Τέλος εποχής. Αρχή μιας άλλης.

Έπρεπε να στριμώξουμε μέσα σε αυτό τις αναπνοές χωρίς μάσκα, την ελευθερία μας να μετακινούμαστε, την αλλαγή των παραστάσεων, τη δυνατότητα για μεροκάματο, τη χαλάρωση που είχαμε ξεχάσει, τον έλεγχο της ζωής που είχαμε χάσει.

Κι όμως πέρασε σαν να κράτησε μια στιγμή μονάχα και άφησε πίσω του τα μελτέμια του Αιγαίου να μας αποχαιρετούν.

Κάποιοι πρόλαβαν να πάρουν αυτή την ανάσα. Σε κάποιους δεν ήταν αρκετή. Κάποιοι δεν πρόλαβαν να νιώσουν τίποτα.

Και μια φωτιά ήρθε καταμεσής του θέρους να κάψει ό,τι αγαπούσαμε και ό,τι είχαμε ανάγκη για να ζούμε.

Και ένας καύσωνας βασανιστικός αφυδάτωσε την ενέργεια μας. Αν λοιπόν ούτε το καλοκαίρι βοήθησε να διώξουμε από πάνω μας το βάρος του χειμώνα, ενός χειμώνα που δεν τον μετρήσαμε με μήνες, αλλά σε δύο καραντίνες και ένα φοβισμένο καλοκαίρι-το προηγούμενο- στριμωγμένο ανάμεσά τους, μην νιώσετε ότι κάνατε λάθος.

Οι επιπτώσεις όλης αυτής της περιόδου είναι πολλές και το βάρος μεγάλο. Ίσως είναι διαφορετικές για τον καθένα και μόνο ο καθένας μας ξέρει πώς και πόσο τον έχει επηρεάσει.

Κι αν το βάρος αυτό μοιάζει σαν να μην είναι βάρος στα μάτια των άλλων, δεν πειράζει, αρκεί που το ξέρετε εσείς. Για αυτό και μόνο ο καθένας μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Ή μπορεί να ζητήσει τη βοήθεια που έχει ανάγκη.

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά δεν σχεδιάζουμε, δεν ονειρευόμαστε, δεν περιμένουμε μια νέα αρχή… αυτή που έφερνε πάντα μαζί του ο Σεπτέμβρης. Πιο πολύ μοιάζει να ανασκουμπωνόμαστε απέναντι στο άγνωστο με τις δυνάμεις που μας έχουν απομείνει. Γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό να ζήσουμε άλλον έναν δύσκολο χειμώνα, να παλέψουμε με τις χειρότερες και σκοτεινότερες πτυχές του ίδιου μας του εαυτού. Γνωρίζοντας ότι ίσως πάλι τίποτα να μην είναι εύκολο.

Σαν έτοιμοι από καιρό, λοιπόν, σαν θαρραλέοι (ή όχι), θα αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι και θα υποδεχτούμε το άγνωστο και απροσδόκητο.

Για την νέα εποχή που ξεκινά, ας κάνουμε το καλύτερο δυνατό και αυτό που αντέχουμε. Ας το προσφέρουμε στον εαυτό μας και αν μας περισσέψει λίγη δύναμη, ας προσφέρουμε κάτι και στους άλλους. Ας μην ντραπούμε να ζητήσουμε βοήθεια, όταν τη χρειαστούμε.

Ας μην είμαστε αυστηροί και απαιτητικοί στις κρίσεις μας. Δεν είναι εύκολες αυτές οι συνθήκες. Ας δώσουμε χώρο και χρόνο στα συναισθήματά μας.

Κάποια από αυτά που μας συμβαίνουν είναι στο χέρι μας, πολλά όμως δεν είναι. Αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε ας τα δεχτούμε.

Και ας ελπίσουμε ότι όπως όλα πάντα αλλάζουν, έτσι θα γίνει και πάλι.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr