Οι συμβουλές του βρέθηκαν στα γράμματα που αντάλλασε με την ρωσικής καταγωγής γυναίκα ψυχαναλίτρια Lou Andreas-Salomé το καλοκαίρι του 1882.
Ο Νίτσε έγραψε για τη Λου: «Δεν έχω γνωρίσει ακόμη κανέναν ο οποίος θα ήξερε να αντλεί από τις εμπειρίες του ένα τέτοιο πλήθος αντικειμενικών απόψεων, κανέναν ο οποίος θα είχε την ικανότητα να εξάγει τόσο πολλά από όλα τα μεμαθημένα (…) Η Λου είναι ο πέραν του μέτρου ευφυέστερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει (…) Για μένα προσωπικά η Λου είναι ένα αληθινό εύρημα της τύχης, εκπληρώνει όλες τις προσδοκίες μου. Δεν είναι εύκολα δυνατό να είναι δύο άνθρωποι περισσότερο συγγενείς απ’ ό,τι εμείς οι δύο (…) Αυτή είναι κατά εκπληκτικό τρόπο προετοιμασμένη ακριβώς για τον δικό μου τρόπο σκέπτεσθαι και των ιδεών μου».
Οι Νίτσε, Φρόυντ, Ρίλκε, Μπούμπερ ήταν μόνο μερικές από τις προσωπικότητες με τις οποίες είχε συναναστραφεί η διάσημη γυναίκα, ενώ ο Νίτσε ήταν σίγουρα ερωτευμένος μαζί της. Μάλιστα,της είχε κάνει πρόταση γάμου, μόλις τη δεύτερη φορά που τη συνάντησε από κοντά.
Παρά το γεγονός ότι αρνήθηκε την πρόταση του, διατήρησε μία μεγάλη εκτίμηση στο μυαλό, το έργο και την πνευματική διαύγεια που αναγνώριζε στο πρόσωπο του Νίτσε. Ο τρόπος που ο Νίτσε αντιλαμβάνεται τη διαδικασία της συγγραφής, αποτελεί ταυτόχρονα ακόμα ένα ερέθισμα για τη μελέτη της φιλοσοφίας, της προσωπικότητας και της ψυχής του.
Ας δούμε τι έγραφε στο γράμμα του
To στυλ γραφής θα πρέπει να είναι ταιριαστό με το συγκεκριμένο άτομο/ κοινό με το οποίο θέλει κανείς να επικοινωνήσει (ο νόμος της αμοιβαίας σχέσης).
Καταρχάς, πρέπει κανείς να προσδιορίσει επακριβώς τι θέλει να πει πριν ξεκινήσει να γράφει. Η γραφή πρέπει να είναι μίμηση.
Με δεδομένο ότι ο συγγραφέας δεν έχει στη διάθεση του πολλά από τα εκφραστικά μέσα του ομιλητή, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει έναν πολύ έκδηλο τρόπο παρουσίασης της αναγκαιότητας, διαφορετικά το γραπτό του θα είναι χλωμό και αδύναμο.
Ο πλούτος της ζωής αποκαλύπτεται μέσα από μία σειρά διαφορετικών χειρονομιών. Στη γραφή, ο συγγραφέας πρέπει να μπορεί να αισθάνεται τα πάντα. Η επιλογή των λέξεων, οι παύσεις, η ακολουθία των επιχειρημάτων αποτελούν μία σειρά “χειρονομιών” που αποδίδουν τον πλούτο σε ένα καλό γραπτό.
Το στυλ γραφής πρέπει να αποδεικνύει ότι κάποιος πιστεύει σε μία ιδέα. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να πιστεύει κάποιος σε μία ιδέα, αλλά ταυτόχρονα να μπορεί να την αισθανθεί.
Όσο πιο αφηρημένη είναι μία αλήθεια που κάποιος προσπαθεί να διδάξει, τόσο περισσότερο πρέπει να δελεάσει τις αισθήσεις του αναγνώστη.
Η στρατηγική του καλού συγγραφέα μυθιστορημάτων είναι να μπορεί να προσεγγίζει την ποίηση, αλλά ποτέ να μην εισέρχεται κανονικά στο πεδίο της
Δεν είναι καλό ή έξυπνο από την πλευρά ενός συγγραφέα να στερήσει από τον αναγνώστη το δικαίωμα της κριτικής. Αντίθετα, είναι έξυπνο να αφήσει τον αναγνώστη να αντιληφθεί μόνος του την πεμπτουσία της σοφίας του συγγραφέα.
