Αναρωτιέμαι, ο αφελής, αν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη με τόσο εκτεταμένη κρίση Covid-19 αυτή την εποχή. Προχθές, 7 Ιανουαρίου του σωτηρίου νέου έτους 2024, δεν υπήρχε σπίτι χωρίς Γιάννη και χωρίς κορονοϊό. Ακόμα και αν ζούσα σε φούσκα, το είδα το πρόβλημα γύρω μου διά γυμνού οφθαλμού μέσα στις γιορτές. Παραπάνω από μία εβδομάδα έμεινε θετική η μάνα, που πάντως το πέρασε ασυμπτωματική και δοξολογεί νυχθημερόν την επιστήμη για τις τέσσερις δόσεις εμβολιασμού με τις οποίες ενίσχυσε τον οργανισμό της. Κάμποσες μέρες οριζοντιωμένος με υψηλό πυρετό ο μικρότερος αδελφός τις προάλλες, τάβλα για 3-4 μέρες και ο καλύτερος φίλος μου, μαζί με την αναξιοπαθούσα σύζυγό του.
Στο δε γραφείο, έχουμε κάθε μέρα άδεια γραφεία. Πού είναι ρε μάγκες ο τάδε; Έχει κόβιντ. Γιατί δεν ήρθε στη δουλειά η δείνα; Κόβιντ. Πώς και έμεινε μισοάδεια η πέρα πτέρυγα, που συνήθως σφύζει από ζωή; Τρεις στους πέντε είναι κρεβατωμένοι. Σαν να μην έφτανε ο κόβιντ με τα στελέχη και τα υποστελέχη του, πλάκωσαν και οι υπόλοιπες γρίπες και μας άλλαξαν τον αδόξαστο, ημών που προσποιούμαστε ότι η πανδημία τελείωσε και ότι την κατατροπώσαμε ηρωικώς μαχόμενοι.
Προσωπικά νόσησα με υποτυπώδη συμπτώματα άπαξ, το καλοκαίρι του 2022 μετά από τετραήμερους εορτασμούς σε φεστιβάλ με 100.000 κόσμο στην Ισπανία. Και υποψιάζομαι ότι το ξαναπέρασα τον περασμένο Νοέμβριο εξίσου αναίμακτα, με ελάχιστο πονόλαιμο και λίγες κομάρες. Είμαι από εκείνους που εμπιστεύονται τους γιατρούς και τους επιστήμονες, οπότε κάνω σχολαστικά τα εμβόλιά μου κλείνοντας τα αυτιά στους ψεκασμένους και στους αγράμματους ξερόλες. Γνωρίζω πολύ καλά ότι ο εμβολιασμός δεν αποτελεί πανάκεια, αλλά βοηθάει στον περιορισμό των συμπτωμάτων και μειώνει τις πιθανότητες νόσησης.
Πάνω απ’ όλα, αρνούμαι να δώσω σημασία σε όσους ξεσπαθώνουν για «μπόλιασμα του πληθυσμού», αρνούνται την πανδημία και ισχυρίζονται ότι τα εκατομμύρια των νεκρών πέθαναν από καρκίνους, αυτοάνοσα, κρυολογήματα, ματιάσματα και ξέρω γω θανατηφόρες συνέπειες των εμβολίων. Εάν παραδώσουμε το μυαλό και την καρδιά μας στους συνωμοσιολόγους, χαθήκαμε. Πού ούτως ή άλλως χαμένοι είμαστε, με τον Άδωνη υπουργό Υγείας και με ανεξέλεγκτη κυβέρνηση Μητσοτάκη…
Ακόμα και εκείνοι που καμώνονται τους ξένοιαστους και τους άτρωτους θα πρέπει να ανησύχησαν σφόδρα με την ξεκούδουνη επανεμφάνιση του ξεχασμένου Σωτήρη Τσιόδρα, ο οποίος καθόταν ωραία ωραία στη γωνία του δύο χρόνια τώρα με το φανελάκι και περίμενε να περάσει ο καιρός μέχρι να αναζητηθεί ο επόμενος «υπερκομματικός» Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
«Πες κι εσύ Σωτήρη», τον πρόσταξε ο αγλαός Άδωνης, στρογγυλοκαθισμένος ξανά στην καρέκλα του υπουργού Novartis και ξεκαρδισμένος από μέσα του, που υπάρχουν ακόμη γίδια και τον ψηφίζουν. Ο Τσιόδρας ψέλλισε κάτι γενικόλογους χρησμούς μόλις του έριξαν κέρμα και καπάκι ζήτησε ρεπό για το Σαββατοκύριακο, προκειμένου να πάει να ψάλει στις ακολουθίες των Θεοφανείων και του αη-Γιάννη.
Ακόμα και αν δεχθούμε ότι οι επιδημιολόγοι διατήρησαν ψήγματα αξιοπρέπειας και κράτησαν κάποιες αποστάσεις από την κυβέρνηση με τους ματωμένους κυνόδοντες, που είναι ένα πολύ μεγάλο «αν», μιλάμε για γιατρούς που ασπάστηκαν έμπρακτα το αφήγημα της Εκκλησίας. Ο ένας έτρεχε να γλείψει το μολυσμένο με κορονοϊό κουταλάκι, ο άλλος φιλούσε την εικόνα, ο τρίτος συγχρωτιζόταν με εκατοντάδες πιστών όταν απαγορεύονταν οι συναθροίσεις, όλοι μαζί έγιναν όχημα οπισθοδρόμησης και μεσαιωνισμού, σε μέρες υγειονομικού πολέμου με χιλιάδες θύματα.
Εάν η Ελλάδα του 2024 καθρεφτίζεται στον φουκαρά που έκανε μακροβούτι στο συντριβάνι για να πιάσει τον σταυρό την ημέρα των Θεοφανείων, οι άνθρωποι που εξ επαγγέλματος όφειλαν να αντισταθούν στη θρησκοληψία και στον παγανισμό φέρουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Δεν είναι δα τυχαίο, το ακαταδίωκτο που θεσπίστηκε από το γκουβέρνο για όλους τους εμπλεκόμενους. Άλλο πράγμα τα Φώτα, άλλο το σκότος. Τώρα που ο κορονοϊός επιστρέφει απειλητικός, εμείς οι δημοσιογράφοι οφείλουμε να αποδώσουμε -και αναδρομικά- τις ευθύνες εκεί όπου αναλογούν.
«Ρε συ, τα είχα ξεχάσει αυτά», ομολόγησε φίλος -αριστερός- το μεσημέρι του Σαββάτου, όταν του θύμισα ότι ο συμπαθής κυριούλης Τσιόδρας είναι υπόλογος για τη σχεδόν εγκληματικό κονσομασιόν με την Εκκλησία τις μέρες της επιδημιολογικής κρίσης. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα. Ουδέποτε δόθηκε ιδιαίτερη δημοσιότητα στις στρεβλώσεις και στα ατοπήματα των ανθρώπων που χρεώθηκαν τη δημόσια υγεία τις μέρες της μεγάλης συμφοράς, αλλά και σήμερα.
Ο μέσος πολίτης αγνοεί τα απίστευτα αρνητικά ρεκόρ της Ελλάδας στους δείκτες της πανδημίες και βαυκαλίζεται ότι ο Μητσοτάκης, Κικίλιας, ο Χαρδαλιάς και οι Τσιοδραίοι υπήρξαν φύλακες άγγελοι αυτού του έρμου λαού. Στον επόμενο τόνο, σκαρφάλωσαν στο παλκοσένικο τα «ψέκια», με τη γενικευμένη αγραμματοσύνη αέρα στα πανιά τους. Ο μέσος πολίτης παγιδεύεται ανάμεσα στο κυβερνητικό αφήγημα και στις θεωρίες των ταξιτζήδων και αρνείται να λάβει οποιοδήποτε μέτρο αυτοπροστασίας.
«Το ΕΣΥ είναι στα όριά του και η πληρότητα σε νοσοκομειακές κλίνες αγγίζει το 100 τοις εκατό», διαβάζω. Οι ασθενείς που νοσηλεύονται με Covid-19 ξεπέρασαν τους 1800, αύξηση 44% σε σύγκριση με τον μέσο όρο των τεσσάρων εβδομάδων που προηγήθηκαν. Λεφτά για την ενίσχυση του συστήματος υγείας δεν υπάρχουν, αφού τα ξοδέψαμε όλα σε προσλήψεις αστυνομικών και παπάδων, χώρια το κονδύλι για τα πετσώματα. Τα σχολεία ξανάνοιξαν πλησίστια με συστάσεις για …ανοιχτά παράθυρα και η κορύφωση του επιδημικού κύματος αναμένεται προς τα τέλη του Γενάρη.
Καλού κακού, ανέσυρα από το συρτάρι το κουτάκι με τις μάσκες και τις χρησιμοποιώ ανελλιπώς όποτε βρίσκομαι σαρδελοποιημένος στα ακριβοθώρητα μέσα μεταφοράς. Και ας με χλευάζουν αυτοί που δεν ανέχονται ζυγό στον τράχηλό τους. Σας αφήνω τώρα, γιατί πρέπει να πεταχτώ στο φαρμακείο για να αγοράσω σελφ-τεστ για τη μάνα. Ελπίζω να μη βάλουν και σήμερα τα γέλια, όπως τον περασμένο μήνα.
