Πατριωτικές κορώνες και οικογενειακές επιχειρήσεις

Γιατί  μπορεί  η «ευμάρεια» του χρηματιστηριακού «λαϊκού καπιταλισμού», της σομόν μεζονέτας, του τετράλιτρου γοτθικού ναού στην πηγμένη Λεωφόρο Κηφισίας, το μυθικό weekend στη Μύκονο, να πασπάλισε «ξεβλάχεμα» με Κωστοπούλειο lifestyle, αλλά το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», το τρίπτυχο του Καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, παρέμεινε τατουάζ στο μπράτσο των νοικοκυραίων.

O «εκσυγχρονισμός» αφορούσε μονό τους εργολάβους και τις εργολαβίες, τις εργασιακές σχέσεις και τις μίζες. Άντε και κανένα «καλλιτεχνικό» γυμνό στα εξώφυλλα περιοδικών για… καλό σκοπό, άντε και μια «ανάλυση» των…  γεωγραφικών συντεταγμένων του σημείου G.

Η γκόμενα του «εκσυγχρονισμού» πλούτισε πολλούς, μακέλεψε πολύ περισσότερους, αλλά δεν έφτασε ποτέ εις «γάμου κοινωνία» με την ελληνική κοινωνία. Η σύζυγος, το στεφάνι, η δόξα και η τιμή, παραμένει το τρίπτυχο “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», αυτό που η «εθνοσωτήριος» Χούντα το λούστραρε και το πούλησε ως Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών.

Η Δεξιά γνωρίζει πολύ καλά το κοινό της. Ξέρει τι το συγκινεί και του το προσφέρει. Ο πρώτος που υπέγραψε την λίστα του Χριστόδουλου, για την ταλιμπανική αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, ήταν ο «φιλελεύθερος» Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ακολούθησε ο εθνολαϊκιστής Κώστας Καραμανλής. Άλλωστε είναι βαθιά η πίστη του Δεξιού, ότι αν δεν το γράψει ο χωροφύλακας, μπορεί να μην το αποδεχτεί κι ο Άγιος Πέτρος. Ακόμη και αυτός ο τόσο light φιλελευθερισμός, δεν ακούμπησε ποτέ τους Δεξιούς.

Στα κληρονομικά κούτσουρα που καίγονται στα πολιτικά τζάκια, η Πατρίς, παρέχει εξαιρετικά επικερδή τομία για μπίζνες, η Εκκλησία παρέχει το «ηθικόν» υπόβαθρο για αυτές τις μπίζνες και η Οικογένεια προφέρει το πολίτευμα. Την κληρονομική Δημοκρατία. Ακόμη και στους 6 μηνών πολιτικούς κρατουμένους.

Οικογένειες και οικογενειακές στιγμές ποστάρονται στα social media, στιγμές νοικοκυροσύνης και φιλανθρωπίας παρέχονται στο φιλοθεάμον κοινό, γόμου, βαφτίσεις, επανασυνδέσεις, προφέρονται αφειδώς. Πάρε κόσμε κλειδαρότρυπα.  Αποφεύγονται βέβαια δανειοδοτήσεις και offshore.

Η οικογενειοκρατία και ο νεποτισμός είναι τόσο καλά αφομοιωμένοι στην Ελληνική κοινωνία που όχι μόνο η ανάδειξη του γόνου ως πολιτικού κληρονόμου δεν προσκαλεί κατάπληξη αλλά θεωρείται και φόρος τιμής στον πρόγονο.

Αν έχει αποβιώσει κιόλας, τα δημόσια δάκρυα, οι επικήδειοι και τα μνημόσυνα για τον μακαρίτη είναι ότι πιο must στο πολιτικό lifestyle. Ο υποψήφιας Δήμαρχος Αθηναίων, εγγονός, γιος, ανιψιός – μας ενημέρωσε ότι «Δε θα έμπαινα λοιπόν ποτέ στη πολιτική αν ζούσε ο πατέρας μου». Διότι αν δεν κεντήσεις σταυροβελονιά στη δημοσιά, το παιδικό σου τραύμα, πως θα συγκινηθεί το πόπολο, να σου χαρίσει τον οβολό του σε ψήφους?

Βέβαια οι έννοιες της Πατρίδας, της Θρησκείας και της Οικογενείας είναι τόσο σημαντικές αξίες για πλειοψηφικά στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας, τόσο κλασικά ευπώλητα στους πάγκους των δεξιών παζαριών, που όσοι τολμούν να τις αντιμάχονται αυτομάτως κατατάσσονται στον άξονα «εχθρός» που τέμνεται με τον άξονα «ανθέλληνας», μη σου πω και εθνομηδενιστής. Άλλωστε το διωκτικό παραλήρησα των Ελληναράδων όταν δεν είναι αστείο, είναι τραγικό απέναντι σε αυτούς που  «εποφθαλμιούν» την πατρίδα μας, την ορθδοξία και τις αξίες της.

Και κάπως έτσι, δεν θα νιώσω και ιδιαίτερη έκπληξη όταν οι… φιλελεύθεροι της Ν.Δ μας καταγγείλουν ως τίποτα συνωμότες που αντιμάχονται τα όσια και τα ιερά αυτού του τόπου. Τους γόνους, τους κληρονόμους, τις δυναστείες και όλα αυτά το συρφετό που τρέφεται πλουσιοπάροχα επί χρόνια από την παρτίδα, την θρησκεία και την οικογένεια του εκλογικού σώματος.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr