Πέστροφες ποταμίσιες και πολεμιστές φωτός

γράφει ο Φέλιξ

Όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης ξεχύθηκε ως Ποταμός από τα κανάλια της διαπλοκής για να ποτίσει τις πεδιάδες της φρέσκιας πολιτικής, ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά. Για τον απολίτικο λόγο που εμφανιζόταν ως πολιτική συνταγή, για την αμάθεια και την ασχετοσύνη που θέλει να σώσει την Ελλάδα, για τη μπουρδολογία που θέλει να πάρει εύσημα ρητορικής.

Κύλησε νερό στο Ποτάμι. Ο Θεοδωράκης καταλαβαίνει πως από το πουθενά μπορεί να γίνει ρυθμιστής πολιτικών πραγμάτων και άρχισε να εκδηλώνεται. Ξέχασε και τα δημοσιευμένα κοστολόγια του προεκλογικού αγώνα και τις δεσμεύσεις πως δεν έχει πολιτικούς στο κόμμα και πολύ περισσότερο τα προσχήματα.

Και τι δεν κατεβάζει το Ποτάμι; Ζόμπι του νεοφιλελευθερισμού,γυρολόγους της πολιτικής, τυχοδιώκτες και καρεκλολάγνους,μέχρι και τον εισπράκτορα των φόρων Θεοχάρη Θεοχάρη.

Συνονθύλευμα με μοναδικό κριτήριο να δημιουργηθεί ένα ανάχωμα που θα ανακόψει την πορεία της Αριστεράς προς την εξουσία.

Ψάχνοντας λίγο τους υποψήφιους του Ποταμιού, ανακαλύπτεις ναρκισσιστές που προβάλουν τον εαυτό τους ως το μέλλον της χώρας, σελφιάδες κατά τα πρότυπα του Αρχηγού, ψευδοεπιστήμονες με λαθροχειρίες στα βιογραφικά τους, μέχρι και μια κυρία υποψήφια στην Κόρινθο η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως “προσωπική φίλη του Κοέλιο και πολεμίστρια φωτός”. Σε άλλες εποχές, πολλοί από αυτούς που θα χαρακτηρίζονταν σούργελα, σήμερα κατεβαίνουν στα ψηφοδέλτια ως φορείς των νέων ιδεών και υποσχέσεων του Σταύρου.

Ένας αχταρμάς που δεν μπορεί να συμφωνήσει σε οτιδήποτε πολιτικό, υπόσχεται τα πάντα, αλλά δεν αναφέρεται στα επικίνδυνα. Η πολιτική μέσω του Ποταμιού, περνά από το μπρουτάλ πρότυπο του Μαυρογιαλούρου, στο νεοχιπστερικό τίποτα, με θετική ενέργεια, ζεν μπουρδολογία, πολεμιστές του φωτός, φορείς των σακιδίων και ποταμίσιες πέστροφες.