Η χθεσινή αποκάλυψη του Παναγιώτη Ρουμελιώτη για Έλληνες δημοσιογράφους, που εκπαιδεύονταν από το ΔΝΤ ώστε να εκφράζουν θέσεις υπέρ του Ταμείου, θύμισε σε όλους την προ διετίας ομολογία του Γιάννη Πρετεντέρη ότι, ενώ όλοι γνώριζαν το 2010 ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, κάποιοι τους πίεζαν να μην το πουν.
Μιλώντας στην Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, ο κ. Ρουμελιώτης, ανέφερε ότι δημοσιογράφοι τους οποίους συναντούσε στην Ουάσιγκτον του είχαν αποκαλύψει ότι είχαν κληθεί για να παρακολουθήσουν σεμινάρια στην αμερικανική πρωτεύουσα για να προβάλλουν τις απόψεις του ΔΝΤ αλλά και της Κομισιόν.
Ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ πρόσθεσε ότι θα μπορούσε η Επιτροπή να ζητήσει επισήμως να της δοθούν τα ονόματα από τον υπεύθυνο επικοινωνίας του Ταμείου, Τζέρυ Ρέις, πρόταση που αμέσως υιοθέτησε η πρόεδρος της Βουλής κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, αναθέτοντας σε μέλος της επιτροπής να συντάξει το σχετικό αίτημα.
«Στην Ελλάδα κάποιοι είχαν αναλάβει, εργολαβικά, στα δελτία Ειδήσεων, να αποκρύψουν ότι το χρέος δεν ήταν βιώσιμο», ανέφερε η πρόεδρος της Βουλής, κάνοντας ονομαστική αναφορά στο Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος «το ομολογεί στο βιβλίο του».
«Όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό». Η παραπάνω φράση ειπώθηκε από τον Γιάννη Πρετεντέρη σε συνέντευξή του στο iefimerida.gr (25/1/2013), με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Ο Ψυχρός Εμφύλιος / Τα πρόσωπα & τα γεγονότα που διέλυσαν μια χώρα».
«Φωνάξαμε “λύκος” περισσότερες φορές από όσες έπρεπε τα μέσα ενημέρωσης. Το δεύτερο είναι ότι δεν τα είπαμε όλα, μέσα από μια ηλίθια αίσθηση εθνικού, δημόσιου συμφέροντος», εξήγησε ο γνωστός δημοσιογράφος στην «εκ βαθέων» συνέντευξή του, όπου δέσποζε η φράση του Πολ Νιούμαν «όποιος δεν έχει εχθρούς δεν έχει χαρακτήρα».
Ο τηλεοπτικός χαρακτήρας, Γιάννης Πρετεντέρης, έφερε ως παράδειγμα της «ηλίθιας αίσθησης εθνικού, δημοσίου συμφέροντος την αναδιάρθρωση του χρέους: «όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε “όχι, δεν είναι!’. Δεν τους λέγαμε ότι αυτά είναι βλακείες. Αυτό ήταν μια αυτοσυγκράτηση».
Όπως διευκρίνισε ο δημοσιογράφος του Mega και του ΔΟΛ, η αυτοσυγκράτηση ήταν, στην πραγματικότητα, αυτολογοκρισία, καθώς «δεν μας επιβάλλουν πράγματα, ήταν δική μου». Όπως διευκρίνισε: «Εμένα λειτούργησε μια πίεση από συνανθρώπους προκειμένου να το πάμε μαλακά το θέμα και κυρίως μια αίσθηση ότι είναι μια κρίσιμη στιγμή. Έπρεπε να σκεφτώ το δημόσιο συμφέρον και όχι να βγω και να φωνάζω. Λάθος μου μπορεί να ήταν».
Ποιοι συνάνθρωποι πίεσαν εν έτει 2010 τον Γιάννη Πρετεντέρη να πάει μαλακά το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους και ποιος τον είχε πείσει ότι η απόκρυψη της πραγματικότητας λειτουργεί υπέρ του δημοσίου συμφέροντος;
Προσεχώς, νέα σεμινάρια.
