Στη σκηνή του Gazarte για τρεις ακόμα βραδιές η Ελευθερία Αρβανιτάκη

«Βάλε το κόκκινο φουστάνι εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά», «Δυνατά δυνατά γίναν’ όλα δυνατά τ’ αδύνατα», «Ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη», «Δεύτερη ζωή δεν έχει», «Πάρε με αγκαλιά και πάμε», «Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές», «Βάλαμε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι», «Τα κορμιά και τα μαχαίρια άντε κάποτε αλλάζουν χέρια», «Tης καληνύχτας τα φιλιά», «Όχι δε μιλώ για μια νύχτα εγώ, για όλη τη ζωή μας σου μιλώ…» – και ο κατάλογος συνεχίζεται και μπορεί να γεμίσει πάρα πολλές σελίδες και να στήσει όχι μία, αλλά πολλές παραστάσεις.

Τριάντα και πλέον χρόνια γεμάτα τραγούδια, ταξίδια σε όλες τις γωνιές της χώρας μας αλλά και στις πέντε ηπείρους κυριολεκτικά σε μουσικά φεστιβάλ και ιστορικούς χώρους της μουσικής, συνεργασίες με σπουδαίους συνθέτες, στιχουργούς και ποιητές, αλλά και διεθνείς καλλιτέχνες, εμβληματικές παραστάσεις που γίνανε πολύτιμα live albums, χρυσές και πλατινένιες πωλήσεις και τελικά σπουδαία τραγούδια που έχουν νικήσει το χρόνο και έχουν συντροφεύσει τα γλέντια και τις λύπες μας, τις παρέες αλλά και τις πιο δικές μας στιγμές.

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη ανέβηκε στη σκηνή του gazarte στις 26 Φεβρουαρίου παρουσιάζοντας μία παράσταση με τα μεγάλα της τραγούδια (βλέπε #arvanitakiclassics) αλλά και με τα πιο πρόσφατα τραγούδια που μας σύστησε μέσω του προσωπικού της label rEAct στην Panik Records : το τραγούδι «Την ίδια στιγμή να ζούμε» (μουσική Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης, στίχοι Λήδα Ρουμάνη) στο οποίο συναντιέται με τους ΤΑΚΙΜ αλλά και το τραγούδι «Αν ξημέρωνε» (στίχοι-μουσική Κωνσταντίνος Σακκάς). Το κοινό γέμισε ασφυκτικά και τις τέσσερις παραστάσεις που είχε προαναγγείλει επιβάλλοντας με αυτό τον τρόπο μία παράταση για τέσσερις ακόμη.