Οι υψηλές πτήσεις του κύριου Γιώργου Γαλίτη – Συνέντευξη στο koutipandoras.gr

Η συνέντευξη ξεκινάει με μία ερώτηση για τις πολλές του ιδιότητες. Τον ρωτήσαμε με ποια σειρά θα τι έβαζε στην επαγγελματική του κάρτα, με σειρά αγάπης και προτίμησης. «Πρώτα είμαι ηθοποιός! Ακολουθεί η γελοιογραφία, που είναι η μεγάλη μου αγάπη και θα μπορούσα να ασχοληθώ με αυτή επαγγελματικά. Η συγγραφή έρχεται στη συνέχεια, αλλά όλα αυτά μπορούν να μπερδευτούν, γιατί σαν ηθοποιός πολλές φορές γράφω, αλλά και σαν συγγραφέας κινούμαι θεατρικά. Σκιτσάρω πάντα το ρόλο μου, τονίζοντας τις γωνίες του και νομίζω ότι το ένα βοηθά το άλλο, καθώς το θέατρο παντρεύει σχεδόν όλες τις τέχνες».

Ο Γιώργος προτιμά πρώτα το θέατρο, μετά τον κινηματογράφο και στο τέλος την τηλεόραση. «Είμαι καθαρά θεατρικός ηθοποιός και μακάρι να ήμουν κινηματογραφικός, γιατί ίσως έτσι θα είχα την τύχη να αφήσω πίσω μου κάποιο έργο. Τον κινηματογράφο τον έχω συνδέσει με το παλιό ελληνικό σινεμά και τους τεράστιους ηθοποιούς που το υπηρέτησαν με μοναδικό και κυρίως αξεπέραστο τρόπο. Η τηλεόραση δίνει μια παρουσία και προβολή στον καλλιτέχνη σε ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να τον παρακολουθήσουν στο θέατρο. Μαζί με τον κινηματογράφο έχουν μια δυναμική, καθαρά στον τομέα προβολής, αλλά και αρχειακού υλικού. Η τηλεόραση είναι μια τεράστια ευθύνη για τον καλλιτέχνη, αλλά δυστυχώς πλέον ο τρόπος που λειτουργεί το συγκεκριμένο μέσο είναι και γρήγορος, αλλά και πρόχειρος. Μιλώντας για το είδος της κωμωδίας, τα μεγάλα σε διάρκεια επεισόδια είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα. Πιστεύω ότι 20 λεπτά ωφέλιμου τηλεοπτικού χρόνου είναι υπεραρκετά, ώστε να μη δίνεται η εντύπωση ότι όλα είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά, εκβιάζοντας το γέλιο του θεατή. Ειδικά για το σεναριογράφο, καθώς από εκεί ξεκινούν όλα. Η πίεση του χρόνου μας οδηγεί πολλές φορές στο να υποτιμήσουμε και τον εαυτό μας, αλλά και τη δουλειά μας».

32 ρόλοι σε δύο μόνο παραστάσεις

Στην προηγούμενη θεατρική σεζόν στις παραστάσεις «Τα ραδίκια ανάποδα» και «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» ο ηθοποιός έδωσε ζωή σε 32 χαρακτήρες. Μας είπε, γελώντας. «Είναι δύο αγαπημένες και πολύ δουλεμένες παραστάσεις. Ηταν η όγδοη χρονιά για τα «Ραδίκια», με 13 ρόλους που έχουν εξελιχθεί μέσα σε αυτά τα χρόνια. Στον «Ιβάν Ιλίτς» αντιμετώπισα για πρώτη φορά το συνδυασμό χιούμορ, αλλά και σκοτεινιάς. Με τον συμπαίκτη μου, το Θανάση Κουρλαμπά δέσαμε τόσο πολύ, φέρνοντας ο καθένας τις αποσκευές και εμπειρίες του, παρόλο που η γνωριμία μας έγινε πριν ξεκινήσουν οι πρόβες, όπως και με τη σκηνοθέτη, την Κωνσταντίνα Νικολαίδη, καταφέρνοντας να μπούμε ακριβώς στο μυαλό της και στο πως είχε φανταστεί αυτή την παράσταση».

Ρώτησα το Γιώργο για το καλό και το κακό κοινό, ορμώμενος από ένα περιστατικό που είδα ο ίδιος, παρακολουθώντας τον «Ιβάν Ιλίτς», με θεατές να ασχολούνται με τα τηλέφωνά τους. «Η σκέψη του ηθοποιού είναι ο λόγος που δεν ακουμπά αυτό το θεατή η παράσταση και σίγουρα του δημιουργεί άγχος. Ο ήχος και ο φωτισμός από ένα τηλέφωνο, για παράδειγμα, είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Δεν ξέρω αν είναι θέμα παιδείας, ή αντοχών των θεατών, ή ακόμα και ευγένειας, αν κάτι δεν μας αρέσει, ας μην το δείχνουμε με αυτό τον τρόπο και κυρίως, όλα είναι θέμα σεβασμού και προς τους υπόλοιπους θεατές».

Ο Γιώργος πηγαίνει σε παραστάσεις σαν αγνός θεατής, χωρίς κριτική ματιά. «Υπάρχει ένας μηδενισμός, σε όσα έχουν να κάνουν με τις κριτικές και τα σχόλια, το θέατρο δεν είναι κονιάκ, για να κερδίζει αστέρια. Ο καθένας μπορεί να γράψει ελεύθερα αυτά που θέλει και να γίνει κριτής, ακόμα κι αν δεν έχει τις απαραίτητες γνώσεις. Οι φιλίες και οι έχθρες, αλλά και η διαπλοκή πάντα παίζουν κι αυτές το ρόλο τους και η αγνή ματιά σε ένα θέαμα, τείνει δυστυχώς να εξαφανιστεί. Επίσης, θέλω να τονίσω πως δεν υπάρχει ποιοτικό κι εμπορικό θέατρο, όπως πολλοί βιάζονται να χαρακτηρίσουν κάποιες παραστάσεις. Υπάρχει το καλό και το κακό θέατρο, όπως σε καθετί. Οι σπουδαίοι Τσάρλι Τσάπλιν και Μπάστερ Κήτον έκαναν παραστάσεις για όλο τον κόσμο, αλλά παρέμειναν στην ιστορία ως οι σπουδαιότεροι».

Αν ο Γιώργος γύριζε το χρόνο πίσω, τι θα άλλαζε, άραγε; «Σίγουρα θα γινόμουν πιο κοινωνικός κι επικοινωνιακός για τη δουλειά μου. Ουσιαστικά από το 2012 άρχισα να επικοινωνώ αυτό που είμαι και αυτό που κάνω. Δεν πήγαινα σε εκπομπές, δεν μιλούσα με δημοσιογράφους και αυτό στο κομμάτι της δουλειάς δεν έκανε καθόλου καλό. Εχει συμβεί να ανέβω στην ταράτσα ενός θεάτρου, προκειμένου να μη με βρει η κάμερα. Στο ξεκίνημά μου υπήρχαν προτάσεις συνεχώς, αλλά δεν κυνήγησα καθόλου τον τομέα της επικοινωνίας και κάποια στιγμή όλα αυτά κόπηκαν μαχαίρι. Ισως το πιο σωστό μάθημα στη δουλειά μας, είναι ένα ντοκιμαντέρ με τη ζωή του Γούντι Αλεν, όπου ο  ατζέντης του, τον είχε συμβουλεύσει ότι πρέπει να εμφανιστεί παντού και να μόνο έτσι θα τον μάθαινε ο κόσμος. Πήγε απλά παντού κι έμαθε η Αμερική και ο κόσμος κατ’επέκταση τον ίδιο, αλλά και το χιούμορ του. Πρέπει να μιλάμε για τη δουλειά μας και να δηλώνουμε το παρών!».

Προκλήσεις και απωθημένα

«Συγγραφικά θα ήθελα να γράψω μια δυνατή κωμωδία, ενώ υποκριτικά υπάρχουν πολλοί ρόλοι που θα ήθελα να ερμηνεύσω. Το ιδανικό για μένα είναι να μου κάνει το λεγόμενο κλικ μια δουλειά, είτε αυτό είναι ένα κείμενο, είτε μια συνεργασία. Οι ρόλοι δεν τελειώνουν ποτέ, άλλωστε κι ένα ρόλο να παίζει ένας ηθοποιός, δεν θα τον βρει ποτέ. Το θέατρο και η εξέλιξη δεν τελειώνει ποτέ, καθώς συνέχεια μπορεί κάποιος είναι να ανακαλύπτει στοιχεία και να το εμπλουτίζει. Ποτέ δεν έχω βαρεθεί πηγαίνοντας να παίξω. Κανένας δεν πρέπει να ανεβαίνει στη σκηνή για να περάσει την ώρα του. Όπως είπα και πριν, σεβασμός προς τους θεατές και προς τη δουλειά, αυτό είναι το θέατρο, που είναι ταυτόχρονα και άγιο, αλλά και άγριο».

Ο Γιώργος λειτουργεί συνήθως με το ένστικτο. «Όταν ξεκίνησε η ιστορία με τα «Ραδίκια», ελάχιστοι πίστευαν στην επιτυχία τους. Προσωπικά, κάτι ήθελα να αποδείξω, κυρίως στον εαυτό μου. Ηταν λύτρωση για μένα, την οποία έστησα σχεδόν μόνος, γράφοντας κι ενσαρκώνοντας τους ρόλους αυτούς. Μόνος πάνω σε μια σκηνή, σημαίνει ή ζω, ή πεθαίνω», είπε γελώντας και συνέχισε. «Εβαλα μέσα σε μια παράσταση όλα όσα θα ήθελα να κάνω στο θέατρο, που πολλές φορές δεν τα ζητούν καν. Σκέφτομαι πολλά πράγματα και θα ήθελα για παράδειγμα, να πάρω μέρος σε μια ταινία, βωβού κινηματογράφου. Αυτό θα ήταν τεράστια πρόκληση για όλους όσους θα εμπλέκονταν σε κάτι τέτοιο. Αυτό που πρέπει να πω ότι βαριέμαι, είναι η προσπάθεια του να πείσω κάποιον σε υπεύθυνη θέση, ότι το προιόν που έχω, αξίζει. Όλα τα μεγάλα πράγματα καλλιτεχνικά, έγιναν τυχαία, με τρανό παράδειγμα τους Μόντυ Πάιθονς, οι οποίοι κλήθηκαν να κάνουν ελεύθερα, αυτό ακριβώς που έκαναν, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη σκέψη καμίας εταιρίας παραγωγής, ή γραφείου μελετών τηλεθέασης και όλα αυτά τα βαρετά και ίσως τελείως ανούσια. Όλα θέλουν τρέλα και ρίσκο. Τα «Ραδίκια» για παράδειγμα, είναι 13 ανθρωπάκια με 13 ρουχαλάκια. Αντίστοιχα ο «Ιβάν Ιλίτς» έχει μόνο 3 αντικείμενα και δύο κοστούμια. Μιλώντας για την ελληνική τηλεόραση, μαγειρεύουμε και τσιγαρίζουμε όλη την ημέρα…».

Συνεργασίες και φιλίες

Υπάρχει αληθινή φιλία σε αυτό το χώρο, μέσα από κάποια συνεργασία; «Όλα είναι σχετικά, καθώς το ένα δεν αναιρεί το άλλο και όλα μπορεί να συμβούν. Στην πορεία της ζωής, όμως, ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που μένουν, αν και οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι είναι εκτός δουλειάς. Είναι συμπιεσμένος ο χρόνος στις πρόβες και στις παραστάσεις και αν προκύψει φιλία μέσα από μια συνεργασία, σίγουρα θα είναι δυνατή και αληθινή. Συμβαίνει σπάνια, αλλά συμβαίνει».

Κεφάλαιο σκίτσο και γελοιογραφία

Ο Γιώργος είχε δηλώσει πως έχει δύο υπογραφές, όπου την μεγάλη τη χρησιμοποιεί υπογράφοντας τα σκίτσα και τις γελοιογραφίες του. Τον ρώτησα για τους αγαπημένους του δημιουργούς, αλλά και για τις πηγές έμπνευσής του. «Ο Γιάννης Ιωάννου είναι ο αγαπημένος μου και τον παρακολουθούσα σε όλα τα έντυπα που φιλοξενούσαν τα σκίτσα του, ενώ έχω και όλα του τα βιβλία σε περίοπτη θέση, πάντα στο ίδιο σημείο, όσες μετακομίσεις κι αν έχω κάνει. Ειχα την τύχη να τον γνωρίσω και είχα εντυπωσιαστεί πραγματικά. Αλλωστε πολλοί, όπως κι εγώ, τον θεωρούν πραγματικό δάσκαλο. Για να μπει κάποιος σε αυτή την τέχνη, πρέπει να αφιερώσει τη ζωή του ολόκληρη, μένοντας ενημερωμένος απόλυτα και στην επικαιρότητα, αλλά και στην εξέλιξη της τέχνης διεθνώς. Η δύναμη της εικόνας και των δύο λέξεων που τη συνοδεύουν, για παράδειγμα, είναι κάτι πραγματικό μαγικό. Αυτό ισχύει και στους μοντέρνους τρόπους σάτιρας, όπως είναι τα memes και πλέον το διαδίκτυο βοηθά πολύ σε αυτό, σε σχέση με τους παλαιότερους και πιο κλασικούς τρόπους, όπως τα λευκώματα όλων των μεγάλων γελοιογράφων».

Μιλώντας για γελοιογραφία και θέατρο, αναπόφευκτα έφτασε η κουβέντα μας στον Αρκά, καθώς ο Γιώργος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ζωή μετά Χαμηλών Πτήσεων». Ζήτησα το ελεύθερο σχόλιό του. «Κάθε σατιρικός έχει φανατικούς φίλους, αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Προσωπικά, με πολλά πράγματα συμφωνώ και με πολλά διαφωνώ επίσης. Αυτός είναι, όμως και ο λόγος ύπαρξης της σάτιρας. Η σάτιρα είναι σαν ένα καραβάκι, το οποίο με το που φτιάχνεται, ξεκινά το ταξίδι του. Ο καθένας θα το ερμηνεύσει με τον τρόπο το δικό του και ο χρόνος είναι αυτός που θα αποδείξει αν ένα σκίτσο θα μείνει ανέπαφο, ή θα ξεθωριάζουν τα χρώματά του. Η περίπτωση του Αρκά έχει δείξει ότι η δουλειά του αντέχει στο χρόνο. Τα επίκαιρα, κρίνονται στο παρών, αλλά πάντα φαίνεται στο μέλλον, κατά πόσο είναι κλασικά, ή όχι. Η υπερβολή ξεπερνά πολλές φορές την κωμωδία και τη σάτιρα. Συζητώντας πριν για τηλεόραση, κωμωδία και Μόντυ Πάιθονς, θα έβλεπα άνετα σε ένα σκετσάκι τους έναν τσακωμό Αδωνι-Πολλάκη. Σίγουρα, σε όλα χρειάζεται προσοχή».

«Η Ζωή μετά Χαμηλών Πτήσεων»

Η κουβέντα μας έφτασε στην καινούργια παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί ο Γιώργος, στο Θέατρο Χυτήριο και μας είπε σχετικά. «Η παράσταση είναι για όλους, είτε κάποιοι έχουν διαβάσει Αρκά, είτε όχι. Βασίζεται στα τέσσερα πιο γνωστά κόμικς, Ισοβίτης, Η Ζωή Μετά, Μαλί με Μαλλί και Καστράτο. Είναι μια μεγάλη βεντάλια χαρακτήρων και καταστάσεων της κοινωνίας μας. Ο Δημήτρης Αγοράς που έχει τη μπαγκέτα του σκηνοθέτη, έχει φτιάξει μια εξαιρετική παράσταση, συνδυάζοντας όλα αυτά, με αρχή, μέση και τέλος και να είναι πραγματικό θέατρο. Το στοίχημα είναι να ξεχάσουν, αλλά και να μην ξεχάσουν το σκίτσο. Τεράστια πρόκληση για όλους, το Θανάση Βισκαδουράκη, τη Σοφία Βογιατζάκη, το Χρίστο Τριπόδη, τον Πέτρο Μπουσουλόπουλο, το Γιώργο Χατζή, την Κατερίνα Θεοχάρη, τη Μάρα Δαρμουσλή, τον Αλέξη Βιδαλάκη, αλλά και το Δημήτρη Αγορά».

Η δεύτερη παράσταση του θεατρικού χειμώνα για τον Γιώργο είναι βασισμένη στην τεράστια επιτυχία των Σακελάριου και Γιαννακόπουλου «Αλίμονο στους νέους». «Στο θέατρο Coronet θα ανέβει η συγκεκριμένη παράσταση, σε σκηνοθεσία του εξαιρετικού Βασίλη Νικολαίδη, με συμπαίκτες τον Τάσο Κωστή, τη Φωτεινή Ντεμίρη, τη Νεφέλη Κουλούρη, το Στράτο Χατζηηλία και το Σπύρο Μπιμπίλα δε διπλό ρόλο».

Εκτός από τις δύο αυτές παραστάσεις, κάποια στιγμή θα ανέβουν ξανά και τα «Ραδίκια», μας είπε χαρακτηριστικά, ο οποίος προς το τέλος της κουβέντας μας, αναφέρθηκε ξανά στις μεγάλες αξεπέραστες μορφές του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, όπως και της παγκόσμιας σκηνής. «Είμαι τυχερός που ζω τώρα και μπορώ να τους βλέπω συνέχεια μέσα από τις ταινίες του. Ισως, αν ζούσα στην εποχή τους, να μην είχα αυτή την τύχη… και ξαναλέω πάλι το όνειρό μου, μια βουβή κωμωδία…». Τον ρώτησα πως φαντάζεται τον εαυτό του σε 50 χρόνια από τώρα. «Ελπίζοντας, γέρος σοφός, για μένα, αλλά κυρίως για τους άλλους. Να είμαι ενεργός θεατρικά, όσο το επιτρέπει ο οργανισμός μου, παραμένοντας πάντα αξιοπρεπής».

Φτάσαμε στο τέλος της κουβέντας μας. Σαν τελευταία ερώτηση, ήταν ποιο σκίτσο θα έβαζε σαν εξώφυλλο, στο βιβλίο της ζωής του. «Το σκίτσο θα ήταν ένα πρόσωπο που ανοίγει μια αυλαία και όλοι οι θεατές είναι το ίδιο πρόσωπο, σαν όλοι οι ρόλοι να παρακολουθούν τον τελευταίο ρόλο…».

Οι υψηλές πτήσεις είναι το χαρακτηριστικό του Γιώργου Γαλίτη, όλα τα χρόνια που μας συντροφεύει καλλιτεχνικά και σαν τελευταία φράση, θα χρησιμοποιήσω αυτό που έγραψε στο τετράδιό μου, κλείνοντας την κουβέντα μας… «Καλό ύπνο… και πάντα όνειρα…».