Πφφφ…

Στην οικογένεια μου, η πιο βαριά βρισιά που εκστομιζόταν, ήταν «παλαιοελλαδίτες». Η βρισιά αυτή συνοδευόταν συνήθως και με ένα πφφφ. Πφφφ παλαιοελλαδίτες!

Και αυτό το συνοδευτικό αξιώτικο, αυτό το πφφφ, συμπύκνωνε και απαντούσε σε όλο τον ρατσισμό και τη κτηνωδία, που είχαν βιώσει οι πρόγονοι μου, οι… τουρκόσποροι, από τους ιθαγενείς.

Η μια γιαγιά κατέφθασε στην Ελλάδα μωρό 6 μηνών από τη Σμύρνη και η άλλη ώριμη γυναίκα από την Κωνσταντινούπολη. Και μπορεί, στο πατρικό μου, να γίνονταν ομηρικοί καυγάδες πάνω από τις κατσαρόλες για τα μπαχάρια που θα μπουν στα σουτζουκάκια ή για το πόσο θα μελωθούν τα φοινίκια, αλλά αν σε κάτι ομονοούσαν πάντα ήταν σε αυτό το απαξιωτικό πφφφ.

Βλέπω σήμερα τους ιθαγενείς να… πολεμάνε τα μωρά και τις μανάδες τους, αυτές που κυνηγημένες φτάνουν ξέπνοες, με πλαστικές βάρκες, να πατήσουν στεριά, και αυτό το προγονικό πφφφ αντηχεί εκκωφαντικά στα αυτιά μου.

Βλέπω τους ανθρώπους, τους κολασμένους της γης, τους εκτοπισμένους, τους κυνηγημένους, από τη φωτιά τη φτώχεια και τη πείνα, να γίνονται αναλώσιμες σφαίρες ανάμεσα στους Τούρκους και τους Έλληνες «προστάτες των συνορων» και ό,τι έχει εγγράφει στη παιδική μου μνήμη από τις διηγήσεις των παπουδογιαγιάδων μου, γίνεται εικόνα.

Τουρκόσπορος. Περήφανη τουρκόσπορος. Περήφανη γιατί κατάγομαι από γενιές εκτοπισμένων. Από γενιές εκπατρισμένων. Από γενιές κυνηγημένων. Από γενιές θυμάτων που αρνήθηκαν κατηγορηματικά και με κάθε κόστος να γινουν θύτες. Που δεν ξέχασαν ποτέ, όσα έζησαν στο πετσί τους από τους πφφφ

Μπορεί να σκοτώνονταν οι γιαγιάδες για το μαχλέπι στη βασιλόπιτα αλλά όλοι ομονοούσαν ότι το πρώτο κομμάτι της βασιλόπιτας θα είναι του Ξένου. Του Ξένου, του Χριστού, του Πρόσφυγα, της Παναγίας, του Κυνηγημένου. Ένα κομμάτι. Στη συνείδηση τους, στο βίωμα τους, όλοι αυτοί ήταν Ένας. Και στο δικό τους το Θεό, μεσίτες τους παππάδες, δεν έβαλαν ποτέ.

Θυμάμαι τη γιαγιά μου, στα 90+ της να νουθετεί τη μητέρα μου γιατί τόλμησε να πάει τους καφέδες και τα κουλουράκια στους Πακιστανούς εργάτες που έφτιαχναν τη μάντρα, στον κήπο. Στο σπίτι «τρατάρουμε» τους ανθρώπους, τη μάλωσε. Στο τραπέζι μας.

Εγώ, λοιπόν, η περήφανη «τουρκοσπορά», με αυτές τις παρακαταθήκες μεγάλωσα. Αυτές είναι η κληρονομιά, αυτές και οι… διαθήκες που αποδέχτηκα.

Να μη βλέπεις ποτέ «αγέλες-όπως τους αποκαλούσε ο Βλαχος της Καθημερινής και «ορδές» όπως τους αποκαλούν τα υπαλληλάκια του Αλαφούζου. Να βλέπεις τον Έναν, έμαθα. Να κοιτάς τις χιλιάδες και να βλέπεις τον Έναν. Αυτόν τον Έναν που μαζί του μοιράζεσαι το Ύψιστο. Το και οι δυο είστε Άνθρωποι.

Να μη μοιράζεις ποτέ τα δίκια του θύτη και του θύματος. Να μεροληπτείς πάντα υπέρ του θύματος. Να το πονάς. Να πονάς. Να γονατίζεις στο Ιερό. Και τίποτα δεν είναι πιο Ιερό, από τον Άνθρωπο.

1922-2020, μια Δεξιά που έναν αιώνα τωρα παρέμεινε αναλλοίωτη. Μια Δεξιά που όσο και αν «λουστραρίστηκε» με σομον μεζονέτες, τετράλιτρους γοτθικούς ναούς στη Λεωφόρο Κηφισίας και άπερολ στη διαδήλωση, παραμένει χυδαία, ρατσιστική, πατριδοκάπηλη, αηδιαστική. Πφφφ…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr