Πέσε, πέσε να πεθάνεις

Black Mirror (τηλεοπτική σειρά), επεισόδιο 2, σεζόν 2:

Μία γυναίκα έχει καταδικαστεί για το φόνο ενός παιδιού, με μία πολύ ιδιαίτερη τιμωρία: Μία ολόκληρη περιοχή έχει διαμορφωθεί ειδικά γι αυτήν σε στυλ ιδιότυπου πάρκου. Εκείνη ξυπνάει με βοήθεια φαρμάκων κάθε πρωί, χωρίς να θυμάται καν ποια είναι και που βρίσκεται. Έρχεται σε επαφή με κόσμο,βγαίνοντας από το σπίτι, που νομίζει πως την παρακολουθεί, κάποιοι σε ρόλο ”ηθοποιών” απειλούν την ζωή της και η παράσταση λαμβάνει τέλος με φρικτά βασανιστήρια και εξευτελισμό. Σε όλη την διάρκεια του στημένου show οι θεατές (που είναι ο κόσμος που την παρακολουθούσε κατά μήκος του πάρκου) καταγράφουν τα πάντα με τα κινητά τους και δείχνουν να περνούν καλά.

Ψυχαγωγία με τον εξευτελισμό και τον ανθρώπινο πόνο ενός εγκληματία.

Ομόνοια, Οκτώβριος 2018:

Ένας άνθρωπος έχει σκαρφαλώσει σε πολύ ψηλό σημείο της πλατείας και απειλεί να αυτοκτονήσει. Η ενστικτώδης αντίδραση των περισσότερων που είναι παρόντες είναι να καταγράψουν το σκηνικό με τα κινητά τους,πολύ απ’αυτούς χαμογελούν μπροστά στο απροσδόκητα ψυχαγωγικό θέαμα, ενώ η είδηση προβάλλεται χωρίς πολλές λεπτομέρειες στα sites και στα social media.

Η αδέκαστη κοινή γνώμη βγάζει το συμπέρασμα ότι ο πρωταγωνιστής είναι αλλοδαπός και απαιτεί σχεδόν την αυτοκτονία του. Πολλοί εκφράζουν και την βεβαιότητα ότι εκβιάζει για άδεια παραμονής.

Η ζωή αντιγράφει την Τέχνη ή η Τέχνη τη ζωή; 

Στην περίπτωση της Τέχνης, η ανθρώπινη θηριωδία την εποχή της πληροφορίας και του καπιταλιστικού πολιτισμού, ουσιαστικά έθετε ένα δίλημμα ηθικής: Έχουμε προοδεύσει τόσο σαν άνθρωποι και κοινωνίες ώστε να μεταχειριστούμε έναν εγκληματία με τρόπο που να αρμόζει στον άνθρωπο του 21ου αιώνα ή ο κάθε εγκληματίας μπορεί να γίνει κάτι σαν τροφή στα θηρία; Πιθανόν δεν έχουμε προοδεύσει καθόλου αν η απάντηση μας δίνεται από το περιστατικό στην Ελλάδα.

Αν ένα στοιχείο προόδου μιας κοινωνίας είναι η διαχείριση και η αξία της ανθρώπινης ζωής, τότε στην περίπτωση του περιστατικού της Ομόνοιας, πήραμε ένα μάθημα που δεν μπορεί κάποιος να πει ότι μας προσγείωσε στην πραγματικότητα αλλά μας θύμισε πως οι αυτοαποκαλούμενοι πολιτισμένοι άνθρωποι του σήμερα, οι άνθρωποι που αξιώνουν θέση στις “Ευρώπες” και νιώθουν μία ανωτερότητα έναντι αλλόθρησκων,αλλοεθνών και φτωχών, μετρούν τη ζωή με κριτήρια, με όρους και προϋποθέσεις, με κυνισμό και αλαζονεία, με προκατάληψη και αναίδεια.

Ποτέ μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί να λογίζεται ως πολιτισμένη.

Λίγες μέρες πριν το περιστατικό, στην δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, υπήρχε επιχείρημα περί εισβολής σε χώρο και για κλοπιμαία.Υπήρχε – υποτίθεται για κάποιους,μαχαίρι.Υπήρχε η δικαιολογία ενός αόρατου φόβου…

Ο άνθρωπος που απειλούσε πως θα αυτοκτονήσει δεν απειλούσε κανέναν. Ήταν άλλος ένας φτωχός που η ζωή του δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία για κάποιους.

Λίγα τετράγωνα πάνω από το περιστατικό της Γλάδστωνος, οι μάσκες έπεσαν για κάποιους συνανθρώπους (;) μας.

Η ζωή τελικά μπορεί να γίνει πολύ πιο ”υπερβολική” από την Τέχνη.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr