Όσα μου είπε για τους Έλληνες ολιγάρχες ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς ένα βράδυ στο Παρίσι

Ήταν μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα, μία από αυτές που που σε έπιανε η νοσταλγία για την Ελλάδα. Μια παρέα φίλων με πήρε τηλέφωνο για να με προσκαλέσει σε ένα κοντινό μπιστρό όπου τα έλεγε με τον αγαπημένο της καθηγητή, που μόλις είχε φτάσει από την Αθήνα.

Πρόκειται για την πρώτη και τελευταία φορά που συνάντησα τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά. Προφανώς, θα έχει ξεχάσει την κουβέντα μας στο Παρίσι, για εμένα, όμως, ήταν διαφωτιστική. Όλα αυτά, πολύ πριν ανακοινωθεί ότι θα είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 90, τον γνώριζα μόνο μέσα από τα βιβλία του. Φοιτητής και εργαζόμενος τότε, είχα διαβάσει τις αναλύσεις του για τη στρεβλή ανάπτυξη της κοινωνίας και της οικονομίας στη χώρα μας, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Στην Ελλάδα μπορείς να γράφεις ότι θέλεις και για όποιον θέλεις, εκτός σε ότι αφορά σε πέντε-δέκα οικογένειες, μου είπε όταν η συζήτηση έφτασε στο «ψητό» για δημοκρατία, πολιτική, δημοσιογραφία, συμφέροντα. «Ποιους εννοείς;» τον ρώτησα, κοιτώντας τον στα μάτια, που μου φάνηκαν ότι κουβαλούσαν μια θλίψη. Χαμογέλασε, με τη συγκαταβατικότητα του καλλιεργημένου ανθρώπου. και μπήκε στον κόπο να μου εξηγήσει.

Τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς μπορείς να τους κριτικάρεις πολύ σκληρά, το πρόβλημα είναι αλλού. Τα πέντε-δέκα ονόματα που έχουν συγκεντρώσει τον πλούτο, διοικούν ουσιαστικά τη χώρα και ελέγχουν τα ΜΜΕ. Γι’αυτά δεν μπορείς να γράψεις κουβέντα, παρά μόνο αν ο ένας θέλει να χτυπήσει τον άλλο. Ούτε και εγώ, που ως ακαδημαϊκός αρθρογραφώ τακτικά στις μεγαλύτερες εφημερίδες, μπόρεσα να δημοσιεύσω, προσφάτως, κάτι εναντίον τους. Κι έτσι, μου αφηγήθηκε μια προσωπική του ιστορία.

Λίγους μήνες πριν βρεθούμε σε ένα τραπεζάκι κοντά στον Σηκουάνα, έγινε αυτόπτης μάρτυρας ενός συμβάντος που λέει πολλά για τη νοοτροπία των Ελλήνων ολιγαρχών. Στο Ψυχικό, είδε τους μπράβους, ενός από τους οικονομικούς παράγοντες που έχουν πρωταγωνιστήσει στη διαπλοκή, να ξυλοφορτώνουν, αγρίως, έναν οδηγό, υπό το επιδοκιμαστικό βλέμμα του αφεντικού τους. Ο λόγος; Η διαφωνία για το εάν είχε προτεραιότητα στον δρόμο το Ι.Χ του άτυχου οδηγού ή πομπή αυτοκινήτων του ολιγάρχη. Μήνυση δεν κατατέθηκε ποτέ, το τραυματισμένο θύμα συνειδητοποίησε ότι θα κινδύνευε με χειρότερα.

Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς αγανάκτησε με τον τραμπούκο-ολιγάρχη και έγραψε για να στηλιτεύσει το «νταηλίκι», με το οποίο έχουν συνηθίσει να συμπεριφέρονται οι «παράγοντες», είτε στους απλούς πολίτες είτε στους αξιωματούχους για να πάρουν τα συμβόλαια που θέλουν. Το αποτέλεσμα; Κανένας «σοβαρός» εκδότης δεν δεχόταν να δημοσιεύσει στην εφημερίδα του το επικριτικό κείμενο για το «βαρύ» όνομα, παρότι εκτιμούσαν τον διακεκριμένο πανεπιστημιακό καθηγητή και δεν αμφισβητούσαν την αξιοπιστία του. Τελικώς, το άρθρο βρήκε, όπως μου είπε, θέση σε ένα έντυπο, μικρής κυκλοφορίας, της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς…

Πηγή: infocannibal.wordpress.com