Είναι μία από τους κατοίκους της πόλης Χάρκοβο που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν ξαφνικά τα σπίτια τους και να αναζητήσουν πιο ασφαλή καταφύγια.
Πάνω σε ερείπια και βομβαρδισμένα κτήρια υπάρχουν ανθρώπινες φιγούρες που διαβάζουν, πίνουν καφέ και απολαμβάνουν μικρές στιγμές της καθημερινότητας τους προτού ο πόλεμος σπείρει τον φόβο και τις καταστροφές.
«Δεν ξέρω πόσο ακόμη θα κρατήσει, δεν με νοιάζει πόσοι έμειναν χωρίς σπίτια και ανθρώπους, δεν ξέρω πότε θα πάψουμε να ακούμε τον θόρυβο. Ξέρω ότι ζούσαμε τις φυσιολογικές ζωές μας, αλλά μας τις έκλεψαν και το ονόμασαν σωτηρία. Δε θα καταλάβω ποτέ τον πόλεμο και δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το τρομερό πρωινό. Δε θα καταλάβω ποτέ πώς μπορείς να φωνάζεις τα ψέματα και να ψιθυρίζεις την εμπιστοσύνη», γράφει.
