«Τα μάτια» – Μία τρυφερή παράσταση για το φως και το σκοτάδι της ζωής

“Θες χώμα; Πάρε στο χαρίζω. Ορίστε το δικό σου χώμα. Αυτό που κρατάς στα χέρια σου είναι το χώμα σου, γιατί μόλις σου το χάρισα». 

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Παντελής Δεντάκης έχει χαρακτηρίσει το έργο του Μεσίες “ένα μελόδραμα γέλιου“. Η σκληρή και κυνική πλευρά της ζωής έρχονται να συναντήσουν την αγάπη, την τρυφερότητα, τον ρομαντισμό. 

Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Μοσχούρη, Ελένη Ουζουνίδου και Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος.

«Τα μάτια» εστιάζουν στη ζωή της Νατάλια, μιας Αργεντίνας η οποία έφτασε στην Ισπανία από έρωτα για έναν άνδρα με την μικροκαμωμένη κόρη της Νέλα που είναι ερωτευμένη με τον Πάμπλο. Η τυφλότητα του νεαρού άνδρα γίνεται ο κώδικας που θα τους δέσει μεταξύ τους. Μέσα από τα μάτια της, ο Πάμπλο “βλέπει” τον κόσμο. Τραγουδούν, φαντάζονται, κάνουν όνειρα. Οταν ξαφνικά εμφανίζεται στην πόλη η οφθαλμίατρος Σεζάρια και τον πείθει ότι μπορεί να τον θεραπεύσει, η Νέλα φοβάται ότι ο αγαπημένος της θα την παρατήσει μόλις διαπιστώσει ότι δεν είναι όμορφη. 

Ενα παιχνίδι με το φως και το σκοτάδι που έχουμε γύρω μας και μέσα μας, ένα μυστήριο γύρω από τους κρυφούς φόβους και τη δίψα για ζωή που μας κυριεύει και μας κάνει να προχωράμε. Η τυφλότητα είναι τελικά ένας συμβολισμός, μία αλληγορία που συμβάλει στη διαρκή περιπλάνηση του ανθρώπου προς το φως. Ο πρωταγωνιστής ζει μέσα στο σκοτάδι, αλλά όλοι οι ήρωες κρύβουν σκοτάδι μέσα στην καρδιά τους. Ο τυφλός Πάμπλο είναι τελικά ο λιγότερος ευάλωτος. Και αυτός όμως, θα αναζητήσει την προσωρινή λύτρωση, την ψευδαίσθηση, την αίσθηση της αθανασίας που θα τον παρηγορήσει στη δική του ζωή. 

Ανθρωποι που προσπαθούν να ξεχάσουν για λίγο τον πόνο, άνθρωποι που καπνίζουν, που ερωτεύονται, που προσεύχονται, που χάνουν τα πάντα. Ανθρωποι που προσπαθούν να καλύψουν τον πόνο τους, αλλά δεν τα καταφέρνουν και αυτό τους οδηγεί σε ξεσπάσματα κλάματος, γέλιου, θυμού, τρυφερότητας. 

“Με λένε Πάμπλο. Είμαι τυφλός εκ γενετής. Αυτό που ακούτε είναι το μυαλό μου. Βλέπετε αυτό που βλέπω…», είναι μία από τις πρώτες φράσεις που ακούγονται στο έργο, ενώ το παιχνίδι με τους φωτισμούς και την εναλλαγή των σκηνών συνεχίζεται σχεδόν μέχρι το τέλος της παράστασης.

Η Ελένη Ουζουνίδου ξεχωρίζει και για αυτή την ερμηνεία της (φέτος κάνει μία από τις καλύτερες χρονιές της με την Ψιλικατζού και τον Αρίστο), αλλά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί στέκονται με μεγάλη φροντίδα και προσοχή μέσα στους ρόλους τους. Η σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη είναι καλοδουλεμένη και στημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετεί το δυνατό κείμενο και να δίνει χώρο τις ερμηνείες των ηθοποιών. Η σκηνή είναι καλυμμένη με χώμα, ενώ ένα τραπέζι και μερικές διάσπαρτες καρέκλες συμπληρώνουν το σκηνικό.

Στην παράσταση οι άνθρωποι κινούνται, αλλάζουν και μεταμορφώνονται. Περνάνε από το φως στο σκοτάδι και το αντίστροφο. Από τον έρωτα στη μοναξιά και τη θλίψη. Από τη μία πόλη στην άλλη. Από τη μία πατρίδα, στην πατρίδα που είναι τελικά τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ολοι αναζητούν έναν τόπο, έναν άνθρωπο να πιαστούν, ένα σημείο αναφοράς και αφετηρίας. Αλλά τελικά η ζωή είναι αυτή που θα αποφασίσει. 

Info: 

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ 

Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης

Παίζουν: Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Μοσχούρη, Ελένη Ουζουνίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Πληροφορίες: nkt.gr