By pass

Τα επτά βίντεο που δημοσίευσε ο ΣΥΡΙΖΑ ως απολογισμό της επτάμηνης διακυβέρνησης της Μητσοτακικής ΝΔ αλλά και ως υλικό για την ομιλία του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ήταν επιτυχημένα. 

Συνεκτικά, με θεματική συνοχή, απλά αλλά όχι απλοϊκά, λαϊκά αλλά όχι λαϊκίστικα, δυνατά αλλά όχι κραυγαλέα, απαντούσαν στα καίρια ζητήματα που αφορούν τη ζωή, τη καθημερινότητα, την επιβίωση σχεδόν κάθε πολίτη. Η διαφθορά, τα εργασιακά, η εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα μετά τα απίθανα κωμικοτραγικά shows της Μακεδονομαχίας, η καταστολή, ο αυταρχισμός, η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, η έφοδος κατά της δημόσιας εκπαίδευσης, η κτηνωδία απέναντι στους πρόσφυγες. 

Κι ήταν μια πολιτική ανάσα μετά από μια εβδομάδα που έχουμε βομβαρδιστεί, από τις νομικές λεπτομέρειες για το πως θα καταθέσουν προστατευόμενοι μάρτυρες, δημοσίου συμφέροντος. Ναι, προφανώς η διαφθορά και η διαπλοκή κατατρώνε τις σάρκες του ελληνικού κράτους επί 200 χρόνια, αλλά η ουσία χάνεται όταν το παιχνίδι παίζεται με όρους κυβερνητικής μαφίας. Και σε τελευταία ανάλυση ποιος πολίτης δεν έχει διδαχτεί από τις… περιπέτειες του κάθε Τσοχατζόπουλου, Παπαντωνίου, Παπακωνσταντίνου, Βγενόπουλου, Χριστοφοράκου και δεκάδων άλλων που μας ζητείται από τα media να ξεχάσουμε. 

Αλλά πιο σημαντικό και από το μήνυμα είναι το μέσο. Σε όποιον πολιτικό χώρο κι αν κινείται κάθε πολίτης γνωρίζει-ειτε το παραδέχεται είτε το αρνείται- ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ είναι στα χέρια ολιγαρχών που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Όσο για τους τηλεδημοσιογράφους,  θυμίζουν όλο και περισσότερο εκτελεστές συμβολαίων των εργοδοτών τους. Και το μήνυμα έχει την κακιά συνήθεια να ταυτίζεται με το μέσο.

Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να επενδύσει επικοινωνιακά στο διαδίκτυο, κάνοντας bypass την τηλεόραση, δηλώνει ότι κατανοεί ποιο είναι το κοινό του, το κοινό στο οποίο πρέπει να απευθυνθεί.  Και αυτό δεν είναι το κοινό της τηλεόρασης. Δεν είναι το κοινό που αρνείται να καταλάβει ότι όποιος βάζει την ατζέντα, ορίζει το παιχνίδι και είναι αυτός που θα το κερδίσει.

Κι είναι κοινός τόπος ότι δεν καταφέρνουν οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να σηκώσουν στους ώμους τους το τηλεοπτικό παιχνίδι χωρίς να φαίνονται αυτό ακριβώς που είναι, κομπάρσοι και ανθυποκομπάρσοι πολιτικάντηδων παιγνίων. Χωρίς να παραβλέπω τις εξαιρέσεις η πλειοψηφία των στελεχών σέρνεται αναμασώντας χιλιοειπωμένα κλισέ και επιχειρεί να μην κακοκαρδίσει – συνήθως γιατί αυτό σημαίνει και αποκλεισμό – τους τηλεαστερες που μοιράζουν τη σημαδεμένη τράπουλα. Ανήκουν στις  εξαιρέσεις αυτοί που έχουν τα κότσια και την ευφυΐα να πουν το αυτονόητο: ήρθα εδώ, όχι για να παίξω στο παιχνίδι σας, αλλά για να επικοινωνήσω στους πολίτες αυτό που θέλω, αδιαμεσολάβητα. 

Τα επτά αυτά videos βάζουν την ατζέντα. Στο διαδίκτυο. Κάνοντας by pass την τηλεόραση.  Και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα. Όχι, επικοινωνιακά, παράγοντος την ατάκα των 15’’, αλλά προσεκτικά κτίζοντας το αφήγημα. 

Έχουν ένα θέμα τα βίντεο αυτά. Δεν έχουν υπότιτλους. Και πρέπει να αποκτήσουν. Και όχι μόνο λόγω σεβασμού σε πολίτες με προβλήματα ακοής, αλλά και γιατί όποιος είναι γνωστής του πως λειτουργεί το διαδικτυακό βίντεο γνωρίζει ότι συνήθως τα βίντεο βλέπονται χωρίς ήχο, πχ  σε εργασιακούς χώρους.

Τέλος, θα ήταν όμως παράλειψη να μη γίνει ιδιαίτερη μνεία στην Άννα Ελεφάντη. Εξαιρετική ηθοποιός, ένα απίθανο πλάσμα, βαθύτατα πολιτικό, – το μήλο κάτω από τη μηλιά- που κατορθώνει αριστοτεχνικά να λειτουργήσει ως ένα πρόσωπο, μια γυναίκα, που ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να ταυτιστεί μαζί της. Είναι η αδελφή, η φίλη, η γειτόνισσα, η συνάδελφος, του κάθε ενός.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr