Tέμπη: Δεν είμαστε μόνοι και δεν είμαστε και οι μόνοι

Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι υπάρχουν άτομα στην χώρα μας που δεν έχουν μάθει ή δεν έχουν μιλήσει αυτές τις μέρες για το συμβάν στα Τέμπη. Και με αυτή την πεποίθηση μπορούμε να σκεφτούμε ότι αυτή η εμπειρία, αυτό το συμβάν μας αφορά και μας επηρεάζει όλους. Μας ξαφνιάζει και μας ταρακουνάει. Μας ακουμπάει χωρίς να το επιλέγουμε, χωρίς να το διαλέγουμε. Και μας τραυματίζει.

Και κάπως έτσι τα Τέμπη, από συμβάν αρχίζουν να συνδέονται με το τραύμα που είναι κοινό και συλλογικό.

Ένα τραύμα που μας πλήττει, μας πονάει και μας ματαιώνει ανεξαρτήτως από το αν μας επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα και αφήνει το αποτύπωμά του σαν ένα βαθύ ρήγμα στις ψυχές μας. Οι επιδράσεις του κλιμακώνονται σε όλα τα πλαίσια σαν τσουνάμι με κοινωνικές προεκτάσεις που ξεκινούν από το άτομο και προχωρούν στα διάφορα συστήματα που είναι ενταγμένο. Είναι ένα αναπάντεχο, ανεξέλεγκτο, κοσμικό, ενεργειακό, ιστορικό, κοινωνικό, συναισθηματικό και σωματικό φορτίο. Συνήθως γεννιέται από μια συγκεκριμένη βίαιη επενέργεια όμως παραμένει άχρονο και διατοπικό. Είναι τόσο άχρονο αφού η επίδραση του είναι διαγενεακή. Το κουβαλάμε όλες και όλοι καθώς υπάρχει πάντα και μεταφέρεται μέσω των λέξεων, των συναισθημάτων και των αποτυπωμάτων που αφήνει.

Συνοδεύεται από πολλά συναισθήματα τα περισσότερα από αυτά έντονα και βαριά. Ξυπνά ο φόβος, ο θυμός, η οργή και η απόγνωση, βιώνεται η βία και η αδικία με διαπεραστικό τρόπο, εμφανίζεται το αίσθημα της αβοηθητότητας, της απώλειας ελέγχου, το σώμα μουδιάζει και βαραίνει και η τύχη μοιάζει να παίζει εντυπωσιακά κεντρικό ρόλο σε θέματα από τα οποία θα έπρεπε να απουσιάζει σχεδόν εντελώς.

Όλα τα συναισθήματα και οι ποιότητες της εμπειρίας ενώ προκύπτουν από το ίδιο γεγονός, βιώνονται ξεχωριστά, υποκειμενικά και εξατομικευμένα. Και είναι σπουδαίο να βιωθούν έτσι. Μας αγγίζει συλλογικά, το βιώνουμε συλλογικά αλλά χρειάζεται να μπορέσει να συνδεθεί με τον ατομικό μας άξονα, με την ξεχωριστή μας ιστορία, με τα υπόλοιπα προσωπικά μας τραύματα και με τις υπόλοιπες πληγές μας, με την δική μας στιγμή.

Οι άνθρωποι βιώνουν τραύματα. Μαζί και μόνοι. Μόνοι και μαζί. Το τραύμα όμως μας ενώνει. Ψάχνουμε μηχανισμούς επιβίωσης και ανθεκτικότητας. Αναζητούμε αποθέματα. Δεν είναι βέβαιο ότι θα ξυπνήσουν ή ότι είναι εδώ μαζί μας. Μπορεί να χρειαστεί να τα δημιουργήσουμε και να αντισταθούμε σε αυτοκαταστροφικές τάσεις. Σε εκείνο το σημείο ίσως αρχίσουν οι προσκλήσεις. Οι προσκλήσεις που θα μας τραβήξουν από την απομόνωση για να μας οδηγήσουν σε μετασχηματισμούς, σε επεξεργασία, σε απόδοση νοήματος, σε αποδοχή της ανθρώπινης ευαλωτότητας, σε σύνδεση, σε μοίρασμα, σε εμπιστοσύνη και σε συνθετική φροντίδα. Για να μπορέσει το τραύμα, να γίνει πληγή ανοιχτή με συγκεκριμένα όρια πάνω σε συγκεκριμένα σημεία στο σώμα. Και στη συνέχεια να μπορέσει να φροντιστεί και να  γίνει ουλή που δεν πονάει καθημερινά αλλά  φαίνεται, έχει μνήμη και δύναμη.

Πώς όμως να έρθει η φροντίδα όταν είναι παρόν το τραύμα και ο πόνος που το συνοδεύει είναι διαπεραστικός;

Καλούμαστε να πράξουμε επαναστατικά, να ενεργοποιηθούμε, να νοιαστούμε και να εγκαταλείψουμε τον φόβο της συγχώνευσης, διανύοντας μαζί με κάποιον άλλον νέα μονοπάτια. Να εμπλακούμε στην φροντίδα σαν να είναι μια τελετουργία, μια πράξη ιερή μέσα στην ταπεινότητα της, διατηρώντας την τρυφερότητα μας προς τους ανθρώπους μια ακόμα επαναστατική θέση όπως είπε ο Χρόνης Μίσσιος.

Για να γίνει λοιπόν πράξη η φροντίδα χρειάζεται άτομα…

ΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ. Έτσι, θα ανακαλύψουμε τον δρόμο για τη σύνδεση και την επαφή και θα βρούμε τρόπο όλοι μαζί, μένοντας άνθρωποι.

Το παρόν κείμενο αποτελεί σύνθεση των κειμένων των ατόμων του βιωματικού εργαστηρίου για το συλλογικό τραύμα που έγινε στις Συνηχήσεις την Κυριακή 5 Μαρτίου, πέντε ημέρες μετά την 1 Μαρτίου όπου έγινε η φονική σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Το παρόν εργαστήριο ακολούθησε την ροή των αναγκών και των συναισθημάτων των εκπαιδευόμενων θεραπευτών και θεραπευτριών δημιουργώντας χώρο για σύνδεση, φροντίδα  απόδοση νοήματος και μετουσίωση σε δράση.

Οι επαναστάτριες και οι επαναστάτες φροντίδας:

Ηλίας, Αργυρώ, Εύα, Λίλα, Δάμη, Νίκος, Κωνσταντίνος, Στέλιος, Ανδρονίκη, Γεράσιμος, Οδυσσέας, Έμιλυ, Κατερίνα, Σάββας, Μαρίνα, Μυρτώ, Βίκυ, Αίγλη, Νατάσσα, Δήμητρα, Μαράια, Μαίρη, Αμαλία, Άρτεμις, Δέσποινα, Κατερίνα, Άνθη,

Η λίστα δεν έχει τελεία αλλά έχει κόμμα καθώς είναι ανοιχτή με την ευχή και την ελπίδα να συνεχιστεί και να μην καταφέρει να μπει τελεία.

Σας προσκαλούμε την Κυριακή  12 Μαρτίου 2023 στις 7:30  μ.μ. να συναντηθούμε διαδικτυακά και να συνομιλήσουμε για το συλλογικό τραύμα, τα αποθέματα μας και τις αφηγήσεις που ενισχύουν τις ατομικές και συλλογικές αντιστάσεις.

Πληροφορίες για την εκδήλωση  στο synixiseis.gr