«Δεν είμαι ούτε λόγιος ούτε ακαδημαϊκός. Η θέση μου στην Επιτροπή είναι εκείνη ενός απλού επισκέπτη μουσείου και ως τέτοιος μπορώ να δω ξεκάθαρα ότι τα Γλυπτά βρίσκονται σε λάθος χώρο. Έχουν ανάγκη το αττικό φως του ήλιου να τα φωτίζει με φόντο τον γαλανό ουρανό. Ζητούν να επανενωθούν με το άλλο τους μισό στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης όπου πάντοτε τα περιμένει μια θέση», τονίζει η κ. Suzman.
«Πρέπει να εκτεθούν μπροστά στον ίδιο τον Παρθενώνα, ο οποίος εξακολουθεί να στέκεται όρθιος. Πρέπει να αντικρύζουν αυτόν τον χώρο, ώστε εγώ, ο επικέπτης, να μπορώ να γυρίσω το κεφάλι μου και να αναφωνήσω: «Τώρα πια μπορώ να το δω: να από πού προέρχονται!». Όχι άλλο μουντό φως, όχι άλλα ορφανά αγάλματα. Πρέπει να επανενωθούν με το άλλο μισό του αετώματος που βρίσκεται σε αυτό το εξαίσιο μουσείο, έτσι ώστε εγώ, ο επισκέπτης, να μπορώ να αντιληφθώ τη σιωπηρή συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ τους», προσθέτει.
Αναφερόμενη στα όσα είχε πει ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου, Hartwig Fischer -μεταξύ άλλων ότι «το Μουσείο δεν θα επιστρέψει μόνιμα τα Γλυπτά στην Ελλάδα»- σχολιάζει: «δεν εμπιτεύομαι την ορολογία των ιστορικών τέχνης και των καλλιτεχνικών διευθυντών, όταν αναφέρονται υπεροπτικά σε “δημιουργικές πράξεις”, υποννοώντας ότι τα Γλυπτά αποκτούν μια άλλη, εξίσου σημαντική, υπόσταση όταν αποχωρίζονται βιαίως τα αδέλφια τους».
Ωστόσο, αναγνωρίζει ότι ο διευθυντής «αναγκάζεται να μιλήσει διπλωματικά» και επιτίθεται στους επίτροπους του Μουσείου: «Προφανώς ως αυτάρεσκοι κρυπτο-ιμπεριαλιστές, εξακολουθούν να μην εξετάζουν κάτι που είναι σωστό και δίκαιο».
Η κ. Suzman καταλήγει με ένα απόσπασμα από δημοσίευση ενός έτερου μέλους της Επιτροπής, του Alexi Kaye Campbell: «Με το να ζητάς πίσω κάτι που έχει τεράστια σημασία, το οποίο σου αφαίρεσαν ενώ βρισκόσουν υπό κατοχή, ζητάς απλώς να αποδωθεί δικαιοσύνη».
