Συγκινητική τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων στο σχεδόν άδειο Μαρακανά

Πέραν τούτου, η τελετή ανέδειξε την κουλτούρα των Βραζιλιάνων, με πολύ μουσική, κέφι και φυσικά πολύ χορό, ενώ είχε ως κεντρικό μήνυμα πως «η καρδιά δεν έχει όρια. Όλοι μας έχουμε καρδιά», αναδεικνύοντας έτσι το θέμα της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων.

Η βραζιλιάνικη σημαία μπήκε στο γήπεδο στα χέρια της Ροσεάν Μίκολις, κόρης του Άλντο Μίκολις, του πρωτεργάτη για τη διάδοση του Παροαλυμπιακού Κινήματος στην Βραζιλία. Με τον μαέστρο Ζοάο Κάρλος Μάρτινς στο πιάνο για τον εθνικό ύμνο αλλά και τα πυροτεχνήματα να κάνουν τη νύχτα μέρα, παρέλασαν οι αποστολές. Κάθε ένας από τους εθελοντές που συνόδευαν τις χώρες κατά την είσοδό τους στο Μαρακανά, κρατούσε ένα κομμάτι από ένα τεράστιο παζλ, το οποίο όταν ολοκληρώθηκε παρουσίαζε μια καρδιά να χτυπάει, σχεδιασμένη από τον Βικ Μουνίζ και με motto ότι η «η καρδιά δεν έχει όρια. Όλοι μας έχουμε καρδιά».

Ο Αλ Χουσεΐν, ο Σύρος πρόσφυγας που ζει, εργάζεται και προπονείται στην Ελλάδα, μπήκε πρώτος στο στάδιο κρατώντας τη σημαία των Ανεξάρτητων Παραολυμπιακών Αθλητών, η οποία δημιουργήθηκε μετά από πρόταση της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής προς την IPC. Η υπόλοιπη παρέλαση έγινε με αλφαβητική σειρά (με το πορτογαλικό αλφάβητο), με την Ελλάδα να μπαίνει στο Μαρακανά έχοντας σημαιοφόρο τον Παραολυμπιονίκη του μπότσια Γρηγόρη Πολυχρονίδη. Σε μικρή απόσταση ο πρόεδρος της ΕΠΕ και αρχηγός της ελληνικής αποστολής, Γιώργος Φοντουλάκης, και αμέσως μετά οι υπόλοιποι Έλληνες αθλητές και οι συνοδοί τους. Την τεράστια ελληνική σημαία που κυριαρχούσε στην παρέλαση της ελληνικής ομάδας κρατούσαν η υπαρχηγός της ελληνικής αποστολής, Σάσα Γκούφα, ο Γενικός Γραμματέας της ΕΠΕ, Άρης Πανανός, μαζί με τον γιο του και Παροαλυμπιονίκη στο Μπότσια, Νίκο Πανανό, αλλά και οι αθλητές Κέλλυ Λουφάκη, Πασχάλης Κουλούμογλου, Θανάσης Μπαράκας, Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης, Δωροθέα Ποιμενίδου, Στέλλα Σμαραγδή και Στέφανος Διαμαντής.

Περισσότεροι από 400 ηθοποιοί-χορευτές με μπαστούνια που διέθεταν ειδικό φωτισμό, μετέτρεψαν το απόλυτο σκοτάδι που είχε δημιουργηθεί στο Μαρακανά, σε μέρα. Οι ηθοποιοί, σε μια προσπάθεια να δείξουν τις μοναδικές ικανότητες των τυφλών αλλά και των ανθρώπων με μειωμένη όραση, δημιούργησαν με απόλυτο συγχρονισμό ένα τεράστιο μάτι στο κέντρο της αρένας. Οι Ρενάτα και Όσκαρ, δύο Βραζιλιάνοι τυφλοί χορευτές, συγκίνησαν τους πάντες με τις χορευτικές τους ικανότητες, στέλνοντας το μήνυμα ότι μπορείς να αναπτύξεις μια νέα αίσθηση, εάν χάσεις τη μία από τις πέντε που διαθέτει ο άνθρωπος.

Οι χορευτές παρουσίασαν στην αρένα του Μαρακανά μια παραλλαγή του «Ανθρώπου του Βιτρούβιου», του διάσημου σχεδίου του Λεονάρντο ντε Βίντσι. Ο Κανόνας των Αναλογιών όπως ονομάζεται το σχέδιο και το κείμενο του ντα Βίντσι παρουσίαζε χορευτές να έχουν την στάση του άνδρα που απεικονίζεται στο σχέδιο αλλά με σταδιακές σωματικές μετατροπές. Μετατροπές που όμως σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζουν την ισότητα των ανθρώπων.

Τον όρκο για τους αθλητές, τους διαιτητές και τους προπονητές έδωσαν οι σπρίντερ Τερεζίνα Γκουιλερμίνα, η διαιτητής μπότσια Ρακέλ Ντάφρε ντε Αροσέλας και ο προπονητής στίβου Αμαουρί Βερισίμο.

Ο Αντόνιο Ντελφίνο ντε Σόουζα, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών υποχρεώθηκε σε ακρωτηριασμό του χεριού του, μπήκε στο στάδιο με την φλόγα. Υπό δυνατή βροχή, την παρέδωσε στην Μαρσία Μαλσάρ (λόγω της νεροποντής είχε ένα μικρό ατύχημα το οποίο κατάφερε να το ξεπεράσει πολύ γρήγορα αποσπώντας το έντονο χειροκρότημα των θεατών) και εκείνη με τη σειρά της στην Άντρια Ρόκα Σάντος, αθλήτρια με προβλήματα όρασης. Η Ρόκα Σάντος παρέδωσε την φλόγα στον κάτοχο των περισσοτέρων μεταλλίων σε παραολυμπιακούς αγώνες για λογαριασμό της Βραζιλίας και συγκεκριμένα 13, έξι εκ των οποίων χρυσά, Τσοντοάλντο Σίλβα. Για τον Σίλβα, οι αγώνες του Ρίο θα είναι και οι τελευταίοι, αφού έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει την ενεργό δράση αμέσως μετά. Το σκηνικό που είχε στηθεί στο Μαρακανά για το άναμμα του βωμού, παρέπεμπε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ανάπηρος. Όμως ως δια μαγείας, τα απροσπέλαστα σκαλοπάτια που ήταν στον δρόμο της, έγιναν ένας βατός διάδρομος που του επέτρεψε να βρεθεί στην κορυφή του βωμού προκειμένου να τον ανάψει.