«Αθιβολή» ονόμασε ο τραγουδοποιός και συγγραφέας Δημήτρης Μητσοτάκης το καινούργιο του άλμπουμ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Είναι μια κρητική λέξη που σημαίνει «σκέψη», «λογισμός» και που εδώ φανερώνει όλη τη δική του πολιτική και κοινωνική σκέψη.
Για να είμαστε ακριβείς, ο Μητσοτάκης είναι ο μόνος αυτήν τη στιγμή που υπηρετεί το αμιγώς πολιτικό ελληνικό τραγούδι. Οπως ο αρχαίος αοιδός έκρουε κάποτε τη λύρα του και αφηγούνταν τα προβλήματα του καιρού του, όπως στον 20ό αιώνα έκαναν το ίδιο στις ΗΠΑ ο Γούντι Γκάθρι και ο Μπομπ Ντίλαν με τις κιθάρες τους – όλα αυτά είναι οι επιρροές του Μητσοτάκη που εμφάνισε στη μετά Ενδελέχεια εποχή του. Αδέσμευτος από δισκογραφικές εταιρείες και συμβόλαια, ασχολούμενος με τη συγγραφή των βιβλίων του αλλά και με τη διδασκαλία της μουσικής σε τοξικοεξαρτημένα παιδιά, με την ευκολία επίσης που παρέχουν τα home studios και το διαδίκτυο, ο Μητσοτάκης δεν σταματά να είναι παραγωγικός και, βασικά, να επιδίδεται σ’ έναν κανονικό αγώνα κατά της περιρρέουσας νεοελληνικής ασχήμιας μας.
Οπλα του το οξύ κριτικό πνεύμα, το βιτριολικό χιούμορ αλλά και οι ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου στίχοι του, οι οποίοι δίνουν την ευκαιρία της ταύτισης με ένα σαφώς σκεπτόμενο ακροατήριο. Οχι πως υποσκελίζεται έτσι η μουσική του αυτή καθαυτή. Αντίθετα, στα 14 κομμάτια του και περισσότερο στα εννιά ντουέτα του με τη Σαββέρια Μαργιολά, τον Σπύρο Γραμμένο, τη Νεφέλη Φασούλη, τη Βιολέτα Ικαρη, τον Γιάννη Χαρούλη, τη Μάρθα Φριντζήλα, την Αυγερινή Γάτση και τον Καίσαρα Κίκη αντιστοίχως, ο δημιουργός προσαρμόζεται εντυπωσιακά στο μουσικό ύφος και στην προσωπικότητα του καθενός «φιλοξενούμενού» του. Αλλωστε τα τραγούδια δεν γράφτηκαν τόσο για να συμπεριληφθούν σε κάποιο δίσκο, όπως τελικά συνέβη, όσο για να μας κάνουν παρέα μες στη δύσκολη περίοδο της πανδημίας (2021-22).
Γι’ αυτό και σε πολλά από αυτά άντλησε την έμπνευσή του από τη λαϊκή – δημοτική παράδοση κι έτσι μες στον κλασικό ηλεκτρικό ήχο ακούμε μπαγλαμά, νέι, βιολί κ.λπ. Στο επίκεντρο της θεματολογίας του βρίσκονται η καρέκλα της εξουσίας που αναδεικνύεται ως το πιο σκληρό ναρκωτικό («Η καρέκλα είναι πρέζα»), η αποδοχή της διαφορετικότητας («Η λίστα»), το βλέμμα συμπόνιας στους πρόσφυγες («Παράξενα πουλιά»), η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος («Αμβλωση»), οι γυναικοκτονίες («Γυναικοκτονία»), η κοινωνική ανισότητα και η έλλειψη εμπιστοσύνης στους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους μας («Εργατικό»). Η τελική αίσθηση από την ακρόαση της «Αθιβολής» είναι η ελπίδα για έναν κόσμο στον οποίο όλοι θα θέλαμε να υπάρξουμε αλλά επειδή κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό και αγγίζει τα όρια της ουτοπίας μένει μόνο να τον τραγουδήσουμε μέσω του Δημήτρη Μητσοτάκη. Δέκα με τόνο.
