Σίριαλ τέλος – χειρισμοί κάκιστοι

Τις τελευταίες μέρες ήμασταν όλοι θεατές σε ένα απίστευτο θέατρο. Μετά το αρχικό σασπένς έγινε δράμα κι ακολούθως κουραστικό, εξοργιστικό, νοσηρό και κάπου σχηματίστηκε μία τεράστια απορία : «ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να μην μπορούν να κάνουν το αυτονόητο ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ;» Έτσι έγινε φαρσοκωμωδία και συνάμα απέδειξε την παντελή αδυναμία της ελληνικής πολιτείας να λύσει το οποιοδήποτε πρόβλημα. Φυσικά έχει και προεκτάσεις προς όλη την ελληνική κοινωνία, αλλά αυτή τη στιγμή η χώρα κρεμόταν από το πολιτικό προσωπικό της αποκλειστικά κι αυτό απέτυχε να επιτελέσει το σκοπό του.

Σε αυτήν την περίπτωση το πρόβλημα ήταν ότι ο καθαρός τζόγος του γιες μαν ΓΑΠ, με το δημοψήφισμα-απειλή, που κλόνισε για άλλη μία φορά τις υπερεαυαίσθητες ισορροπίες του πλανήτη. Είναι η πρώτη πραγματική πρωτοβουλία που πήρε μέσα σε δύο χρόνια και διάλεξε να κάνει αυτό. Κι εδώ ξεπήδησε άλλη μία απορία: «ΚΑΛΑ ΜΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ;» Εκτός από ανίκανος, ο άνθρωπος είναι κι επικίνδυνος.

Κι έδωσε άλλη μία γερή κλωτσιά στον κοινωνικό ιστό που διαλύεται. Μόνο που μπροστά στην εθνική καταστροφή μετά από ένα σοκ αυτό που χρειάζεται είναι ενότητα κι αλληλοστήριξη, κι αυτό το ρόλο παίζει η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Το νόημα σχηματισμού μίας τέτοιας κυβέρνησης δεν είναι η υλοποίηση κανενός προγράμματος, είναι να περαστεί το μήνυμα ότι ενώνουμε δυνάμεις όλοι μαζί για να αντιμετωπίσουμε το αδιέξοδο. Μπροστά σ’αυτήν την κοινωνική ανάγκη που γίνεται εθνική ανάγκη καθώς αφορά όλο το λαό, αφήνουμε τα πάντα στην άκρη κι εργαζόμαστε όλοι μαζί για έναν σκοπό. Να κρατήσουμε μία στάση από κοινού στιβαρά και με συνέπεια κι όλοι μαζί να αγωνιστούμε ενωμένοι με όλες τις δυνάμεις μας.

Χωρίς ενότητα κι αλληλεγγύη δεν μπορούμε να ανοικοδομήσουμε τίποτα. Κι αυτό απέτυχαν να το αναγνωρίσουν και τα δύο παλικάρια και είναι ένα βαρύ λάθος.

Πέρα από τους δύο ανεύθυνους που κάνουν κουμάντο στη χώρα, ευθύνες έχουν όλοι. Μόνο Μπακογιάννη και Καρατζαφέρης προς τιμήν τους είπαν αμέσως : «Επιτέλους συναίνεση. Ελάτε να κάνουμε κυνέρνηση τώρα».

Ευθύνες έχει και η αριστερά στο σύνολο της, καθώς ήταν πατριωτικό χρέος όλων αυτή τη στιγμή να γίνει κύβερνηση από όλους χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί το πρωτεύον ζήτημα είναι η συστράτευση σε έναν κοινό σκοπό: την αποτροπή της κοινωνικής διάλυσης.

Αν είχαμε λίγο τσίπα πάνω μας σαν λαός την Παρασκευή το βράδυ θα είχαμε μία πραγματική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με συμμετοχή όλων των κομμάτων και από Σάββατο θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολιτική. Ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, έχει αποκλειστικά κοινωνικά χαρακτηριστικά. Η πολιτική έπεται.

Ήδη σήμερα θα είχαμε διανύσει έξι μέρες σχεδιασμού και ζυμώσεων για τις επόμενες κινήσεις της ΧΩΡΑΣ όχι του ΓΑΠ, όχι της κυβέρνησης ή κανενός άλλου παρά της ΧΩΡΑΣ.

Συνολικά δεν επέδειξε κανένα κόμμα και κανένας ηγέτης την ωριμότητα που απαιτούσε η συγκηρία. Γιατί και οι Καρατζαφέρης και Μπακογιάννη ενω υποστήριζαν το ορθό δεν επέδειξαν ούτε τη διάθεση ούτε την ικανότητα να μεταπείσουν όλους τους υπόλοιπους να πράξουν το αυτονόητο.

Ευθύνες έχουν όμως και πολλοί άλλοι. Κυρίως έχουν οι πνευματικοί άνθρωποι και η ακαδημαϊκή κοινότητα, οι οποίοι δύο χρόνια τώρα μαζεύονται κατά δεκάδες ή εικοσάδες ή εκατοντάδες, συστρατεύονται και στέλνουν επιστολές, πραγματοποιούν ημερίδες κι ομιλίες και υπό την καθοδήγηση του Μίκη έγινε και η συγκέντρωση στα προπύλαια. Καλώς έπραξαν μέχρι τώρα, αυτός είναι ο ρόλος τους (αν και τα περασμένα χρόνια απουσίαζαν εσφαλμένα, τουλάχιστον ξύπνησαν).

Αυτές τις μέρες ήταν θλιβερό να γράφουν άρθρα στις εφημερίδες και στο internet και να φιλοξενούνται σε εκπομπές στην τηλεόραση και να μην έχουν μαζευτεί όλοι μαζί, 50 ή 100 ή 1000, όσοι να’ναι και να πάνε χωρίς καθυστέρηση στον Παπούλια και να πούνε: «Πρόεδρε δώσε λύση, είμαστε εδώ να συνδράμουμε».

Κι ο λαός έχει ευθύνες που καταντήσε να κρέμεται από τους μάστορες των μικροπολιτικών παιχνιδιών σε τόσο κρίσιμες ώρες. Νομίζω ένα tweet του πιτσιρίκου την Παρασκευή το βράδυ τα λέει όλα : «Βλέποντας αυτούς που εξέλεξαν οι Έλληνες στη Βουλή, σκέφτομαι πως δεν πρέπει να μας διώξουν από την ευρωζώνη αλλά από τον πλανήτη».

ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ

Ο λαός όμως πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διδάξει την ενότητα. Πρέπει να αναδείξει ένα κοινό αίτημα και να το διεκδικήσει επιτακτικά. Αυτό θα μπορούσε να είναι : «απλή αναλογική» ή «σοβαρότητα τώρα» ή «κράτος δικαίου» ή οτιδήποτε άλλο. Και μη μου πείτε ότι δεν μπορούμε να βρούμε ένα αίτημα στο οποίο να συμφωνούμε όλοι. Στην τελική, ας τους δείξουμε τι είναι συνεργασία.

Η τρέχουσα συγκυρία είναι μία ευκαιρία. Πρώτον, γιατί το τιμόνι της χώρας για λίγους μήνες για πρώτη φορά μετά από χρόνια δεν το έχει κάποιος από τους Μαυρογιαλούρους αλλά ένας άνθρωπος εκτός πολιτικής. Δεύτερον, παύει να ισχύει το δόγμα: «Δεν ακολουθείς την κομματική γραμμή; – Διαγράφεσαι» και ίσως δούμε για πρώτη φορά βουλευτές μαζικά να ψηφίζουν κατά συνείδηση κι όχι υπό απειλή.

Όπως διαπιστώσατε δεν μίλησα καθόλου για οικονομικά και οικονομική πολιτική. Οικονομικό πρόβλημα έχουμε όλοι και ο γρίφος της Ελλάδας είναι ακόμα άλυτος για πολλούς γνώστες του αντικειμένου και τα ζόρια δεν τα αποφεύγουμε είτε χρεωκοπήσουμε είτε όχι, είτε μείνουμε στο ευρώ είτε όχι. Το νόημα είναι μέχρι να ξεπεράσουμε την κρίση, δηλαδή μιλάμε για αρκετά χρόνια μπορούμε να πάμε μπροστά ως κοινωνία, μπορούμε να αλλάξουμε τους ξεφτιλισμένους θεσμούς μας.

Οπότε το ερώτημα είναι ποιο είναι το κοινό μας αίτημα; Ας σκεφτούμε, να το βρούμε και να το διεκδικήσουμε.