Όσο κρατάει ένας καφές με τον ηθοποιό – σκηνοθέτη Τάσο Πυργιέρη

Ηθοποιός, γνωστός από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, ο Τάσος Πυργιέρης δουλεύει ασταμάτητα στο θέατρο και έχει πάντα την ίδια συμπεριφορά απέναντι σε όλους! 

48396559 2469332479774640 4232941611694161920 nhhhh

Η επιτυχία για τον ηθοποιό Τάσο Πυργιέρη ήρθε νωρίς, μόλις τελείωσε τη σχολή, με το σήριαλ «Singles». Ήταν κάτι που του πρόσφερε οικονομική άνεση και αναγνωρισιμότητα, όπως και το να επικοινωνεί μαζικά τη δουλειά του. «Φοβήθηκα κάποια στιγμή» παραδέχεται, «αφού στα 22 σου δεν έχεις την εμπειρία ν’ αντιμετωπίσεις κάποια πράγματα. Αν είχα δηλαδή την εμπειρία θα ήταν ίσως διαφορετική η επαγγελματική μου ανέλιξη, θα μπορούσα νά’χα κάνει περισσότερες δουλειές». Εννοεί στο σημείο αυτό πως δεν «κυνήγησε» την τηλεόραση όσο θα έπρεπε παρόλο που το «Singles» δεν ήταν το μοναδικό του σήριαλ.

Ο Πυργιέρης είναι γέννημα θρέμμα Αθηναίος, Περιστεριώτης. Οι πρόγονοι του έφεραν το όνομα Πυργιέρογλου, πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, ένα όνομα που με τα χρόνια και από γενιά σε γενιά έκαναν πιο σύντομο. Οι γονείς του τον πήγαιναν από μικρό στο θέατρο, ήταν φιλότεχνοι, επομένως δεν πρόβαλαν καμία αντίρρηση όταν τους εξέφρασε την επιθυμία να σπουδάσει ηθοποιός. Η μητέρα του «έφυγε» νεότατη, στα 52 της, από καρδιά, το 2008. Την είδηση του θανάτου της δεν θα την ξεχάσει ποτέ στη ζωή του! «Είχα πάει μόλις ένα ταξίδι στο Βερολίνο. Ήμουν οχτώ ώρες εκεί και με ειδοποίησαν ότι η μάνα μου πέθανε ξαφνικά. Πήρα το αεροπλάνο την επόμενη το πρωί και γύρισα πίσω»

Το 1999 ο Πυργιέρης εισάγεται στο Θέατρο Τέχνης με καθηγητές τους Κουγιουμτζή, Καρακωνσταντόγλου, Δεγαΐτη, Λαζάνη, Οικονόμου και Κοταμανίδου. Συμμαθητές του ήταν ο Μελέτης Ηλίας, η Ασλάνογλου, ο Θοδωρής Αντωνιάδης, η Λουκία Μιχαλοπούλου, η Ιωάννα Κανελλοπούλου: «Καλά παιδιά και καλοί ηθοποιοί όλοι τους. Ήταν ένα έτος που το Τέχνης έβγαλε μια καλή φουρνιά νέων ηθοποιών». Δεν ήταν από τους φοιτητές που διάβαζαν ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των σπουδών – το πολύ διάβασμα ήρθε αργότερα. Όντας φοιτητής μάλιστα είχε παίξει στις πρώτες διαφημίσεις του καφέ Λουμίδη σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη. Η δραστηριότητα του αυτή τον έφερε σε ρήξη με τη σχολή, αφού δεν ήταν συμβατό να σπουδάζεις και να παίζεις. «Στο πρώτο έτος με έδιωξαν και απομακρύνθηκα μέχρι που ξαναγύρισα και συνέχισα κανονικά στο δεύτερο έτος. Τα προβλήματα βέβαια δεν σταμάτησαν, αφού οι περισσότεροι καθηγητές ήταν προκατειλημμένοι μ’ αυτό το θέμα». Τον ρωτάω να μου πει αν αυτό οφειλόταν σε μία αντίληψη του Κουν που είχαν υιοθετήσει οι συνεχιστές του στο Τέχνης. Συμφωνεί και το βρίσκει άδικο, «εφόσον όλα τα πράγματα σε βάθος χρόνου αλλάζουν»

Μία οντισιόν στα στούντιο ΑΤΑ τον οδήγησε στο «Singles» το 2004, ενώ παράλληλα συνέχισε τη διαφήμιση και τα ραδιοφωνικά σπικάζ. Ο πρώτος του ρόλος στο θέατρο ήταν σε ένα έργο του Κούφαλη, το «Σπίτι με τα δώρα», όταν ο σκηνοθέτης Νίκος Διαμαντής τον κάλεσε προς αντικατάσταση ενός άλλου ηθοποιού. Έκτοτε δεν σταμάτησε να κάνει θέατρο, έχοντας συμπληρώσει αισίως 18 χρόνια. «Τα χρήματα ήταν καλά τότε, πόσο μάλλον όταν πληρωνόμασταν κι από ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Είχα κάνει μια δουλειά με τον Λυκιαρδόπουλο σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, τα ”Καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα”». Ο Πυργιέρης με τον Ρήγο έγιναν φίλοι αγαπημένοι και συγκάτοικοι στην ίδια πολυκατοικία τα τελευταία χρόνια, ωστόσο δεν ασχολήθηκε ποτέ με το χοροθέατρο, παραμένοντας ένας «κλασικός ηθοποιός». Δούλεψε αρκετά και στο Εθνικό επί των ημερών του Κούρκουλου, με τον Χουβαρδά σε ένα έργο της Ερωφίλης Λέκκα, με τον Χατζάκη, τον Μαστοράκη και μέσα σ’ όλα σκηνοθέτησε την πρώτη του παράσταση με θέμα τη ζωή του Σατωβριάνδου. Ακολούθησε η συμμετοχή του στην Edith Piaf με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη στο ρόλο ενός τύπου του υποκόσμου: «Περάσαμε όμορφα. Η Ζουγανέλη τραγουδούσε με τη φωνάρα της τα τραγούδια της Piaf μεταφρασμένα στα ελληνικά από τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Επρόκειτο για μία εξαιρετική απόδοση των πασίγνωστων τραγουδιών της Piaf στα ελληνικά και γενικά ήταν μία από τις δουλειές που θα θυμάμαι πάντα»

Τον Πυργιέρη τον συναντώ σήμερα, λίγο καιρό αφότου τελείωσε η παράσταση «Ο ορφανός του Τσάο», μία ελληνοκινέζικη συμπαραγωγή. «Το 2018 ήταν το έτος ελληνοκινέζικης φιλίας» μου εξηγεί. «Έγινε μια καλλιτεχνική ανταλλαγή μεταξύ των Εθνικών Θεάτρων Ελλάδας και Κίνας. Ο Στάθης Λιβαθινός κάνει πρόβες για τον ”Αγαμέμνονα” του Αισχύλου στο Εθνικό Θέατρο της Κίνας». Οι Κινέζοι, απ’ το λίγο που τους συναναστράφηκε ο Πυργιέρης, είναι «περίεργη φυλή, διαφορετικοί εντελώς από τους Έλληνες»

Αυτή την εποχή στη β’ σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας σκηνοθετεί ένα έργο του Ντέιβιντ Μάμετ που λέγεται «Μια ζωή στο θέατρο». Νιώθει τυχερός που ανήκει στους λίγους, οι οποίοι επιχορηγήθηκαν από το Υπουργείο Πολιτισμού. «Είχα υποβάλλει φάκελλο και εγκρίθηκε. Πήραμε κάποια χρήματα ευλογημένα που μπορεί να μη ”βγαίνει” η παραγωγή ολόκληρη, σίγουρα όμως αντιμετωπίζεται ένα μεγάλο κομμάτι της». Η μετάφραση του έργου ανήκει στον Αλέξη Ρίγλη και παίζουν ο Χρήστος Καπενής και ο Γρηγόρης Σταμούλης, αυτή τη φορά δηλαδή ο Πυργιέρης κράτησε για τον εαυτό του το ρόλο του σκηνοθέτη. 

Με τον Καπενή είχαν συνεργαστεί στην προηγούμενη του παράσταση που ήταν ανάθεση της Ελληνικής Αυτοκινητοβιομηχανίας. Με ωθεί έτσι να σχολιάσω πως είναι από τους επαγγελματίες που ελίσσονται και την «ψάχνουν» τη δουλειά. Συμφωνεί. «Τίποτα δεν έρχεται από μόνο του αν δεν το κυνηγήσεις». Τι γίνεται όμως με τους καλλιτέχνες που ασκούν απλά την τέχνη τους και δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο; «Δεν θέλω να μιλήσω για τους άλλους, αλλά πιστεύω πως εδώ δεν ισχύει το ”πέσε πίτα να σε φάω”» μου λέει ο Πυργιέρης. «Δεν είμαι ειδήμων στις συμπεριφορές των άλλων και καταλαβαίνω πως κάποιοι άνθρωποι τους αρέσει να επαναπαύονται». Πάντως, ως σκηνοθέτης είναι μάλλον αυστηρός, καθώς θέλει πάντα να βγαίνει αυτό που έχει στο μυαλό του. 

Συνεργάστηκε και με τον Γιώργο Κιμούλη πέρσι στο «Ψηλά από τη γέφυρα» του Άρθουρ Μίλλερ που σκηνοθέτησε η Νικαίτη Κοντούρη στο Εθνικό. Την είχα δει αυτή την παράσταση και ο Κιμούλης ήταν συγκλονιστικός! Τον ρωτάω πως και δεν έπαιξε στον φετινό «Θεία Βάνια» με τον Κιμούλη, που επίσης σκοπεύω να δω. «Δεν με ήθελε» απαντά με ένα γέλιο στα χείλη του. «Μου είχε πει ”Δεν έχω κάτι για σένανε”».

Ο Τάσος Πυργιέρης είναι αρκετά κοινωνικός ως άνθρωπος, αλλά και μοναχικός όποτε νιώσει την ανάγκη. «Κάποιες στιγμές κλατάρω απ’ τις πολλές κοινωνικές επαφές και προσπαθώ να φαίνομαι συνεπής. Πάντα θα απαντήσω στο inbox, στα sms, στο email, θέλοντας να είμαι ευγενής». Το κάνει, όμως, στο πλαίσιο της αγωγής του ή του λεγόμενου πολιτικά ορθού; «Το πρώτο» απαντά! «Όταν σε ψάχνει κάποιος, θά’χει τους λόγους του. Διαφορετικά, δεν έχεις τηλέφωνο, δεν έχεις email, δεν ασχολείσαι με τα social media, κάτσε σπίτι σου μόνος σου, αφού επιλέγεις αυτόν τον τρόπο ζωής». Στη συζήτηση μας για το αν μπορεί να «επιβιώσει» καλλιτεχνικά κάποιος σήμερα δίχως social media, αναφέρεται σε πολλούς που γνωρίζει «άσχετους με το σπορ». Δεν μπορεί να εξηγήσει πως επικοινωνούν τη δουλειά τους, αλλά απ’ την άλλη θεωρεί εφιαλτικό σχεδόν να κρατάς έναν προσωπικό λογαριασμό στο facebook, «ενημερώνοντας» τον απ’ το πρωί ως το βράδυ. «Προσπαθώ κι εγώ να μη γίνομαι σπαζαρχίδης με τα social media, αλλά πως αλλιώς να προβληθεί ό,τι κάνεις;» Αντιδρά όταν ένας συνεργάτης του δεν προωθεί τη δουλειά τους μέσω του facebook του; «Έχω κάνει παρατήρηση σε ηθοποιούς που ενώ είχαν ενεργό λογαριασμό, δεν αναφέρονταν καθόλου στις δουλειές μας. Παρεξηγηθήκαμε, χάλασε η σχέση μας. Δεν γίνεται να σε ”ταγκάρει” ο άλλος και να μην το αφήνεις ”ελεύθερο” το tag στον τοίχο σου». Δεν διαφωνώ καθόλου μαζί του! Είναι αγενές, αν μη τι άλλο, να μην προωθεί ένας συνεργάτης σου αυτό που κάνατε μαζί, διαφορετικά ας μην συνεργαζόταν, αν δεν είχε πίστη και εμπιστοσύνη εξ αρχής! 

Μου εξομολογείται πως δεν του αρέσουν οι άνθρωποι με διαφορετικές συμπεριφορές. «Εγώ είμαι ίδιος είτε θα έχω απέναντι μου τον Μαρκουλάκη, είτε τον Τσίπρα, είτε έναν περιπτερά! Εκεί εκτιμώ τον άνθρωπο». Κι όταν του λέω πως υπάρχουν και άνθρωποι κυκλοθυμικοί, ναι μεν το σέβεται, αλλά δεν το πολυκαταλαβαίνει. Καταλήγει πως οι άνθρωποι υιοθετούν συμπεριφορές ανάλογα με τις περιστάσεις και μου ζητάει να αλλάξουμε κουβέντα με το φόβο να παρεξηγηθεί η άποψη του. «Είμαι ο χειρότερος όλων» προσθέτει, «χωρίς να μου αρέσει να μιλάω για μένα». Τον πιστεύω, έχει μια αμηχανία στο λόγο του, όμως του θυμίζω πως δίνει συνέντευξη αυτή τη στιγμή. «Θα μπορούσα να την έχω δει λίγο περίεργος, μυστήριος, ειδικά πριν μία δεκαετία που ξεκινούσα δυναμικά. Δεν σημαίνει ότι επειδή έπαιζα στην τηλεόραση ή στις διαφημίσεις και ζούσα άνετα, θα κρατούσε για πάντα»

Ο Πυργιέρης έχει φίλους από τον καλλιτεχνικό χώρο ή τις «παρυφές του καλλιτεχνικού χώρου». Σημασία έχει γι’ αυτόν να είναι φίλοι πραγματικοί και ειλικρινείς, ασχέτως με τι ασχολούνται στη ζωή τους. Μοιράζεται με τους οικείους ανθρώπους τις μεγάλες στιγμές του, όπως στο έργο για τον Σατωβριάνδο που κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και ήταν η πρώτη του σκηνοθεσία. «Δεν έπαιξα με επιτυχία, μιλώντας για μένα, εφόσον δε μπορείς να σκηνοθετείς και να παίζεις εξίσου καλά» παραδέχεται. Άσχημες στιγμές δεν έχει να θυμηθεί, γιατί δεν του αρέσει να νιώθει αχάριστος και γκρινιάρης. «Νομίζω ότι καλά μού’χει πάει. Αν αντιμετωπίσεις σωστά το επάγγελμα, το ίδιο θα σ’ αντιμετωπίσει κι αυτό»

Στην ερώτηση μου για το τι γίνεται με τις τόσες πολλές θεατρικές ομάδες, απαντά με ένα δικό του ερώτημα: «Γίνεται ταμείο στο τέλος;» Και συνεχίζει: «Κανείς δεν πληρώνεται. Με λυπεί πολύ αυτό. Μ’ απασχολεί να μου κολλάνε ένσημα και να έχω ενημερωμένο το βιβλιάριο μου ώστε να μπορώ να πάω για εξετάσεις σ’ ένα νοσοκομείο. Δεν ξέρω αν τό’χουν όλοι αυτό. Η τέχνη είναι και βιοπορισμός, διαφορετικά να μη γκρινιάζεις καλύτερα»! Το ύφος του αλλάζει. «Γίνεται να μη γκρινιάζεις, όμως; Δεν ξέρω, προβληματισμένος είμαι κι εγώ»«Υπάρχει ελπίδα;» είναι η τελευταία μου ερώτηση. «Από μας, τους νεότερους» μου απαντάει με έμφαση και ο καφές μας τελειώνει με αισιοδοξία. 

 * Ο Τάσος Πυργιέρης σκηνοθετεί το έργο «Μια ζωή στο θέατρο» του Ντέιβιντ Μάμετ στη β’ σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας. Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.00 μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου 2019. Η μετάφραση είναι του Αλέξη Ρίγλη, η μουσική του Δημήτρη Μαραμή, η σκηνογραφία της Χριστίνας Κάλμπαρη και οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου. Παίζουν οι Γρηγόρης Σταμούλης – Χρήστος Καπενής.

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

6167422

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, οι βουλευτές των δύο κομμάτων επέστρεψαν στις…

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

InCollage 20240328 205245331

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

O Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως «παραίτησε» τους δύο στενούς του συνεργάτες προκειμένου να μην απολογηθεί…

«Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στους εργάτες» – Μαζικό συλλαλητήριο για τη ΛΑΡΚΟ στο κέντρο της Αθήνας

6167427

«Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στους εργάτες» – Μαζικό συλλαλητήριο για τη ΛΑΡΚΟ στο κέντρο της Αθήνας

Στο μαζικό συλλαλητήριο για την ΛΑΡΚΟ συμμετέχουν και άλλα σωματεία, φορείς, συνδικάτα αλλά και φοιτητικοί…