Οι πένες "κυματίζουν" μεσίστιες για την απώλεια της Αριστέας Μπουγάτσου

«Αν τελειώσει εδώ το ταξίδι μου, και πάλι ευχαριστημένη θα είμαι. Πορεύτηκα με τη δική μου πυξίδα». Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δημοσιογράφοι όπως η Αριστέα Μπουγάτσου, στην οποία ανήκουν τα παραπάνω λόγια και η οποία έφυγε το Σάββατο από τη ζωή χτυπημένη από τον καρκίνο μόλις στα 49 της χρόνια, αποτελούν φάρο όχι μόνο για τους συναδέλφους της αλλά και για όλους όσοι αρνούνται να αποδεχθούν ότι αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Μέσα από τη μαχητική της δημοσιογραφία, η οποία δεν περιορίστηκε ποτέ στην ανακύκλωση της ειδησεογραφικής τροφής με την οποία «ταΐζουν» τα διάφορα κέντρα εξουσίας τα μιντιακά παρακλάδια τους, αγωνιζόταν για να μην συγκαλύπτεται αυτό που τρομάζει κάθε ελίτ κι απελευθερώνει τις μάζες, δηλαδή η αλήθεια…
Η Αριστέα γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου 1964, μεγάλωσε στους Γαργαλιάνους και σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ. Εργάστηκε στις εφημερίδες «Επενδυτής», «Καθημερινή» κι «Ελευθεροτυπία», καθώς και στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ. «Είμαστε στην εποχή του απόλυτου ρουλεμάν. Τα κανάλια διαφοροποιούνται όταν τα αφεντικά αποφασίζουν να σηκώσουν ή να ρίξουν ένα θέμα, αλλά κι από τους σχολιαστές. Αλλά αυτό δεν είναι ειδήσεις. Είναι ένα συμπεθεριό που έχει μοιράσει ρόλους. Δεν θα μπορούσα να είμαι σε ένα θίασο και να σχολιάζω τα πάντα, από το Άγιον Όρος μέχρι το τραπεζικό σύστημα, την παγκόσμια κρίση, το διαμελισμό της γυναίκας στη Σαντορίνη, τον Ομπάμα», είχε δηλώσει όταν τη ρώτησαν για τη σύγχρονη τηλεοπτική δημοσιογραφία…
Η Αριστέα Μπουγάτσου δεν έπινε το «κρασί» της με νερό, συγκρουόταν όταν έκρινε πως υπάρχει ένα υπέρτερο αγαθό από τη διασφάλιση της προσωπικής της ευημερίας κι αυτό δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο για ένα δημοσιογράφο που τιμά την ιδιότητά του παρά η ενημέρωση της κοινής γνώμης με ειλικρίνεια και με θάρρος. Η σπουδαία αυτή ρεπόρτερ, η δουλειά της οποίας θα έπρεπε να διδάσκεται σε κάθε σχολή δημοσιογραφία της χώρας, πλήρωσε πολλές φορές με απολύσεις κι αγωγές («αν τις άθροιζα, θα κόντευαν το ΑΕΠ της χώρας», είχε πει κάποτε) τη διάθεσή της να μην υποκύψει στις άνομες βουλές διαφόρων συμφερόντων με δύναμη σε κέντρα λήψης αποφάσεων.
Όσοι τη γνώριζαν, πάντως, μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι αν ο θάνατος δεν της είχε φερθεί τόσο άδικα, θα συνέχιζε μέχρι τα βαθιά της γεράματα να τα βάζει με τους ολιγάρχες αυτής της χώρας, οι οποίοι κατασώτευσαν το δημόσιο πλούτο της και τώρα ζητούν να πληρώσει την κρίση τους ο ελληνικός λαός. Από τον Σωκράτη Κόκκαλη, τον οποίο γνώρισε πρώτη φορά στο υπουργείο Οικονομικών στις αρχές της δεκαετίας του 1990 να χτυπά με βρόντο την πόρτα του γραφείου τού τότε υπουργού Στέφανου Μάνου και να απειλεί θεούς και δαίμονες επειδή του είχε αρνηθεί μια «χάρη», και τον Σταύρο Ψυχάρη μέχρι τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, είχε νιώσει στο πετσί της πόσο ακριβής ήταν ο Βολτέρος όταν ισχυριζόταν πως «είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο όταν η εξουσία έχει άδικο»…