκόμενης ολιγαρχίας που τον στηρίζει.

Φοβάται κι αποφάσισε να βγει απ’ την κρυψώνα του Μαξίμου για να τάξει λαγούς με πετραχήλια. Θα “αγωνισθεί”, λέει, για “ευρωπαϊκή τεχνογνωσία και κοινοτική χρηματοδότηση” και “ειδική επιτροπή έρευνας για τους σιδηροδρόμους” από την …επόμενη Βουλή”.

Όμως η καψούρα του “αγωνιστή” πρωθυπουργού είναι η εξουσία. Και αυτό δεν μπορούν να το κρύψουν τα δάκρυα του “πονεμένου” κροκόδειλου. Γράφει στο μήνυμά του:

“Το γεγονός ότι το Ψηφιακό Σύστημα Ελέγχου θα λειτουργεί πλήρως μέσα στους επόμενους μήνες δεν είναι δικαιολογία. Το αντίθετο. Κάνει τον πόνο μου ακόμα μεγαλύτερο που δεν προφτάσαμε να το ολοκληρώσουμε πριν συμβεί το κακό”.

Πόση υποκρισία και ανεντιμότητα μπορούν να χωρέσουν σε δυο προτάσεις!!! Προπαγανδίζει ως “ΓΕΓΟΝΟΣ” και μάλιστα με …πόνο, ένα έργο που ΘΑ γίνει. Ένα έργο που έπρεπε να λειτουργεί χρόνια τώρα, και το σταμάτησε η κυβέρνησή του. Ο αγράμματος Κυριάκος συγχωρείται που δε ξέρει ότι “γεγονός” σημαίνει κάτι που έχει γίνει, που έχει πράγματι συμβεί στο παρελθόν. Δε συγχωρείται όταν μέσα στο γενικό πένθος είναι εμφανής η αγωνία του για τις συνέπειες στα ψηφαλάκια από τη βόμβα που έσκασε στα χέρια του. Γι’ αυτό κλαίνε από την πρώτη στιγμή τα δημοσιογραφικά παρτάλια που τον στηρίζουν. Γι’ αυτό αποφάσισαν να τον βγάλουν από την τρύπα του ενδεδυμένο με τεθλιμμένη μάσκα αρχαίας τραγωδίας…

… Σ’ ένα μικρό χαρτάκι πεσμένο στο πεζοδρόμιο της προχθεσινής σιωπηρής διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα ήταν γραμμένοι οι στίχοι:

Ο πόνος λόγια δεν έχει,
η άβυσσο τέλος δεν έχει
κι η κόλαση μέτρο,
το χάος είναι άπιαστο…

Πιο πικρό κι απ’ το φαρμάκι
δεν έχει, στον κόσμο δεν έχει

Κι όλες της γης οι οχιές
δαγκώνουν τα σπλάχνα μου

Και βουρκώσαμε πριν μας κτυπήσουν με χημικά…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr