Πλην των παιδιών, ποιος, αλήθεια, ανάμεσά μας είναι αθώος;…

Γράφει ο Γιάννης Συμεωνίδης 

Αν εξαιρέσουμε τα παιδιά- αρκετά, μάλιστα, βρήκαν τραγικό θάνατο στην Αττική- πόσοι, αλήθεια, ανάμεσά μας μπορούμε να ισχυριστούμε πως είμαστε αθώοι των παθογενειών που οδήγησαν στην καταστροφή; Ιδίως όσοι κατοικούν στις περιοχές που χτυπήθηκαν, πριν βρίσουν τον επόμενο πολιτικό που θα τους επισκεφθεί και ζητήσουν το κεφάλι του στον τορβά ας αναλογιστούν αν τα εποίησαν όλα καλώς και νομίμως και ήταν η όποια καθυστέρηση της κρατικής μηχανής η αιτία των δεινών τους κι όχι το ότι ζούσαν επί χρόνια σε αυθαίρετες κατασκευές σε αυθαίρετους συνοικισμούς- αυτόνομες πολιτείες…

Έχω μεγαλώσει στην Ελλάδα κι επομένως γνωρίζω πόθεν προέρχεται αυτή η ψύχωση με τις παραιτήσεις πριν ακόμα κηδευτούν τα θύματα της όποιας τραγωδίας και δίχως να γνωρίζουμε τι συντέλεσε περισσότερο σε αυτή. Είναι αυτή η πρωτόγονη τάση μας, την οποία η οικογένεια, το σχολείο και οι υπόλοιποι κοινωνικοί θεσμοί είτε αδιαφορούν γι’ αυτή είτε την υποθάλπουν, να αναζητάμε αποδιοπομπαίους τράγους για τις δυστυχίες μας.

Το έκαναν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για τους οποίους είμαστε τόσο υπερήφανοι, γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς, τα “μπάσταρδα” των φυλετικών επιμειξιών που ακολούθησαν μέσα στους αιώνες; Σε αυτό το πλαίσιο, δεν φταίω που έχτισα σπίτι σε καμένη περιοχή, δίχως πολεοδομικό σχέδιο, δίχως πρόσβαση στο δρόμο ή στη θάλασσα, αλλά ο κακός υπουργός που όταν με περικύκλωσε η φωτιά δεν έστειλε γρήγορα το πυροσβεστικό όχημα που κάποιος άλλος “σπουδαίος” συμπολίτης μου είχε εμποδίσει καταλαμβάνοντας τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης…

Πόσο ανακουφιστικό για τη συλλογική μας ευθύνη θα ήταν αν είχε παραιτηθεί ένας υπουργός, η περιφερειάρχις, κάποιος δήμαρχος ή ακόμα κι ο πρωθυπουργός. Το προσμένουμε ως λύτρωση για τις δικές μας διαχρονικές ευθύνες, οι οποίες στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο ασήμαντες δεν είναι…

Αν ερχόταν η πολυπόθητη παραίτηση, θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε καθησυχασμένοι μια ώρα αρχύτερα στο “business as usual” και να ξαναχτίζαμε τα αυθαίρετά μας πείθοντας και τον εαυτό μας ότι δεν φταίμε οι ίδιοι αλλά εκείνοι που παραιτήθηκαν. Κάπως έτσι θα περιμέναμε τη νέα συμφορά να μας χτυπήσει την πόρτα, πιστεύοντας ότι πρόκειται για φυσικό κι όχι ανθρώπινο φαινόμενο και το οποίο είμαστε σε θέση να καταλαγιάσουμε με μια ανθρωποθυσία…

πηγή: tripioevro.blogspot.com

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr