H Γεωργία Καλτσή βρέθηκε καλεσμένη στο Στούντιο 4, το απόγευμα της Πέμπτης και μεταξύ άλλων μίλησε για το τροχαίο ατύχημα, την αναπηρία και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα ανάπηρα άτομα στη χώρα μας.
«Το ότι έπαθα κάτι τέτοιο στα 21 μου, τότε είχα μόλις ξεκινήσει την ανεξάρτητη ζωή μου, είχα τη σχολή μου, το αγόρι μου, τη δουλειά μου, ήμουν δραστήρια ταξίδευα κλπ, και ξαφνικά εκεί που ήμουν στο πικ της ζωής μου σαν άτομο, έφαγα την πρώτη σφαλιάρα και έφτασα στο μηδέν πάλι.
Γιατί στην αρχή παιζόταν αν θα ζήσω ή όχι, οι γιατροί ανταπεξήλθαν σε αυτό, μαζί με εμένα και με το σώμα μου, που επειδή έκανα από μικρή αθλητισμό, βοήθησε σίγουρα το αντέξω όλο αυτό, ήμουν πολυτραυματίας», ανέφερε αρχικά η Γεωργία Καλτσή.
«Από την ώρα που ξύπνησα με τους γονείς μου μιλάγαμε ανοιχτά για το τι συμβαίνει και το τι σκέφτομαι»
«Από την ώρα που ξύπνησα με τους γονείς μου μιλάγαμε ανοιχτά για το τι συμβαίνει και το τι σκέφτομαι. Η μόνη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει στην εξάμηνη νοσηλεία ήταν τρεις τέσσερις φορές.
Οι δυο πρώτες φορές ήταν για όλο αυτό που είχε συμβεί και έμαθα για τον χαμό του φίλου μου.
Η άλλη στιγμή ήταν γιατί την ημέρα της γιορτής μου, που ήταν το Πάσχα, με είχαν βγάλει από την εντατική, ήμουν στην ομάδα αυξημένης φροντίδας και ήταν οι πρώτες ημέρες που είχα φύγει από εκεί και μου είπαν «μπορείς να πας βόλτα έξω στον κήπο αλλά μπορείς να μας ζητήσεις και ότι άλλο θέλεις».
Εγώ εκείνη την ημέρα ζήτησα να πάω να δω την φίλη μου στην εντατική, στην απέναντι μονάδα, την οποία όμως δεν μπορούσα να πλησιάσω γιατί ήμασταν αποκλεισμένες με διαφορετικά μικρόβια Μόλις είχε αρχίσει να έχει μια αίσθηση του χώρου γύρω της, να ανοιγοκλείνει δηλαδή τα μάτια, γιατί ήταν και αυτή σε τεχνητό κώμα.
Οπότε εκεί ήταν πάλι δάκρυα, τα οποία όμως ήταν χαράς που μπόρεσα να είμαι κοντά της», ανέφερε η Γεωργία Καλτσή δείχνοντας τη δύναμη που έχει μέσα της.
«Μετά η άλλη ήταν που είχα πάλι πυρετούς και έπρεπε να μου βγάλουν από τη μία πλευρά τα σωληνάκια, να μου τα βάλουν στην άλλη, με έβαλαν να κοιμηθώ για κάποια λεπτά με νάρκωση και ξύπνησα έχοντας την αίσθηση ότι δεν γίνεται να το έχω αποδεχθεί ήδη εγώ και να μην μπορούν οι γονείς μου να πουν ούτε τη λέξη (σ.σ. ανάπηρος).
Άρχισα δηλαδή να σκέφτομαι πως δεν γίνεται να το δέχομαι εγώ και να μην το δέχονται οι άλλοι» πρόσθεσε, επίσης, η Γεωργία Καλτσή.
