Πάμε θέατρο: Όλες οι δυνατές παραστάσεις που ξεχωρίζουμε

Σεροτονίνη, του Μισέλ Ουελμπέκ στην Κάμιρο

Το ανατρεπτικό έργο Σεροτονίνη του Μισέλ Ουελμπέκ, ενός από τους πιο δαιμόνιους κι επιδραστικούς σύγχρονους λογοτέχνες, ανεβάζουν σε ελεύθερη μεταφορά στο θέατρο, για πρώτη φορά παγκοσμίως, οι Elephas tiliensis στην Κάμιρο.

Η Σεροτονίνη είναι μια παράσταση πολλαπλών μέσων, σε συν-σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου, βαθιά υπαρξιακή, ανορθόδοξα ρομαντική, για τις ψευδαισθήσεις και τα αδιέξοδα του σύγχρονου πολιτισμού.

“Απόψε θα περάσουμε πολύ καλά! Απόψε κανείς δεν πεθαίνει από λύπη. Απόψε κανείς δεν θα πηδήξει απ’ το παράθυρο. Πετάξτε τα αντικαταθλιπτικά σας. Σας επιφυλάσσουμε εκπλήξεις. Μια γιορτή. Όχι γενεθλίων. Μια γιορτή επικείμενου θανάτου. Ένα τεράστιο σόου, όπου όλα βγαίνουν στη φόρα. Προσφέρουμε λεμόνια από την Κίνα, κρασιά από την Καλιφόρνια, κρέατα από την Αργεντινή και κίτρινα γιλέκα. Χαμένες αγάπες, λάθη, διαψευσμένες καλοσύνες, τσαλαπατημένα όνειρα, απελπισμένοι έρωτες, προδομένες φιλίες, ενοχές και μεταμέλειες. Όλα απόψε τα ξεχνάμε και αναζητάμε αγνή Σεροτονίνη.”

Ο ήρωας του έργου, ο Φλοράν, ανώτερο στέλεχος στο γαλλικό Υπουργείο Γεωργίας, εκπαιδευμένος να δομεί τεχνοκρατικά τη ζωή του και να κυριαρχεί στη φύση, στέκεται ηττημένος απέναντι στο μεγαλείο της οδηγούμενος στην κατάθλιψη και τη συναισθηματική στειρότητα. Στα 46 του μόλις χρόνια, μια σκέψη καρφώνεται στο μυαλό του: “Έτσι είναι πλασμένοι να ζουν οι άνθρωποι;”. Η νιότη του τελειώνει με τον τρόπο που η παγκοσμιοποίηση αποτελειώνει τη γεωργία και την κτηνοτροφία της Ευρώπης.

Η Σεροτονίνη είναι ένα έργο άκρατου κυνισμού, ακραίου χιούμορ και σαρκασμού για την πολιτική παρακμή του σύγχρονου κόσμου, που εξασθενεί το σώμα και την ψυχή. Ματαιωμένοι άνθρωποι σε έναν ματαιωμένο κόσμο, σκληρό, ανελέητο για τους αδύναμους, που δεν τηρεί σχεδόν ποτέ τις υποσχέσεις του. Πατριαρχία, ρατσισμός, ένοπλη βία, διακρίσεις, φυλετικά στερεότυπα, έλλειψη ψυχολογικής υποστήριξης, body shaming. Πυρκαγιές, καταστροφές, πανδημίες. Η φύση εκδικείται. Σε μια παρακμασμένη Ευρώπη καθένας είναι ερήμην δυστυχής. Η κατάθλιψη είναι μια εν δυνάμει συνθήκη, που επιβάλλεται από μια τοξική κοινωνία. Η αρρώστια γίνεται το παιδαγωγικό εργαλείο στον δρόμο για την ευτυχία.

Η Σεροτονίνη των Elephas tiliensis απομονώνει τη στιγμή που η ευτυχία διαφεύγει. Αντλώντας υλικά από το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική και το stand up, ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου δημιουργούν την πιο βαθιά υπαρξιακή τους παράσταση, μια ανθρώπινη εγκατάσταση για έναν κόσμο εγκατάλειψης χωρίς αλληλεγγύη, με μεταλλαγμένα προϊόντα και μεταλλαγμένους ανθρώπους. Αρκεί άραγε να πιστεύει κανείς στην αγάπη, για να πάψει να καταστρέφει κάθε της μορφή;

“Ένα μικρό λευκό οβάλ δισκίο με μια τομή στη μέση.
 Δεν δημιουργεί, δεν μεταμορφώνει.[…] Δεν δίνει καμία μορφή ευτυχίας, ούτε πραγματική ανακούφιση, έχει μια άλλη λειτουργία. Μετατρέπει τη ζωή σε μια σειρά από τυπικότητες. Σε ξεγελάει. Και έτσι βοηθά τους ανθρώπους να ζουν ή τουλάχιστον να μην πεθάνουν για ένα διάστημα.
 Ο θάνατος όμως πάντα επιβάλλεται, τα μόρια αποσυντίθενται και συνεχίζουν την προδιαγεγραμμένη τους πορεία. Είναι αναμφίβολα πιο γρήγορη για εκείνους που ποτέ δεν αντιμετώπισαν κατάματα τον κόσμο, για εκείνους που δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν, για εκείνους που πάντα ήξεραν ότι δεν την παλεύουν τη ζωή. Εκείνοι και είναι πολλοί, δεν έχουν να μετανιώσουν για τίποτα. 
Εγώ δεν είμαι αυτή η περίπτωση.”

INFO:

Από 3 Ιανουαρίου

Κάμιρος, Ιθάκης 32, Κυψέλη

«Η Βασίλισσα της Ομορφιάς» 

Η πετυχημένη παράσταση της Ομάδας Νάμα «Η Βασίλισσα της Ομορφιάς» του Μάρτιν ΜακΝτόνα, έχοντας κερδίσει 3 βραβεία κοινού του Αθηνοράματος (1ο βραβείο Καλύτερης Παράστασης, 1ο Σκηνοθεσίας και 1ο Γυναικείου ρόλου ενώ είχε υποψηφιότητα σε άλλες 5 κατηγορίες) και μετά από μια sold out πορεία στο Επί Κολωνώ μεταφέρεται για αυτή την σεζόν στο Σύγχρονο Θέατρο.

Η Βασίλισσα της Ομορφιάς (Beauty Queen of Leenane, ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας σύγχρονης δραματουργίας) του Ιρλανδού συγγραφέα Martin McDonagh – του μοναδικού συγγραφέα μετά τον Σαίξπηρ που είδε να ανεβαίνουν στο Λονδίνο μέσα στην ίδια χρονιά τέσσερα έργα του. Το έργο που έκανε γνωστό παγκοσμίως τον συγγραφέα του σε ηλικία μόλις 26 ετών είναι ένα σύγχρονο κλασικό έργο, ακολουθώντας τη σπουδαία παράδοση της ιρλανδικής δραματουργίας. Μια τραγωδία για την ανθρώπινη μοναξιά, με μαύρο, διαβρωτικό χιούμορ, με έντονο σασπένς και μεγάλες ανατροπές.

Μια βαθιά τομή στη σύγχρονη ζωή, μια ανατομία των σχέσεων με επιθετικό και βίαιο τρόπο αλλά και βαθιές ανθρώπινες ρωγμές, έργο αντίστοιχο του in yer face theatre που αναπτύχθηκε στη Μεγάλη Βρετανία τη δεκαετία του ‘90. Πώς βιώνουν οι άνθρωποι τη ζωή; Μπορούν οι σχέσεις γονιών και παιδιών ν’ αυτονομηθούν; Μπορεί η αγάπη να λειτουργήσει εγκλωβιστικά και να φυλακίσει τον άνθρωπο; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς προσπαθώντας να βρει μία διέξοδο απ’ τη δυστυχία του; Όλα αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα αποτυπώνονται στο έργο του ΜακΝτόνα με τρόπο μοναδικό, με έντονη, ασυμβίβαστη και εξαιρετικά γοητευτική γραφή.

Η Βασίλισσα της Ομορφιάς αποτελεί το πρώτο μέρος της «Τριλογίας της Κοννεμάρα» μαζί με τα έργα «Το κρανίο της Κοννεμάρα» (1997) και «Άγρια Δύση» (2001). Ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Druid στην πόλη Galway της Ιρλανδίας το 1996 και ακολούθησε μεγάλη περιοδεία και νέα ανεβάσματα. Το έργο προτάθηκε για Βραβείο Laurence Olivier καλύτερου θεατρικού έργου, ενώ το ανέβασμά του στο Μπρόντγουει (1998) τιμήθηκε με τέσσερα βραβεία Tony.

Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ιρλανδίας στις αρχές της δεκαετίας του ’90 δύο γυναίκες ζουν μόνες τους: η ηλικιωμένη αυταρχική Μαγκ Φόλαν και η 40χρονη κόρη της Μωρήν, η οποία την φροντίζει. Η σχέση τους είναι μια σχέση αγάπης και μίσους, που κάνει τη συμβίωσή τους σχεδόν αφόρητη σε έναν ανελέητο αλληλοσπαραγμό. Τη ζωή τους θα ανατρέψει η εμφάνιση του Πάτο Ντούλυ, ενός άνδρα που επιστρέφει για λίγο στην πόλη του και έχει πάντα στο μυαλό του, είκοσι χρόνια τώρα, την Μωρήν ως τη βασίλισσα της ομορφιάς της μικρής τους πόλης. Είναι ουσιαστικά η τελευταία ευκαιρία της Μωρήν να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

INFO:

Σύγχρονο Θέατρο

Τετάρτη 21:15 & Πέμπτη 21:00

Σάββατο  & Κυριακή 18:15

Στην οδό Φρυνίχου: Θοδωρής Βουτσικάκης & Λίνα Νικολακοπούλου επιστρέφουν στο Θέατρο Τέχνης

Μετά τη μεγάλη επιτυχία των πρώτων εμφανίσεων του Νοεμβρίου και χάρη στη θερμή υποδοχή του κοινού, η παράσταση «Στην οδό Φρυνίχου» επιστρέφει με εορταστική διάθεση και μόνο για 4 βραδιές.

Σε αυτό το ζεστό θέατρο της οδού Φρυνίχου στην Πλάκα, του Θεάτρου Τέχνης, φιλοξενείται στη σκηνή του μιαν άλλη τέχνη, η τέχνη του τραγουδιού, μεταφέροντας μας στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα των μπουάτ που ήξερε όσο κανένας άλλος χώρος να αναδείξει την ομορφιά των τραγουδιών.

Στην οδό Φρυνίχου, ο Θοδωρής Βουτσικάκης στην ερμηνεία, μαζί με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη στο πιάνο και τον Βασίλη Ραψανιώτη στο βιολί, ξεδιπλώνουν τη μαγεία τραγουδιών και αισθημάτων που επέλεξε η Λίνα Νικολακοπούλου για αυτήν την ξεχωριστή μουσική παράσταση. Μικρά κείμενα, μικρά ποιήματα, μικρές παύσεις διανθίζουν τη μουσική διήγηση δίνοντας πολύτιμη ανάσα στη στενεμένη μας ζωή.

Η συνεργασία του Θοδωρή Βουτσικάκη με τη Λίνα Νικολακοπούλου ξεκίνησε το 2015 και μέχρι σήμερα μετρά πολλές και σημαντικές στιγμές, με κορυφαία την εμβληματική δισκογραφική σύμπραξη με τον βραβευμένο με Oscar Ιταλό συνθέτη Nicola Piovani, που έκανε όλους τους Έλληνες να τραγουδούν πως «Είναι Όμορφη η Ζωή».

INFO:

Θέατρο Τέχνης “Κάρολος Κουν”, Φρυνίχου 14, Πλάκα

15,23,29,30/12

Οι «Γυναικείες Ιστορίες» του Γιώργη Μασσαβέτα

Το βιβλίο του Γιώργη Μασσαβέτα περιλαμβάνει 16 βιογραφικά διηγήματα μεταφέρεται στο θέατρο σε μια ενιαία παράσταση, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.

Το βιβλίο του Γιώργη Μασσαβέτα «Γυναικείες Ιστορίες» που περιλαμβάνει 16 βιογραφικά διηγήματα μεταφέρεται στο θέατρο σε μια ενιαία παράσταση, σε θεατρική διασκευή – σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, από το Σάββατο 27 Νοεμβρίου, έως την Κυριακή 27 Φεβρουαρίου, κάθε Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 18:15, στον Πολυχώρο VAULT.

Ένα ασβεστωμένο πεζούλι μιας φτωχογειτονιάς στην Κοκκινιά είναι το σημείο συνάντησης μιας γυναικοπαρέας. Εκεί, η Αννέτα η Βλάχα, η «Αγία» Ασήμω, η καφετζού η Μαριγώ και η πρώην ελευθέρων ηθών Κατινάρα, για 30 χρόνια, από το 1944 έως το 1974, μοιράζονται τις χαρές και τις λύπες τους. Αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες αλλά και των άλλων γυναικών της γειτονιάς, άλλοτε χαμηλόφωνα και συνωμοτικά κι άλλοτε με γέλια και τραγούδια. Πότε με σκληράδα και πότε με τρυφερότητα. Πάντα όμως με πάθος, χιούμορ κι αυτοσαρκασμό.

Την ώρα που ξετυλίγουν το νήμα της ζωής τους, τις αγωνίες, τα βάσανα, τους έρωτες, τις απώλειες, τα οικογενειακά τους δράματα, ταυτόχρονα ξετυλίγεται και η ιστορία της Μεταπολεμικής Ελλάδας. Μέσα από τις εκμυστηρεύσεις τους μαθαίνουμε τον αγώνα τους για επιβίωση, τους  καημούς τους, τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Όλη την ουσία της ανθρώπινης ζωής, όπως τη βίωσαν οι γυναίκες αυτές. Όπως τη βίωσαν και χιλιάδες άλλες γυναίκες εκείνη την εποχή σε όλη την Ελλάδα. Ίδιες με εκείνες που ακούγαμε από τις γιαγιάδες και τις μανάδες μας όταν ήμασταν παιδιά.

Αστείες και συγκινητικές «Γυναικείες Ιστορίες» που κρυφάκουγε ένας πιτσιρικάς από τις γυναίκες της γειτονιάς του, που συναναστρέφονταν καθημερινά σε ένα πεζούλι στην Κοκκινιά και τις οποίες κατέγραψε, χρόνια μετά, σε 16 βιογραφικά διηγήματα.

Διηγήσεις που περιελάμβαναν από τα πονηρά κουτσομπολιά της γειτονιάς έως τις πιο βαθιές  εκμυστηρεύσεις για τις τραγωδίες της ζωής τους.

Όλα αυτά με φόντο τα πέτρινα χρόνια της Μεταπολεμικής Ελλάδας. Μιας χώρας με έντονες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, γεμάτη τραύματα και πληγές, που προσπαθούσε να σταθεί όρθια, μετά από τρεις πολέμους. Με τους χιλιάδες νεκρούς της Κατοχής και με έναν Εμφύλιο που δίχασε και ρήμαξε τον λαό της. Από τα Δεκεμβριανά και τις αγριότητες που ακολούθησαν, τις εκτελέσεις, τις εξορίες και τις φυλακές, μέχρι τη χούντα.

Μέσα από τις ιστορίες αυτών των γυναικών και την αιχμηρή πένα του Γιώργη Μασσαβέτα θίγονται και καυτηριάζονται θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία, η γυναικοκτονία, η σεξουαλική κακοποίηση, η θέση της γυναίκας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, ο φόβος της κοινωνικής κατακραυγής, τα προξενιά, η πορνεία, η μοιχεία, η υπογεννητικότητα, ο αναλφαβητισμός, η θρησκοληψία, ο κομματικός φανατισμός, οι πολιτικές διαμάχες, οι πληγές του πολέμου, τα εγκλήματα του Εμφυλίου, ο ρατσισμός, η προσφυγιά και πάνω από όλα η μητρότητα.

Οι «Γυναικείες Ιστορίες» είναι ένας ύμνος στη γυναικεία φιλία. Στη Γυναίκα. Στην Ελληνίδα Μάνα. Στη μητρότητα. Στη γυναίκα όπου το τετριμμένο ρητό “του παιδιού μου το παιδί, δυο φορές παιδί μου”, παίρνει σάρκα και οστά στα λόγια και στις πράξεις μια αγράμματης Αρβανίτισσας γριάς, που δεν την άφησε η μητέρα της να πάει σχολείο και να μάθει γράμματα, για να μην μάθει να κάνει ραβασάκια και να πιάσει αγαπητικούς!

Μια παράσταση φόρος τιμής στα παιδικά μας χρόνια. Στις μανάδες και γιαγιάδες μας, που με τόσο μόχθο, κόπο και στερήσεις, αλλά πάνω από όλα αγάπη, μεγάλωσαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Οι Κάτω απ’ τα Αστέρια, έως 21 Δεκεμβρίου

«Παραθερίζουμε στην ίδια παραλία. Αφήνουμε τα πράγματα μας στα βότσαλα και βουτάμε στη θάλασσα. Είμαστε πολλά παιδιά, μεγάλη παρέα, αλλά για μένα υπάρχεις μόνο εσύ. Είμαστε δεκατεσσάρων χρονών. Μπορεί και δεκαπέντε. Καθόμαστε ακριβώς στο σημείο που σκάει το κύμα και μαζεύουμε κοχύλια. Είναι μια ωραία αφορμή για να καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο».

Τέλη των 80ς, αρχές των 90ς. Ελληνική επαρχία, πόλη νησιού. Η Μένια και ο Νικολής πάνε μαζί σχολείο, γίνονται αχώριστοι, ονειρεύονται, κάνουν έρωτα, ερωτεύονται «για πάντα».

Αλλά τα χρόνια περνούν και η πραγματικότητα – όπως συνηθίζει – επιβάλλει τον εαυτό της. Οι δύο ήρωες όμως ποτέ δεν παύουν να σημαδεύουν ο ένας τον άλλο. Παρά τις επιλογές που έχουν κάνει στις ζωές τους, ανάμεσά τους, εξακολουθεί να καίει μια πυρκαγιά άγρια. 

INFO:

Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, Γκάζι

Δε, Τρ: 21.15