Πόσο ανόητους θεωρείτε όλους εμάς που σας ακούμε;

Κύριε Μητσοτάκη, αυτή τη στιγμή που γράφω τυχαίνει να είστε εσείς πρωθυπουργός της χώρας. Τυχαίνει η πλειοψηφία όσων ψήφισαν να επέλεξαν εσάς, τους υπουργούς της παράταξής σας και τους βουλευτές της ως εξουσία της Ελλάδας. Αν με ρωτάτε για μένα μικρή σημασία έχει αφού δεν ασπάζομαι την εξουσία εν γένει. Ούτε την έννοια της, ούτε όσα συμβολίζει, ούτε την κατά πολλούς αναπόφευκτη φύση της, ούτε φυσικά όσους την ασκούν. Παρ’ όλα αυτά το σύστημά μας είναι αυτό που είναι και μέσα σε αυτό καλούμαστε να επιβιώσουμε και να ζήσουμε κι όλοι όσοι δεν το υποστηρίζουμε θεωρώντας το φύσει άδικο.

Κύριε Μητσοτάκη, τον τελευταίο καιρό με αφορμή όσα περνάμε όλοι μας λόγω της πανδημίας ο κυνισμός, η επικοινωνιακή πολιτική, η υποκρισία, η κωλοτούμπα, η ασέβεια προς τους πολίτες κι όλα εκείνα τα χυδαία χαρακτηριστικά που διαχωρίζουν τους εξουσιαστές από τους οργανωτές κι αντιπροσώπους μιας κοινωνίας είναι δυστυχώς πιο εμφανή από ποτέ. Θα μπορούσε να βρίσκεται κάποιος άλλος στη θέση σας και κάποιοι άλλοι να βρίσκονται γύρω του. Ένα άλλο κόμμα θα μπορούσε να βρίσκεται στην κεφαλή του κοινοβουλίου, γι’ αυτό, όπως είπα και στην αρχή, για μένα δεν έχει τεράστια σημασία ποιο πρόσωπο ή χρώμα έχει η εξουσία κάθε φορά. Ωστόσο, θα ήθελα να μπορώ να πω αργότερα πως με ό,τι μέσον διαθέτω προσπάθησα να πολεμήσω την αδικία της, ότι ήμουν από αυτούς που κάπως αντέδρασαν εναντίον της και πως τουλάχιστον δε σιώπησα.

Δεν έχω πολλούς τρόπους αντίδρασης, δυστυχώς, γιατί δεν είμαι ήρωας ώστε να καταφέρω κάποτε να εφαρμόσω έναν πρακτικά αποτελεσματικό δρόμο ενάντια σε ό,τι μας καταδυναστεύει. Η συνείδησή μου όμως με κάνει να μην μπορώ να σωπάσω και δεν είμαι η μόνη ευτυχώς. Αφήνοντας τον πρόλογο θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα που πάντα με προβλημάτιζε βλέποντας ή ακούγοντας πολιτικούς εξουσιαστές να μιλούν με περισσή συγκατάβαση και συμπόνια στους πολίτες μιας χώρας. Το ότι δεν πιστεύετε ούτε ο ίδιος, κύριε πρωθυπουργέ, όσα λέτε θα ήθελα να το θεωρήσω δεδομένο αλλιώς θα σήμαινε πως είστε τουλάχιστον αφελής κι ανισόρροπος. Η δική μου όντως αφελής απορία έγκειται στο πόσο ανόητους θεωρείτε όλους εμάς που σας ακούμε. Η απάντησή μου, βέβαια, δυστυχώς μου δίδεται καθημερινά μέσα από διάφορα σχόλια ορισμένων συνανθρώπων μου απέναντι στα οποία εθελοτυφλώ καμιά φορά ώστε να μην υποτιμήσω κανέναν γιατί είναι κάτι που γενικά αποφεύγω όσο μπορώ. Η ακόμη πιο άμεση απάντηση μου δίδεται κάθε φορά που έχουμε εκλογές.

Είναι μάλλον δεδομένο πως ο κόσμος διψάει για Μεσσίες. Έχει τόσο άκρατη ανάγκη ο άνθρωπος να πιστέψει σε κάποιον, που επιτρέπει κάθε φορά στον εκάστοτε να τον φλομώνει στο πασιφανές ψέμα επιλέγοντας να παραδώσει τη ζωή του στα χέρια οποιουδήποτε αφού τρομάζει να την αναλάβει ο ίδιος. Μην πιστεύοντας στους εαυτούς μας, λοιπόν, και φοβούμενοι τις ευθύνες είναι πολύ πιο εύκολο να τις αφήσουμε ή να τις επιρρίψουμε στους άλλους. Στους πολιτικούς, στους αντίπαλους ψηφοφόρους, στους κακούς αντιεξουσιαστές, στους κακούς ξένους, στους κακούς Έλληνες, στους δημόσιους υπαλλήλους, στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, στους από πάνω, στους από κάτω, στους δίπλα μα ποτέ σε όσα έχουμε εμείς μέσα μας. Ποτέ στους εαυτούς μας. Και κάπως έτσι το διαίρει και βασίλευε βασιλεύει όντως όπως βασιλεύουν κι άλλοι πάνω από τα κεφάλια μας.

Έτσι διαιωνίζονται, λοιπόν, οι εξουσίες κύριε Μητσοτάκη, από ευθυνοφοβία κι εθελοτυφλία κι όχι τόσο από ανοησία θα ήθελα να πιστεύω. Έτσι φτάσαμε και στο σήμερα όπου σας επιτρέπεται κι εσάς να μας κοροϊδεύετε ευθαρσώς κι έχοντάς μας χειροπόδαρα δεμένους λόγω της αναμφισβήτητα δύσκολης κατάστασης που διανύουμε, στο τέλος να χτίζετε ακόμη και προφίλ σωτήρα. Όχι ότι σας ενδιαφέρει αλλά οφείλω για τη συνείδησή μου και μόνο να δηλώσω ότι πολλοί από εμάς δεν έχουμε ξεχάσει κύριε Μητσοτάκη. Δεν έχουμε ξεχάσει ούτε τις προεκλογικές δηλώσεις σας, ούτε τις προ πανδημίας δηλώσεις σας, ούτε τις δηλώσεις υπουργών και βουλευτών σας ούτε τη γενική πολιτική που ασπάζεστε την οποία προσπαθείτε να μπαλώσετε ανεπιτυχώς όπως όπως εν μέσω έκτακτης ανάγκης.

Ας φέρω ένα μικρό πασίγνωστο παράδειγμα πριν προχωρήσω, το οποίο επικαλέστηκαν σχεδόν όλοι όσοι δεν έχουν πειστεί από τις καλές προθέσεις σας: ποιος ήταν εκείνος που απαξίωνε δημόσιους φορείς μεταξύ αυτών και τον τομέα της υγείας κύριε Μητσοτάκη προ πανδημίας; Δε θα συνεχίσω στο ίδιο μονοπάτι, όμως, αφού σήμερα θα ήθελα να θίξω παρεμφερείς εξευτελιστικές μεθόδους. Χρησιμοποιώντας τον εαυτό μου ως το πιο άμεσο σημείο αναφοράς που διαθέτω μιας κι είμαι ηθοποιός σε μια χώρα που όλοι σκίζονται να αποδείξουν ότι εξάπλωσε τον πολιτισμό, θα εκφράσω μερικές σκέψεις μου σχετικά με διάφορους πληγέντες κλάδους όπως και με τα μισά κι ανέσωτα επιδόματα που προσφέρετε ως στάχτη στα μάτια της μάζας. Διότι ως μάζα αντιμετωπίζετε τους πολίτες κύριε πρωθυπουργέ. Μόνο που μέσα σε αυτή τη μάζα υπάρχουν ξεχωριστές ζωές με ξεχωριστές ανάγκες, δικαιώματα, υποχρεώσεις, επιθυμίες.

Έχει γίνει πολύς λόγος δικαίως για τους ήρωες της πρώτης γραμμής των ημερών όπως είναι οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας, των σούπερ μάρκετ και παρεμφερών καταστημάτων, τους καθαριστές κ.ο.κ. Μιλάμε φυσικά για ανθρώπους που εσείς ο ίδιος με τις πολιτικές σας απαξιώνατε ευθαρσώς κάποτε, όχι πολύ μακριά από το σήμερα. Παρ’ όλα αυτά δεν έχει γίνει λόγος για τους αόρατους εκείνους κλάδους –δε θα πω φυσικά ήρωες- που όντες αόρατοι χρόνια τώρα, εδώ, στη χώρα του πολιτισμού, παραμένουν ακόμη και σήμερα αόρατοι σαν να μην έχουν καμιά αξία οι ίδιες τους οι ζωές. Μιλάω για τους καλλιτέχνες κύριε πρωθυπουργέ. Μιλάω για όλους εκείνους τους ανθρώπους που αν δεν υπήρχαν η καθημερινότητά σας σήμερα αλλά και γενικά θα ήταν βουβή, γεμάτη νεκρούς, νεκρή κι η ίδια.

Μιλάω για τους καλλιτέχνες που δεν είναι διάσημοι ώστε να είναι ορατοί με γυμνό μάτι λόγω ονόματος και που αναγκάζονται να δουλέψουν απλήρωτοι, αδήλωτοι και με ένα σωρό άλλα στερητικά α- να χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά τους μαζί με την ίδια τη στέρηση. Μόνο και μόνο επειδή έκαναν το εγκληματικό λάθος να ακολουθήσουν τα πραγματικά τους όνειρα κι όχι ειδικότητες που λόγω χυδαίου αλισβερισιού προσφοράς-ζήτησης θα τους εξασφάλιζαν ίσως μια οικονομικά άνετη ζωή. Κάποτε. Μιλάω για εκείνους τους αφανείς αγωνιστές οι οποίοι αντί να ακούσουν ένα “ευχαριστώ” για το έργο τους βρίσκονται κατηγορούμενοι κι απολογούμενοι επειδή δε θέλησαν να ασκήσουν ένα πιο ρεαλιστικό επάγγελμα. Αν όλοι οι καλλιτέχνες ασκούσαν ένα πιο ρεαλιστικό επάγγελμα όμως κύριε πρωθυπουργέ έχετε ποτέ διανοηθεί πώς θα ήταν όντως οι ζωές μας; Ακόμη κι εκείνες των “ρεαλιστών”.

Σήμερα, λοιπόν, κι έχοντας ήδη τραβήξει τα πάνδεινα ως αόρατος καλλιτέχνης σε μια χώρα που δε με σεβάστηκε ποτέ, παραμένω αποκλεισμένη κι από οποιαδήποτε ενίσχυση θα μπορούσε να δοθεί λόγω συνθηκών διότι εξαιτίας όλων των παραπάνω δεδομένων που μόλις περιέγραψα τυγχάνει να είμαι και μακροχρόνια άνεργη πριν την 1η Απριλίου του 2019 που ορίσατε αυθαίρετα ως λογικό όριο χορήγησης επιδόματος στους μακροχρόνια άνεργους. Κι όχι επειδή είμαι τεμπέλα. Επειδή είμαι απαξιωμένη σε πολλά επίπεδα, έχει διαφορά. 

Άκουσα τις προάλλες μένοντας γι’ ακόμη μία φορά ενεή δηλώσεις του ανεκδιήγητου Άδωνη Γεωργιάδη τον οποίο δεν ξέρω αν πρέπει να αναρωτηθώ γιατί έχετε αφήσει αμολημένο να σας εκθέτει, κύριε Μητσοτάκη, ή αν σας εκφράζουν όσα εκτοξεύει, πράγμα ακόμη πιο επικίνδυνο. Άκουσα, λοιπόν, δια στόματος Άδωνη ότι εμείς οι μακροχρόνια άνεργοι για να επιβιώνουμε σημαίνει πως δουλεύουμε μαύρα οπότε δε μας αξίζει η επιδοματική ενίσχυση. Εκτός από το αυθαίρετο του συμπεράσματός του που δε θα σχολιάσω καν, θα φωνάξω για το εξής: ακόμη κι αν δουλεύαμε όλοι μας μαύρα κύριε Γεωργιάδη, αδέκαστε κριτή των πάντων κι αμερόληπτε σκληρέ φύλακα της απόλυτης δικαιοσύνης, αναρωτήθηκες ποτέ το γιατί;

Εμείς, ναι, δε ζούμε σε άλλον πλανήτη, έχουμε ακουστά τη μαύρη εργασία, κάποιοι έχουμε αναγκαστεί να την υποστούμε κιόλας, δε θα το αρνηθώ. Εσύ που κουνάς το θρασύδειλο δάχτυλό σου μπροστά στη μούρη ανθρώπων που ξέρεις πως δε θα βρεθείς ποτέ στη θέση τους για να δεις τη γλύκα, από ποιον πλανήτη είσαι και τολμάς να μας χαρακτηρίζεις και να μας εξαιρείς σαν άλλος τιμωρός αφού πρώτα μας έχεις εξαναγκάσει μαζί με το σινάφι σου στις συνθήκες για τις οποίες μας κατηγορείς;

Δε θα απολογηθώ σε κανέναν επειδή ζω σε ένα σύστημα που δε στήριξα ποτέ αλλά επωμίζομαι όλα του τα στραβά μέχρι τελικής πτώσης. Δε θα απολογηθώ ποτέ επειδή επέλεξα να ακολουθήσω αυτό που πραγματικά ήθελα, ούτε θα νιώσω τύψεις εγώ που ακολουθώντας το βρίσκομαι αντιμέτωπη με την ξεφτίλα άλλων. Δε θα απολογηθώ που για να επιβιώσω ακολούθησα και δρόμους που δε μου άρεσαν. Έτσι χτίσατε το σύστημα, έτσι το βρήκα, με αυτό και μέσα σε αυτό παλεύω και πορεύομαι. Όχι αλάνθαστη αλλά πάντα προσπαθώντας. Δε θα απολογηθώ, λοιπόν, για όλα τα παραπάνω. Αυτό το οποίο θα κάνω, όμως, είναι να απαιτήσω. Θα σας σοκάρω αλλά, ναι, έχω το δικαίωμα να απαιτήσω κι ας μην ασπάζομαι τίποτε από την πραγματικότητά σας την οποία αντιμάχομαι όσο μπορώ. Θα απαιτήσω ισότητα στα δικαιώματα σε εργασιακό κι ανθρώπινο επίπεδο. Θα απαιτήσω ισότητα ανάμεσα στους κλάδους. Θα απαιτήσω την πάταξη των δύο ταχυτήτων ανάμεσα σε εργαζόμενους, άνεργους, εργοδότες κι υπαλλήλους. Θα απαιτήσω επιτέλους σεβασμό.

Κι αν τα μοναδικά επιχειρήματα κάποιων που έχει τύχει να ακούσω κι εγώ είναι “αφού δε σου αρέσει φύγε” ή “αφού δε στηρίζεις το σύστημα δε θα επωφεληθείς κι από αυτό” έχω δύο απαντήσεις να δώσω συστημένες κι έπειτα θα αποσυρθώ για λίγο στην πλασματική μου ησυχία:

Πρώτον η λύση απέναντι σε κάτι άσχημο δεν είναι πάντα η φυγή και δε θα με αναγκάσει κανείς να φύγω πριν το θελήσω. Αντί αυτού, όμως, έχω το δικαίωμα να προσπαθήσω να αλλάξω τα κακώς κείμενα όπως έχω και το δικαίωμα να εκφράζομαι γι’ αυτά. Δεύτερον προφανώς και δε στηρίζω ένα άδικο σύστημα του οποίου την μπόχα, την αδικία και τη δυσωδία έχω φάει χρόνια τώρα με το κουτάλι όπως και πολλοί άλλοι συνάνθρωποί μου. Οπότε όχι μόνο δεν επωφελούμαι από αυτό όταν αποφασίζει να μου πετάξει ψίχουλα αλλά αν θέλετε να το πω κι ωμά μου χρωστάει κι από πάνω. Στοιχειώδη σπασμένα πληρώνει με αυτά τα ψίχουλα ακολουθώντας την τακτική του να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω λάδι. Αυτά τα ψίχουλα, λοιπόν, αφού δεν οργανωνόμαστε να αλλάξουμε την ουσία των πραγμάτων, τουλάχιστον να μπορούμε να τα λάβουμε όλοι κι όχι με αυθαίρετες διακρίσεις.

Για να μην παρεξηγηθώ, κανείς δεν αξίζει ψίχουλα και δε γίνεται για τα ψίχουλα η όλη “φασαρία” αλλά για ό,τι συμβολίζουν αυτά. Για να μην παρεξηγηθώ, επίσης, κανείς δε χρωστάει σε κανέναν αδρανή τίποτε. Πρώτοι εμείς χρωστάμε στους εαυτούς μας τα πάντα. Όμως μιλάω σαν άνθρωπος που μόνο αδρανής δεν έχει υπάρξει ως τώρα στη ζωή του όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι “αφανείς” εκεί έξω. Απλώς αυτά με τα οποία ασχολούμαι/αστε κάποιοι, κάπως, κάποτε, αποφάσισαν να τα απαξιώσουν πρακτικά. Κι αφού νιώθω πως μόνη μου δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, προσπαθώ τουλάχιστον, όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Μίσσιος, να μη με αλλάξει εκείνο. Όπως και να με αδικεί, εμένα και τους συνανθρώπους μου, όσο λιγότερο γίνεται αφού αν δε μας αδικούσε καθόλου δε θα ήταν αυτό που είναι.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr