Ήταν τόσο ενεργός ως δημοσιογράφος και ως πολίτης, που δυσκολευόμαστε ακόμα, ένα σχεδόν χρόνο μετά το απότομο αντίο, να μιλήσουμε γι’ αυτόν με το «ήταν». Εμείς, οι συνάδελφοι και φίλοι της δημόσιας διαδρομής του. Πόσο μάλλον οι πιο οικείοι του, που τον είχαν αγαπήσει για τις ιδιωτικές του αρετές, για τη συντροφική, πατρική και προστατευτική του γλυκύτητα.
Ο συγκεντρωτισμός που έδειχνε στις ευθύνες και η στοργή σε μάνα, σύζυγο, γιο και όλους τους γύρω του έκαναν ακόμη μεγαλύτερο το κενό της απουσίας του. Προσπαθούμε όσο γίνεται να είμαστε δίπλα τους. Και χωρίς καμιά μεταφυσική διάθεση νιώθουμε το χαμόγελο του Γιώργου, αυτό που χάριζε στους δικούς του, σ’ εμάς και στους άγνωστους αναγνώστες κι ακροατές, να μας συντροφεύει όσες «επέτειοι» κι αν περάσουν.
Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν ξεχνάμε τι μας πρόσφεραν.
πηγή:avgi.gr
