Εδώ και πολλά χρόνια η Χάρις Αλεξίου έχει πάψει να είναι μια τραγουδίστρια, έχει ξεφύγει προ πολλού από το να είναι μια ερμηνεύτρια, ακόμα και μια καλλιτέχνις. Οπως και η Βέμπο και ο Καζαντζίδης όσο ήταν εν ζωή, από ένα σημείο και μετά, δεν διεκπεραίωναν απλώς μια τέχνη, σπουδαία, μέτρια ή άσχημα όπως οι περισσότεροι, είχαν ξεφύγει και από την ίδια την τέχνη τους.
Και για παραλλάξω την περίφημη ατάκα του Ελία Καζάν, όταν τον ρώτησαν ποια είναι η διαφορά του Λόρενς Ολιβιέ από τον Μάρλον Μπράντο, αυτός απάντησε: «Ηθοποιοί σαν τον Ολιβιέ βγαίνουν ένας στα 100 χρόνια, ηθοποιός σαν τον Μπράντο βγαίνει ΕΝΑΣ…».
Αυτό ισχύει για τη Χαρούλα. Καλλιτέχνες σαν τη Χαρούλα βγαίνουν μία φορά. Μία η Βέμπο, μία η Ρόζα, μία η Βίκυ, μία η Μαρίκα, μία η Χαρούλα. Μία η Μπίλι, μία η Εντίθ, μία η Μαρλέν, μία η Λότε, μία η Χαρούλα…
Ολοι ξέρουν ότι μια φωνή δεν μένει ίδια μέσα στον χρόνο. Ειδικά μια φωνή που τραγουδάει «με αληθινή φωνή» όπως λέει ο φίλος ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, που δεν είναι μόνο σπουδαίος καλλιτέχνης αλλά και αυθεντικός διανοούμενος. Ο οποίος μου έχει κάνει ολόκληρη ανάλυση ποια είναι η διαφορά και πόσο επικίνδυνο είναι να τραγουδά ένας καλλιτέχνης με «αληθινή φωνή» και πόσο εύκολο είναι να φθαρεί η φωνή του με αυτόν τον τρόπο μέσα στον χρόνο. Κάπως έτσι άλλαξε μέσα στον χρόνο και η φωνή της Βίκυς, της Βέμπο, αλλά και της Μαρλέν και της Λότε…
Η Χάρις Αλεξίου ανακοίνωσε ότι σταματά να τραγουδά γιατί, από ό,τι μου είπαν, είπε κάτι, που δεν το άκουσα και το διάβασα εγώ, για τη φωνή της, ότι δεν είναι πια αυτή που ήταν. Βέβαια αυτό είναι δικό της θέμα και τα στάνταρντ ένας καλλιτέχνης τα βάζει μόνος του. Και αν εξαιρέσεις κάποιους που παριστάνουν τους ειδικούς και που μετράνε τις νότες με το υποδεκάμετρο, δεν νομίζω πως αυτοί οι οποίοι πραγματικά νιώθουν έναν καλλιτέχνη που ερμηνεύει μετράνε τις νότες ή τις οκτάβες. Τους πραγματικούς καλλιτέχνες τούς απολαμβάνεις όταν τραγουδούν με τα μάτια και την ψυχή τους.
Είχα διαβάσει και είχα ακούσει διάφορα, διαφόρων δήθεν ειδικών, για το ότι «η φωνή της Χαρούλας» δεν είναι πια αυτή που ήταν, έχω ακούσει και από κάτι σκυλιά της νύχτας το τι θα πει φωνή. Ξεχνώντας πως οι συγκεκριμένοι ειδικά ανήκουν στην κατηγορία «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Εγώ και όλοι όσοι πραγματικά αγαπούμε, εκτιμούμε και θαυμάζουμε πάνω απ’ όλα τη Χαρούλα Αλεξίου θέλουμε να συνεχίσουμε να την ακούμε να τραγουδάει, έστω με μια κιθάρα, έστω και ψιθυριστά. Ενας ψίθυρος από αυτήν είναι πιο σημαντικός από 5 οκτάβες από οποιονδήποτε άλλον…
Για μας ούτε σταμάτησε, ούτε θα σταματήσει η Χαρούλα να δίνει ρεσιτάλ στο μυαλό, στην ψυχή, στην καρδιά μας πάνω απ’ όλα…
Πηγή: efsyn.gr
