Στη χώρα του κετελαπόνγκο

Το ασυνήθιστα σκληρό φιρμάνι που εξέδωσε το απόγευμα της Κυριακής για λογαριασμό του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών η εκπρόσωπος Μαρία Ζαχάροβα ήταν ασυνήθιστα σκληρό. Η Ελλαδάρα έκανε του κεφαλιού της και συντάχθηκε, όχι με τους νατοϊκούς συμμάχους της, αλλά με την απερίσκεπτη κεφάλα του τουρίστα που παριστάνει τον πρωθυπουργό.
 
Πριν ξεκινήσει τις πολυήμερες διακοπές του στο Αιγαίο, ο αναίσθητος ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου ενέπλεξε την Ελλάδα σε πόλεμο τρίτων, με λυδία λίθο μερικά μεταχειρισμένα Καλάσνικοφ, χωρίς να υπάρχει οδηγία του ΟΗΕ, χωρίς να υπάρχει ντιρεκτίβα του ΝΑΤΟ, χωρίς να υπάρχει τίποτε, πέρα από τη δική του ασυναρτησία.
 
Επειδή εγώ πολλά πολλά από στρατιωτικά δεν ξεύρω, μολονότι γιος ανωτάτου αξιωματικού της Αεροπορίας (του Οικονομικού ωστόσο), παραχωρώ τον λόγο σε έναν άλλον απόστρατο αντιπτέραρχο, επίσης Αθανάσιο όπως ο πατέρας μου, τον πολύπειρο Αθανάσιο Παπανικολάου.
 
«Από τις 37 χώρες του ΝΑΤΟ έστειλαν στρατιωτική βοήθεια οι 11 και από τις 27 της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι 8. Έπρεπε να τρέξουμε εμείς πρώτοι;»

Το είπε μάλιστα από τη συχνότητα του OPEN, το οποίο σκίζει σε τηλεθέαση από τη μέρα που αφιέρωσε το πρόγραμμά του στον πόλεμο. Διαβάζω ότι τα υπόλοιπα κανάλια ετοιμάζουν προσφυγή εναντίον του στο Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο και δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Διάβημα από κανάλια εναντίον καναλιού επειδή τολμά να κάνει δημοσιογραφία;

Οι λόγοι είναι, λέει, τυπικοί, καθώς «προκύπτει ζήτημα με τους όρους χορήγησης της άδειάς του». Διότι, λέει, δεν είναι έκτακτο ζήτημα ένας πόλεμος που μαίνεται καμιά χιλιοστή χιλιόμετρα έξω από τα σύνορά μας και απειλεί να λάβει παγκόσμιες διαστάσεις. Πρόκειται, λέει, για κάποιου είδους αθέμιτο ανταγωνισμό, να μετατρέπεται το πρόγραμμα ενός καναλιού σε αμιγώς ενημερωτικό.
 
Η ΕΡΤ, που όφειλε να κηρύξει ανένδοτο υπέρ της ενημέρωσης, παίζει σήριαλ και τηλεπαιχνίδια και αθλητικά, παραχωρώντας το γήπεδο στα ιδιωτικά κανάλια και στις γνωστές σκοπιμότητες. Τουρισμό κάνει και αυτή, στα χνάρια του πολιτικού προϊσταμένου της. Εάν ρωτάτε εμένα, η κατάντια του κλάδου με έκανε να ντρέπομαι που είμαι δημοσιογράφος. Δηλώνω σκουπιδιάρης, βοθρατζής, οτιδήποτε μου κατέβει στο κεφάλι τη στιγμή που με ρωτάνε. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, στην Ελλάδα του 2022, εκτός από δημοσιογράφος.  
«Από τις 37 χώρες του ΝΑΤΟ έστειλαν στρατιωτική βοήθεια οι 11 και από τις 27 της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι 8. Έπρεπε να τρέξουμε εμείς πρώτοι;»
 
Μάλιστα, αγαπητέ πτέραρχε, έπρεπε. Έπρεπε, διότι προέχει να χαϊδέψουμε τις χώρες και τους συνασπισμούς που κρατάνε την κυβερνησάρα μας από τα αχαμνά. Εφ’ όσον κινδυνεύουμε να τυλιχτούμε σε δέκα κόλλες χαρτί που απ’ έξω γράφουν Novartis ή Siemens, θα εμφανιστούμε νατοϊκότεροι του βασιλέως και θα ρίξουμε και μπαλωθιές στον αέρα της Ουκρανίας με καραμπίνες από δεύτερο χέρι. Ιδίως τώρα που το ΝΑΤΟ έχει και το διεθνές δίκαιο με το μέρος του.

Έφευγε το βαπόρι

Πλέον είμαστε μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Για το πατσαβούριασμα από το Κρεμλίνο, ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκαν από την χαρίεσσα αλλά χαλκέντερη Ζαχάροβα τα λόγια του πτεράρχου Παπανικολάου, με διαφορετική διατύπωση και ρωσικό αξάν. «Από τις 37 χώρες του ΝΑΤΟ έστειλαν στρατιωτική βοήθεια οι 11 και από τις 27 της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι 8. Έπρεπε να τρέξετε εσείς πρώτοι;»
 
Μάλιστα, κυρία μου, έπρεπε. Διότι έφευγε το βαποράκι για Σύρο και δεν μπορούσε να περιμένει. Ποιος ηγέτης ευρωπαϊκής χώρας φεύγει για τετραήμερο τις ίδιες μέρες που ακούγονται τα τύμπανα του πολέμου, μωρέ; Τι άλλο πρέπει να κάνει ο «Μωυσής» για να τον δέσουμε σε έναν χαρταετό και να κόψουμε την καλούμπα; Πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε αυτόν που μας κατουράει στα μούτρα και από πάνω γελάει;
 
Ο κόσμος καίγεται κυριολεκτικά, η διεθνής διπλωματία πασχίζει απεγνωσμένα να αποτρέψει την παγκόσμια συμφορά, ο γείτων Τούρκος παίρνει πρωτοβουλίες ειρήνευσης και γελάει σαρδόνια, αλλά ο δικός μας ο σιμουλτανέ λιάζεται αμέριμνος και τρώει νηστίσιμα συριανά λουκούμια. Έχετε πάει στη Σύρο, κυρία Ζαχάροβα; Όχι, δεν έχετε πάει στη Σύρο.
Μέρες που είναι, ξεμείναμε και από υπουργό Εξωτερικών, αφού ο Νίκος Δένδιας θεωρείται από το μητσοτακέικο «δελφίνος» και δεν καλείται καν στις όποιες συσκέψεις για χάραξη της όποιας στρατηγικής. Εκεί υπάρχει καρέκλα μόνο για τους Σκέρτσους και για τα σκερτσόζικα ξαδέρφια. Ίσως και για τη Μαρέβα, που ως Πολωνέζα ξέρει από Ανατολική Ευρώπη.   
 
Οι πετσωμένοι δυσκολεύονται πια να σερβίρουν το σανό χωρίς να γελάνε και το φιλελευθεράτο πασχίζει απεγνωσμένα να εμπλέξει την ελληνική Αριστερά, σε έναν ιμπεριαλιστικό φασιστικό πόλεμο, όπου ο πιο αριστερός ανάβει καντήλι στον Αδόλφο και διαβάζει το «Mein Kampf» στα ρωσικά για να καυλώσει.
 
Σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ρωσίας κάνει την εμφάνισή του το κρυπτοναζιστικό σύμβολο «Ζ» που στα χέρια των πουτινικών εξελίσσεται σε ψευδοκυριλλική σβάστικα, ενώ στα ματωμένα χώματα της Ουκρανίας οι νεοναζί του τάγματος του Αζόφ συλλαμβάνουν «προδότες» και τους ανασκολοπίζουν σε δημόσια θέα, κραδαίνοντας τα Καλάσνικοφ του Μητσοτάκη.
 
Το ξανθό γένος

Εμείς επιλέξαμε επισήμως, όχι να αναλάβουμε κάποιου είδους ειρηνιστική πρωτοβουλία, όχι να στείλουμε άσφαιρη ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά να μπλέξουμε τα ήδη μπλεγμένα μπούτια μας στον πόλεμο.

Σάμπως θα καθίσουν να τσαλακώσουν τα κοστούμια τους οι «άριστοι» εάν φτάσει η φωτιά στο σπίτι μας; Πρώτοι πρώτοι θα καβαλήσουν τα αεροπλάνα για τα Παρίσια, στριμωγμένοι μαζί με τους πολεμοχαρείς που ολημερίς κραυγάζουν «δεξιότερα Κουροπάτκιν» μέσα από τα social media και απαιτούν να πάρουμε πίσω την Πόλη, διότι έτσι προφήτευσε ο Παΐσιος.

«Μαζί με το ξανθό γένος», ξεσπάθωναν μέχρι πρόσφατα. Ε, αυτό το αφήγημα ξεθώριασε κάπως τώρα τελευταία.

Προς το παρόν, το Ελληναριό ακούει «ξανθό γένος» και παθαίνει υγρές ονειρώξεις με νηστικές Ουκρανές βιζιτούδες να κάνουν κονσομασιόν σε μπουζουξίδικα της επαρχίας. Μόνο επί πληρωμή, άλλωστε, θα καταδεχόταν Ουκρανή να τους κοιτάξει, τους ανέραστους λιγούρηδες του λευκού κολάρου.

«Κανονικούς πρόσφυγες», τους έχει βαφτίσει ο δεξιός εσμός του Ελλαδιστάν τους αμάχους που εγκαταλείπουν τα κατεστραμμένα από τις ρωσικές οβίδες σπίτια τους στο Κίεβο, στη Μαριούπολη και στις άλλες ουκρανικές πόλεις.

Οι άλλοι πρόσφυγες, οι ακανόνιστοι, είναι αυτοί που είχαν την ατυχία να γεννηθούν με σκούρο δέρμα και να πέσουν σε πολέμους, δικτατορίες και λιμούς μακριά από την ορθόδοξη Ευρώπη: Αφγανοί, Σύριοι, Πακιστανοί, Αφρικανοί, Αλβανοί, Κούρδοι, παραλίγο να πω και Έλληνες, έτσι όπως μοιάζουμε με πολλούς από δαύτους τους ακανόνιστους.

Αυτά που λέει ψιθυριστά ο κυρ Παντελής στο καφενείο από το φόβο μήπως τον περάσουν για αγράμματο κάφρο ήρθαν να τα καταθέσουν ανερυθρίαστα στο δημόσιο βήμα εκπρόσωποι της ακαδημαϊκής κοινότητας, του πολιτικού στερεώματος και της πόρνης της δημοσιογραφίας. Ναι, της χώρας που διεκδικεί τα παγκόσμια πρωτεία στις παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών:

Ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός Μετανάστευσης Νότης Μηταράκης: «Προσερχόμενος την Κυριακή στο συμβούλιο υπουργών στις Βρυξέλλες είπα ότι η Ευρώπη και η Ελλάδα πρέπει να δείξουν έμπρακτη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες από την Ουκρανία, τους οποίους ορθά χαρακτήρισα πραγματικούς πρόσφυγες. Η Ουκρανία συνορεύει με την Ε.Ε., η χώρα έχει δεχθεί παράνομη εισβολή και οι άνθρωποι αυτοί έρχονται απευθείας από τη χώρα που κινδυνεύουν στο έδαφος τη Ε.Ε.».

Η υφυπουργός στο ίδιο υπουργείο (Μετανάστευσης και Ασύλου), αλλά και «συνάδελφος» Σοφία Βούλτεψη που δεν αναγνωρίζει καν τα στοιχεία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για το Ντομπάς το 2016, διότι … η τηλεόραση δεν έδειξε μάχες: «Και εδώ υπάρχουν Ρωσοπόντιοι που μιλάνε Ρωσικά. Πρέπει να έρθουν να τους ελευθερώσουν; Άλλο το προσφυγικό προφίλ των Σύριων, άλλο των Ουκρανών».
 
Χειρότερος όλων, ο βουλευτής και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Δημήτρης Καιρίδης : «Να κάθονται και να σφαγιάζονται στην καρδιά της Ευρώπης… Και αν θέλετε να το πω και κυνικά, εδώ δε μιλάμε για μια σφαγή σε ένα μακρινό μέρος κάπου στα βάθη της Αφρικής με αλλόθρησκους, αλλά για -να το πω τελείως κυνικά, ξέρω ότι ακούγεται πολιτικά ανορθόδοξο, αλλά δυστυχώς και αυτό μετράει- χριστιανούς, λευκούς, Ευρωπαίους, που είναι από εμάς, προέρχονται από εμάς».
 
Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να γράψω σε ποιο κόμμα ανήκει αυτός ο άθλιος ρατσιστικός συρφετός, που πιθανότατα νομίζει ότι η Ρωσία είναι ακόμη «Σοβιετία». Να πω και εγώ το κυνικό μου, το πολιτικά ανορθόδοξο; Ζω για τη μέρα που θα (ξανα)γίνει πρόσφυγας ο Έλληνας, σε κάποια χώρα του Πρώτου Κόσμου, όπως τον καιρό που γεμίζαμε τα καράβια για την Αμερική, μαζί με τη Μαρίκα, τον Δούσια τον Κωστή.
 
Τι λες κι εσύ, φίλε αναγνώστη, θα μας θεωρήσουν «κανονικούς» πρόσφυγες οι Γιάνκηδες ή θα μας αποκαλούν πάλι «μαύρους» και «αραπάδες», όπως τότε; Θα ανοίξουν τις πόρτες για να μας υποδεχθούν με μπίρα και λουκάνικα οι Γερμαναράδες ή θα μας στείλουν σε κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, με μπλε αστέρι κεντημένο στο στήθος;

Τροχονόμος στα στενά

Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι ο αγλαός Μητσοτάκης μπορεί να παίξει ρόλο παρόμοιο με του Ανδρέα Παπανδρέου, που κάποτε κατόρθωσε να θρονιάσει στο ίδιο τραπέζι τον Μουαμάρ Καντάφι και τον Φρανσουά Μιτεράν στην Ελούντα ή να μεσολαβήσει στο Παλαιστινιακό. Ούτε ότι θα ξεκινήσει καμία νέα «Κίνηση των Έξι», με τους απογόνους του Πάλμε, του Αλφονσίν και του Μιγκέλ Ντε Λα Μαδρίδ.

Απαιτώ, όμως, τα βασικά. Να μη φοράει το ανήμπορο σπουργιτάκι αποκριάτικη στολή γερακιού. Να μη γίνεται η χώρα δακτυλοδεικτούμενη στα διεθνή φόρα. Να μη μας κουνάει το δάχτυλο κανείς. Και να πληροφορεί τους υπηκόους του για τις κινήσεις του. Η φήμη που χθες σερνόταν από το μεσημέρι, για επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν, έμεινε να αιωρείται μέχρι αργά χωρις να επιβεβαιώνεται και χωρίς να διαψεύδεται.
 
Οι μαθητευόμενοι μάγοι του ΣυΡιζΑ, με μηδενική εμπειρία στο διεθνές στερέωμα και με το βαρίδι του Καμμένου δεμένο στον σβέρκο τους, έδωσαν μάχες στο διπλωματικό πεδίο και έλυσαν τον γόρδιο δεσμό στο Μακεδονικό με τρόπο σχεδόν ιδανικό. Η τότε FYROM άλλαξε το Σύνταγμά της και είπε και ευχαριστώ για τη νίλα που υπέστη, χωρίς να πέσει μισή ντουφεκιά.
 
Ακόμα και ο πατήρ Μητσοτάκης έδωσε το παρών σε ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, το 1993 όταν μαινόταν ο εμφύλιος στη Βοσνία, δηλαδή στη μπαρουτοκαπνισμένη γειτονιά μας. Ο κανακάρης Κυριάκος, πάλι, μοιάζει ικανός να συνασπίσει Ρώσους και Ουκρανούς για να επιτεθούν όλοι μαζί εναντίον μας, με τον Ερντογάν σε ρόλο τροχονόμου να ανοίγει δρόμο στα βαπόρια, στα στενά του Βοσπόρου.
 
Μέχρι να συμβεί αυτό, ο Τούρκος σουλτάνος θα πλασάρεται στο διεθνές προσκήνιο ως ιδανική προξενήτρα, ικανός να δρομολογήσει την ειρήνη, στη συνάντηση της 10^ης Μαρτίου στην Αττάλεια, μεταξύ τυρού, αχλαδιού και μεσογειακού αστακού. Η ιστορία θα γράψει ότι τις σχετικές δηλώσεις Τσαβούσογλου για τριμερή συνάντηση ο Έλληνας πρωθυπουργός τις πληροφορήθηκε την ώρα που αμολούσε καλούμπα, μπουκωμένος από την καθαροδευτεριάτικη λαγάνα και τα καλαμαράκια.
 
«Στο έδαφός μας θα κριθεί αν άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα πέσουν θύματα παρόμοιας επιθετικότητας στο μέλλον», προειδοποιεί ντυμένος στα χακί ο Ουκρανός ηγέτης Ζελένσκι. «Η Τουρκία μάχεται στο πλευρό μας για την ειρήνη», δήλωσε η σύζυγος του κωμικού που έγινε πρόεδρος. Η σύζυγος του Κυριάκου Μητσοτάκη τι να σκέφτεται για όλα αυτά; Υπάρχουν άραγε οφσόρ στο Ντονμπάς και στο Λουγκάνσκ;
 
Φυσικό αέριο γιοκ
 
Το ρούβλι κατρακυλάει και η τιμή του καταγράφει ιστορικό χαμηλό, αλλά πλανάται πλάνην οικτρά και ποτισμένη με βότκα όποιος ελπίζει ότι η ρωσική οικονομία θα καταρρεύσει χωρίς να πάρει μαζί της και όσους κρέμονται από τα τέτοια της.
 
«Αυτή τη στιγμή οι αγορές προεξοφλούν, αν δει κανείς τις τιμές του μέλλοντος, ακόμα και διαταραχές τροφοδοσίας», δήλωσε ο σταθερά απερίγραπτος Στέλιος Πέτσας. «Πρέπει να  έχουμε υπομονή για το ζήτημα αυτό. Οι τιμές προεξοφλούν διακοπή τροφοδοσίας στο φυσικό αέριο και σε άλλα. Όλοι να γνωρίζουμε πως αν έχουμε έναν πόλεμο τέτοιας κλίμακας πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το χειρότερο».
 
Δεν πρέπει όμως να ανησυχούμε, συμπληρώσε ο …λίσταρχος, διότι στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη υπάρχει επάρκεια πηγών ενέργειας. Εάν πάλι ξεμείνουμε από αέριο και από πετρέλαιο, δεν τρέχει και τίποτε, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε λεφτά για να το πληρώσουμε. Καλά δεν λέω; Να μην αναφέρω και τον λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος, που με κοιτάζει δυσοίωνα σιωπηλός εδώ και μέρες από το τραπέζι της κουζίνας σαν μπαμπούλας.
 
Το σημερινό δελτίο αφιερώνεται σε όλες τις γυναίκες του Κόσμου και ιδίως στις μανάδες που στέλνουν τα παιδιά τους στον πόλεμο και δεν τα ξαναβλέπουν ζωντανά. Τέτοιες δεν ζουν μόνο στην Ουκρανία, αλλά και στη μαρτυρική Υεμένη και στη Συρία και στο Νότιο Σουδάν και στην Παλαιστίνη όπου αλλού βρέχει βόμβες και σφαίρες.

Στη Γυναίκα που γιορτάζει σήμερα, αφιερώνω (πέρα από το ομώνυμο ποίημα του Καββαδία) τον αφορισμο που διάβασα σε μια αφίσα του τοπικού ΕΟΤ στην αγαπημένη μου, πλήρως αποστρατιωτικοποιημένη Κόστα Ρίκα: «Ευτυχία είναι να μεγαλώνεις παιδιά και να ξέρεις ότι δεν θα πάνε στο στρατό ούτε για μία μέρα».

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr