Οι τελευταίοι των Μοϊκανών

Μεγαλώσαμε όντας οι τελευταίες γενιές που πήραν μια μικρή γεύση της ”ακμάζουσας  εποχής της ανάπτυξης” και των παχυλών μισθών. Είχα την τύχη να σχηματίσω προσωπική άποψη για το επάγγελμα του γιατρού αφού μεγάλωσα  σε οικογένεια γιατρών και είδα τα πράγματα με τα αθώα ακόμα μάτια μου σε μικρή ηλικία όσο το δυνατόν εκ των έσω.

Την εποχή ακόμα που οι αμοιβές του δημοσίου ανταποκρίνονταν στην προσωπική θυσία και προσπάθεια που απαιτούσε  ακόμα και το πιο δύσκολο πόστο. Που οι θέσεις ακόμα και στην επαρχία ήταν πλήρεις και η λίστα αναμονής ακόμα  στο πιο απομακρυσμένο νοσοκομείο ήταν γεμάτη. Τότε που κυκλοφορούσαν τα νέα για τις δυσμενείς και αφόρητες συνθήκες στα νοσοκομεία για ράντζα και γιατρούς με φακελάκια. Νέα όμως που εύκολα μετατράπηκαν σε ανέκδοτα που ακόμα βλέπουμε σε σειρές της εποχής. Εφόσον παρόλο που αναγνώριζες την παρακμή και την αλήθεια του ΕΣΥ κώφευες με εάν αυτάρεσκο χαμόγελο ότι εσένα δεν σε αφορά.

Υπήρχε η επιλογή που σου έδινε η γεμάτη τσέπη και η ακμάζουσα εποχή των 90ς που επέτρεπε ανοίγματα και έξοδα για ιδιώτες γιατρούς. Και τελικά αντί να καταλήξεις όχι τόσο ευκολά στο ράντζο και στον κουρασμένο και αμφίβολου πάντα ποιότητας στα ματιά σου ιατρό του δημοσίου, προτιμούσες με το δίκιο σου έναν ιδιώτη γιατρό. Που είχε και έχει ακόμα την πολυτέλεια να σε υποδεχτεί ξεκούραστος καθαρός καλοντυμένος έχοντας έτσι και το κοινωνικό στάτους που αρμόζει στην επιστημονικότατα και το επαγγελματικό κυρός. Και σε έκανε να αισθάνεσαι ξεχωριστός και σπουδαίος ως ασθενής που χαίρεις ειδικής μεταχείρισης.

Ακόμα και αν ήσουν από τους μη ευνοούμενους και κατέληγες στο δημόσιο και μέσα στην ατυχία σου ερχόσουν αντιμέτωπος με τον διεφθαρμένο γιατρό με τα λεγόμενα φακελάκια σιωπούσες. Δεν κατήγγειλες, δεν φώναζες εξοργισμένος αλλά δεχόσουν την κατάσταση στωικά (φακελάκια όμως που σήκωνε η τσέπη των περισσοτέρων και προτιμούσαν  να πληρώσουν φορώντας το δουλοπρεπές χαμόγελο που επέβαλε η άσπρη ποδιά). Και δεν προέβαλαν αντίσταση ακόμα και αν η διαφθορά εκείνη τη στιγμή χτυπούσε την πόρτα τους. Σιωπούσαν προτιμώντας να μην επαναστατήσουν γιατί αυτό είναι το δύσκολο. Αυτό που δεν θα τους επιτρέψει εκείνη τη στιγμή να κάνουν τη δουλειά τους. Μια δουλειά επείγουσα όμως που δεν αναβάλλεται, που από αυτά ακόμα και αν είναι διεφθαρμένα χεριά, δέχεσαι να σε εκμεταλλευτούν στο όνομα της ίασης. Και τελικά βγάζεις τον εαυτό σου από τη δύσκολη θέση του κατηγορουμένου μη επαναστάτη, που έπεσε θύμα εκμετάλλευσης και περιορίζεσαι σε απλά κατηγορώ την ώρα του μεσημεριανού λέγοντας χωρίς ντροπή και τύψεις για τους υπολοίπους μη διεφθαρμένους αγωνιστές ιατρούς “ότι έτσι κάνουν όλοι”. Μόνο έτσι γίνεται η δουλειά σου. Έτσι είναι η Ελλάδα και έτσι ήταν. Μη συνειδητοποιώντας ακόμα και εκείνη τη στιγμή ότι έβαλες και εσύ το λιθαράκι σου για  να συνεχίσει να μένει έτσι.

Όσο όμως και να κάνουμε τους κριτές σε μια κατάσταση που είναι δίπλα μας αλλά δεν την έχουμε βιώσει πραγματικά δεν μπορούμε να εγγυηθούμε ότι δεν θα αντιδρούσαμε και εμείς έτσι εκείνη τη στιγμή. Θα γινόμασταν και εμείς έρμαια αυτής της τραγικής κωμωδίας. Ναι δεκτό, κατανοητό και πλήρως δικαιολογημένο λοιπόν. Μένει όμως μια απορία. Εσύ λοιπόν που ήσουν το θύμα που καταλαβαίνουμε όλοι και σε συμπονούμε τι έκανες μετά; Επαναστάτησες για την κατάσταση αυτή;

Και ας μην μένουμε πλέον στο τότε. Που ας μη γελιόμαστε πλέον ακόμα και οι τότε μη τόσο μακρινές συνθήκες φαντάζουν ιδεατές στην πραγματικότητα του σήμερα.

Σήμερα βιώσαμε και βιώνουμε ακόμα μια κρίση. Όλοι οι τομείς έχουν πληγεί κάτι που έκανε τον καθένα να στραφεί στα δίκες του απώλειες και όλοι ξέχασαν τα νοσοκομεία. Ξέχασαν ότι αυτό το κακό που αφήσαμε ανεξέλεγκτο να μεγαλώνει και να θεριεύει αργά η γρήγορα θα χτυπήσει τη πόρτα μας.

Όλοι οι ειδικευόμενοι τράπηκαν σε φυγή ψάχνοντας την μια κάποια ικανοποίηση στον αγώνα τόσων χρόνων να αναδειχθούν επιστήμονες με τις θυσίες που προϋποθέτουν οι πολύχρονες σπουδές τους. Θυσίες που αφορούσαν αποκλειστικά το κάθε σπίτι μέσα στα σοκαρίστηκα χρόνια της κρίσης.

Και αυτό έγινε τέταρτο ή πέμπτο θέμα στα δελτία ειδήσεων, που δεν άξιζε ιδιαίτερης μνείας και αναφοράς. Και κανένας δεν ασχολήθηκε περισσότερο, δεν έψαξε, δεν έμαθε ποτέ. Αφήνοντάς μας άναυδους εμάς τους νέους γιατρούς  με μια απορία: πώς γίνεται κάνεις να μην μιλάει. Αφού αργά ή γρήγορα θα το νιώσετε και εσείς στο πετσί σας. Όχι δεν έγινε ποτέ τίποτα. Μείναμε να μιλάμε άναυδοι μεταξύ μας. Και πολλές φορές να γελάνε μαζί μας αυτοί που έφυγαν για το ποσό κορόιδα πιανόμαστε και μένουμε εδώ.

Ο μισθός του αγροτικού και του ειδικευομένου κατασπαράχτηκε και θυμίζει πλέον πουρμπουάρ σε γκαρνταρόμπα μπουζουκιών. Και μένω ίσως λίγο πιο εγωιστικά στους μικρούς επιστήμονες. Στους “μικρούς ήρωες”. Τους αγροτικούς και ειδικευομένους που δεν τράπηκαν ηθελημένα σε φυγή  για τους δικούς τους προσωπικούς λογούς. Καθίσαν στην Ελλάδα της κρίσης να υπηρετήσουν εν γνώση τους σε ένα ας μη γελιόμαστε κατεστραμμένο σύστημα υγείας.

Δέχθηκαν να δουλεύουν σε εξαντλητικά ωράρια που δεν αναγνωρίζονται από καμία συνθήκη εργαζομένων. Που θυμίζουν εμπόλεμη ζώνη. Εκεί που δεν υπάρχουν εφόδια, ωράρια, δικαιώματα, συνδικάτα. Μόνο προσωπική προσπάθεια και εξάντληση. Που τα βάζεις στην άκρη και κρατιέσαι όρθιος μένοντας ακόμα ρομαντικός, νομίζοντας ότι υπηρετείς λειτούργημα. Ακόμα και όταν βλέπεις ότι οι μισθοί του ανειδίκευτου σερβιτόρου κοντράρονται, και με τις υπερωρίες πολλές φορές υπερισχύουν του δικού σου.

Έχω υπάρξει και εγώ ειδικευομένη και αγροτικός σε επαρχιακό νοσοκομείο. Τουριστικό προορισμό με αμέτρητες ανάγκες και μιλάω για αυτά που είδα, βίωσα και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Ωράρια που ξεπερνούν το 24ωρο. Που φτάνεις να είσαι ξύπνιος και 30 ώρες ειδικά αν είσαι από τους άτυχους που δεν έχουν τον ύπνο εύκολο και δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν τη μια η έως το πολύ 4 ώρες που δεν χτυπάει μανιωδώς το τηλέφωνο ή η πόρτα του εφημέριου. Και εσύ ίσα που προλαβαίνεις να βάλεις τα παπούτσια σου, να τρέξεις  και να ριχτείς πάλι στη μάχη. Που έχεις όλες σου τις αισθήσεις στο κόκκινο γιατί δεν σου επιτρέπεται το λάθος. Μιλάμε για ζωές. Δεν μπορείς να κάνεις λάθος. Δεν μπορείς να γυρίσεις να το διορθώσεις. 

Παλεύεις με την έλλειψη λοιπόν εμπειρίας σου και με τις τραγελαφικές συνθήκες στα τεπ και στην κλινική. Συμπαραστάτες σπουδαίοι: οι ομοιοπαθείς και φυσικά τo νοσηλευτικό προσωπικό που παλεύει δίπλα σου μαζί σου, ρημαγμένο και αυτό από την υπάρχουσα κατάσταση. Έχω κάνει εφημερίες που δεν είχαμε κρεβάτια, που δεν είχαμε αναπνευστήρες που δεν είχαμε βάμβακι, σεντόνια, ειδικά στρώματα, γάντια…. Δεν υπήρχε κανένας να σε αντικαταστήσει αν πάθαινες κάτι. Που πήγαινες άρρωστος στα τεπ με κίνδυνο να κολλήσεις τις ευπαθείς ομάδες που θα ερχόσουν σε επαφή με μια γελοία μάσκα σαν προστασία, μάσκα (που όλοι δυστυχώς μάθατε και δοκιμάσατε) που σε πνιγεί ειδικά σε συνθήκες έλλειψης κλιματισμού. Ποσό να αντέξεις να τη φοράς αν τρέχεις σαν μανιακός αμέτρητες  ώρες ιδρωμένος και εξαντλημένος…. 

Μεταξύ μας θυμίζουμε καρτούν που τρέχουν ασταμάτητα και όλο την πατάνε κάθε φορά κάθε μέρα. Και σιωπούν δεχόμενοι την αδυναμία τους να χτυπήσουν το σύστημα. Αλλά και εμείς δεν υπήρξαμε τελικά επαναστάτες. Ομολογία βαριά και δύσκολη προσωπικά. Δεν συνασπιστήκαμε. Δεν φωνάξαμε. Δεν απεργήσαμε. Δεν ψάξαμε να βρούμε καν αν έχουμε συνδικάτο. Απλά συνεχίσαμε να αντέχουμε και να ανεχόμαστε τη κακοποίηση σαν άβουλα οντά. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να απευθυνθώ στο κύριο Πατούλη, αλλά μετά κατάλαβα ότι η λερωμένη και ιδρωμένη ποδιά μιας ταπεινής ειδικευομένης θα λερώσει τους χρυσοποίκιλτους καναπέδες του…

Δικαιολογούσες ακόμα και αν κάποιοι ειδικοί δεν σε βοηθούσαν. Κουράστηκαν και αυτοί να δουλεύουν χωρίς ειδικευομένους και μόλις είδαν κάποιους να έρχονται δειλά τους φόρτωσαν με τις ευθύνες που τους αναλογούσαν. Ακόμα και αν μιλάμε για ευθύνες που αφορούν 10 η 15 ειδικευομένους και στην καλύτερη σήμερα ανά τμήμα μιλάμε για 2 3 ή 5 ή και πολύ συχνά και κανέναν.

Όλα αυτά λοιπόν καλά. Το ποσό καλά ας το κρίνει ο κάθε αναγνώστης ή ο κάθε ομοιοπαθής. Αυτό όμως που με πλήγωσε βαθύτατα, που μου έκοψε τις δυνάμεις και μου στέρησε ακόμα και την ελάχιστη ικανοποίηση που μπορούσα να αποκομίσω από κάθε εφημερία ήταν η αντίδραση και η αντιμετώπιση του απλού κόσμου. Του ασθενή που ερχόταν στα τεπ, που νοσηλευόταν στην κλινική μας και φυσικά των συγγενών τους. Νιώθω ιδιαίτερα δυστυχής που κανένας δεν είναι ενήμερος της πραγματικότητας που βιώνουμε. Και η πλειοψηφία του κόσμου που μπαίνει στο νοσοκομείο ακόμα πιστεύει ότι είμαστε υπηρέτες του συστήματος της κυβέρνησης συμφεροντολόγοι και τελικά ένοχοι και συνυπεύθυνοι για τις εξευτελιστικές συνθήκες που θα βιώσουν εκεί μέσα. Κανένας δεν είδε, δεν ξέρει τίποτα και ποτέ δεν ασχολήθηκε. Μπαίνει στα τεπ και απαιτεί προσοχή την ώρα που υπάρχει ένας γιατρός για 5 ή δέκα τρέχοντα περιστατικά ταυτόχρονα. Και όλοι είναι άμοιροι ευθυνών. Και τελικά δικαστές και δικαιωματικά μέσα στην αγνοία τους αναλαμβάνουν το ρολό του υπερασπιστή του αθώου συγγενή τους εναντίον των κακών ανάλγητων γιατρών.

Και μόλις βγουν από κει μέσα από ηθικοί υπερασπιστές των αθώων ξαναμετατρέπονται σε κωφάλαλα όντα που δεν παίρνουν καμία θέση και στέκονται απλοί και αυστηροί κριτές όταν αναφέρεται ο κλάδος μας σε συζητήσεις καφενείου. Η μάχη τους εναντίον των διεφθαρμένων φτάνει ως την άκρη του κρεβατιού τους. Και σταματάει να τους αφορά τη στιγμή που υπογράφεται το εξιτήριο. Μέχρι που χαμογελούν στους ως τώρα εχθρούς τους και λένε ευχαριστώ. Δεν ξεβολεύονται ώστε να συνεχίσουν τον ηθικό τους αγώνα βρίσκοντας τους πραγματικούς υπεύθυνους οπού πρέπει να στραφεί η τόσο προσωρινή και εγωιστική τελικά οργή τους. Θα μας βρούνε συμμάχους σε αυτό.

Δεν θα τολμήσω φυσικά να πω ότι δεν υπάρχει διαφθορά, ότι δεν υπάρχουν γιατροί ανεύθυνοι, ανίκανοι να αισθανθούν τον πόνο σου, γιατροί απατεωνίσκοι που πορεύονται χωρίς ηθικές αναστολές.

Αλλά αυτοί είναι ελάχιστοι. Δεν μπορείτε να εξισώνετε και να στρέφετε τα βέλη σας σε όλους χωρίς κρίση, με μια διάθεση ισοπέδωσης και ομαδοποίησης που πολλές φορές κινείται από δημοσιογραφίσκους που δημοσιεύουν μόνο αψύτατα κακώς κείμενα.

Παρακολουθώ την επικαιρότητα και δεν έχω διαβάσει ούτε ένα άρθρο, δεν έχω παρακολουθήσει ούτε μια εκπομπή για τους αφανείς και μετριοπαθείς αυτούς γιατρούς. Γιατρούς που τους γνώρισα και δούλεψα διπλά τους, μαζί τους στην εμπόλεμη ζώνη που ανέφερα. Που ήταν εκεί με το μυαλό και τη ψυχή να παλεύουν για το κάθε περιστατικό με αυταπάρνηση και γενναιότητα. Που καθόντουσαν εκεί αδιαφορώντας για το ωράριο. Που σκεφτόντουσαν τους ασθενείς τους ακόμα και στο σπίτι. Που ελέγχαν ξανά και ξανά το φάκελό τους για να έχουν οι άγνωστοι αυτοί ασθενείς, που πολλές φορές ξεχνούσες και το όνομα τους λόγω πλειάδας περιστατικών, την καλύτερη αντιμετώπιση. Άλλα ποτέ δεν ξεχνούσες το πρόσωπό τους και τις εξετάσεις τους, τα φάρμακα τους το ιστορικό τους και τις ανάγκες τους. Τους γιατρούς αυτούς που ακόμα και αν σου μίλησαν τυπικά αυστηρά και κουρασμένα σε είχανε προτεραιότητα. Εσύ δεν το κατάλαβες ποτέ αλλά αυτοί οι ιδρωμένοι γιατροί που δεν τους επέτρεψε η κούραση τους να ασχοληθούν με κοινωνικές προσεγγίσεις και κολακείες αυτοί σε έσωσαν και σε κουβαλούσαν μαζί τους όσο εσύ νοσηλευόσουν.

Καταλαβαίνω τον κόσμο. Την οργή τους ,την εξάντληση, την αγωνία τους για τα δικά τους πρόσωπα και τη κατάσταση που αντιμετωπίζουν όταν μπαίνουν μέσα στον οικείο για εμάς ετοιμόρροπο χώρο των νοσοκομείων. Την ατελείωτη αναμονή. Την έλλειψη της επικοινωνίας και τον τυπικό και αποξενωμένο ρολό των γιατρών που πολλές φορές δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν τον ρολό τους. Γιατί η δουλειά μας περιλαμβάνει και την ψυχική υποστήριξη τη συνεχή ενημέρωση και συμπαράσταση του ασθενούς και των οικείων του. Πολλές φορές αυτό το θυσιάζουμε μπροστά στο τρομακτικό φόρτο εργασίας και εμείς και το γενναίο νοσηλευτικό προσωπικό και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του νοσοκομείου.

Βεβαιώνω όμως προσωπικά και σύμφωνα με τα βιώματα μου και για τη πλειοψηφία των συναδέλφων μου ότι θυσιάζουμε μόνο αυτό. Η προσοχή μας ,ακόμα κι αν πολλές φορές δεν το βλέπετε στο αμίλητο και απρόσιτο γιατρό που μπαινοβγαίνει στο θάλαμο σας, είναι πάνω στον κάθε ασθενή μας. Και η χαρά και η ικανοποίηση δεν είναι ο κωμικοτραγικός μισθός μας αλλά το δικό σας εξιτήριο η ασφαλής σας επιστροφή στο σπίτι σας. Και όταν σας βλέπουμε να φεύγετε ξέροντας ότι κι εμείς δουλέψαμε γι’ αυτό, φεύγει η κούραση από κάθε εφημερία. 

Επαναλαμβάνω δυστυχώς ότι δεν είναι όλοι έτσι. Αλλά δεν μπορώ να σας δικαιολογήσω να μπαίνετε στο νοσοκομείο με την βεβαιότητα ότι θα πέσετε σε μια τέτοια καταδικαστέα και ντροπιαστική περίπτωση γιατρού. 

Λυπάμαι βαθιά γιατί έχω υπάρξει και εγώ δέκτης τέτοιων συμπεριφορών που ακόμα και αν σε εάν βαθμό τις δικαιολογώ, δεν παύουν κάθε φορά να με πληγώνουν. Όπως και κάθε συνειδητοποιημένο συνάδελφο. Δεν ξέρω πως, ποτέ και τι ακριβώς έφταιξε στη μετατροπή του γιατρού από γενναίο συμπαραστάτη και επιστήμονα σε εχθρικό και πονηρό πρόσωπο που κύριο μέλημα του είναι να σε παραμελήσει και να σε υποτιμήσει. Και δεν ξέρω πως ακριβώς ο κόσμος θα αλλάξει τη γνώμη του και θα αποβάλει αυτές τις προκαταλήψεις που μετατράπηκαν σε ανάλγητες βεβαιότητες. 

Πάντως τα υποκριτικά χειροκροτήματα της κυρίας Μαρέβα και η κυνική αδιαφορία της κυβέρνησης που φτάνει σε εγκληματική πράξη και ηθική αυτουργία για κάθε θάνατο η μη σωστή αντιμετώπιση περιστατικού και πριν, αλλά πόσο μάλλον εν μέσω παγκόσμιας πανδημίας, δεν πιστεύω ότι θα βοηθήσει ούτε στη αποκατάσταση του ιατρού ως συμπαραστάτη  ούτε στο μέρα με τη μέρα αιμορραγέν σύστημα υγείας. Και πιστέψτε μας αυτή την αιμορραγία δεν μπορούμε να τη σταματήσουμε μόνοι μας. Ούτε οι γιατροί ούτε οι νοσηλευτές όσο ηρωισμό και αυτοθυσία επιδείξουμε…

Χαρακτηριστήκαμε ήρωες ένας χαρακτηρισμός πολύ προσεκτικά και επιδεξιά επιλεγμένος…τι είναι λοιπόν ο ήρωας; αυτός που προβαίνει σε γενναίες πράξεις συχνά μέχρι σημείου αυτοθυσίας πολεμάει για όλους και φυσικά…δεν πληρώνεται. Δεν έχει τόσο ταπεινά ένστικτα. Με αυτήν την έννοια κύριε Μητσοτάκη θα απαρνηθώ το χαρακτηρισμό. Δεν θυμίζουμε σε τίποτα τον Μπάτμαν με τις ακούραστες και υπεράνθρωπες δυνάμεις του. Ούτε φυσικά έχουμε από πίσω την περιουσία του Μπρους Γουέιν για να ριχτούμε απερίσπαστοι στη μάχη, το πολύ πολύ να ταυτιστούμε με τον αξέχαστο Λογοθέτη και να γίνουμε ήρωες με τις ιατρικές παντούφλες….ελπίζοντας (θέλω να πιστεύω όχι μάταια)ότι δεν θα έχουμε το ίδιο τέλος με την επιτυχημένη εκείνη ταινία….

Και πριν ακόμα  σωπάσει ο ήχος των χειροκροτήματων εμφανίστηκαν οι πραιτοριανοί του κυρίου Χρυσοχοΐδη ξυλοφορτώνοντας οποίον “ηρώα” στον ιερό χώρο των νοσοκομείων τόλμησε να διεκδικήσει τα αυτονόητα: αξιοπρέπεια στην εργασία και ενίσχυση του ΕΣΥ.

Ξυλοφόρτωμα και εκμετάλλευση κύριε Μητσοτάκη του ηρώα λοιπόν Μπάτμαν που λίγο μένει να τον μετατρέψει στον αντιήρωα Τζόκερ….και ξέρουμε όλοι πώς τέλειωσε και εκείνη η επαναστατική ταινία….τώρα γιατί ακόμα δεν είδαμε μια τέτοια επανάσταση μάλλον το χρωστάτε στον κύριο Τσίπρα και τον κύριο Ξανθό που στα χρονιά που καθίσαν στη δικαιωματικά από κληρονομικής άποψης καρέκλα σας παρείχαν δωρεάν τα φάρμακα σε χρονίως πάσχοντες καρκινοπαθείς και ψυχικά ασθενείς.

Κάτι που επίσης δεν πηρέ χαμπάρι κάνεις βέβαια δεν ακούστηκε ποτέ και πουθενά. Και οι καημένοι συνταξιούχοι που τα έπαιρναν δωρεάν και δεν πλήρωναν ξαφνικά  το 5ευρω στο ιατρείο νόμιζαν ότι οφείλεται σε λάθος του ΙΚΑ και γελούσαν που ξεγέλασαν τον κακό και πονηρό κύριο Τσίπρα, χαρακτηρισμούς που ξεσήκωναν από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ.

Είμαστε οι τελευταίοι των Μοϊκανών λοιπόν εμείς οι ειδικευόμενοι που μείναμε να δουλέψουμε στη χωρά μας. Για οποίους λογούς και να το κάναμε είμαστε ακόμα εδώ, και για να μείνουμε σας χρειαζόμαστε όλους. Μαζί μας συμπαραστάτες και όχι απέναντι μας. Μόνο αυτό θα μας δώσει το κουράγιο να συνεχίσουμε και την ελπίδα ότι αργά η γρήγορα θα βγούμε από αυτόν τον αγώνα όλοι μαζί. Όσο το δυνατόν αλώβητοι αλλά και  υπερήφανοι που παλέψαμε πλάι πλάι σε αυτό τον πόλεμο….

Η Κάτια Χάσιου είναι ειδικευόμενη Καρδιολογίας.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr