Τα χρόνια της αθωότητας

Η κάθε γενιά έχει τη δική της ιστορική ή κοινωνική μνήμη. Φτιαγμένη άλλοτε από πολέμους, γέλια ή δάκρυα, από παιχνίδια της αλάνας ή από pixels του playstasion

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ εκεί πάντα τέτοιες μέρες. Σπάνια πάω ως φυσική παρουσία, αλλά επιστρέφω. Ο κήπος είναι ρημαγμένος από τις βροχές, μυρίζει καμένο ξύλο την ώρα που περνάω την οξώπορτα, τα πεζούλια είναι φρεσκοασβεστωμένα, η γλιτσίνια γυμνή είναι πιο όμορφη.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΑΚΙΔΙΟ, δεν έχω αποσκευές. Έτσι ελαφρύς βηματίζω πάνω στο πλακόστρωτο, ψάχνοντας κάποια ίχνη από εκείνη την παιδική αθωότητα που υπήρξε τόσο ένοχη. Κάνει γλυκιά ψύχρα. Οι αναμνήσεις πάντα έχουν θερμοκρασία συντήρησης. Είναι ο λόγος που ανατριχιάζουμε σε περιβάλλον μνήμης.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ, ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ πως μπορεί κάτι να σώσω παραδίδοντάς το σε παλιές εικόνες και αρχαία ανθρωπιά. Ένα πέτρινο σπίτι, ο πατέρας μυρίζει χώμα, η μάνα Jet με θαυματουργούς κόκκους που της κάνουν κομμάτια τα χέρια, στο ντουλάπι είναι κρυμμένα τα γλυκά στο πιο ψηλό ράφι, και σε κάποιο βιβλίο είναι σίγουρα κρυμμένο ένα ραβασάκι παιδικού έρωτα. «Μαρία, Άννα, Αγγέλα, σ’ αγαπώ. Εσύ;».

Διαβάστε εδώ τη συνέχεια…