Γιατί το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός που έχει συνδεθεί με τη δράση των Μαύρων Πανθήρων έλαβε χώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού. Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων ιδρύθηκε στο Οκλαντ της Καλιφόρνιας στις 15 Οκτωβρίου του 1966 από τους Μπόμπι Σιλ και Χιούι Νιούτον.
Ακριβώς δύο χρόνια μετά, στις 16 Οκτωβρίου 1968, οι Αμερικανοί σπρίντερ Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος και ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν ανέβηκαν στο βάθρο για την απονομή των μεταλλίων στα 200 μέτρα.
Κατά τη διάρκεια της απονομής ο Σμιθ σήκωσε τη δεξιά γροθιά του φορώντας μαύρο γάντι «για να δείξει τη μαύρη δύναμη στην Αμερική» και ο Κάρλος την αριστερή γροθιά «για να δείξει τη μαύρη ενότητα». Στην πραγματικότητα ύψωσαν ο ένας τη δεξιά και ο άλλος την αριστερή γροθιά του γιατί απλώς μοιράστηκαν ένα ζευγάρι μαύρα γάντια.
Ανάμεσα στους δύο μαύρους αθλητές, ο λευκός Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν. Ο πιο γρήγορος αθλητής στα 200 μέτρα στην ιστορία της Αυστραλίας. Ο Νόρμαν γνώριζε ότι οι δύο συναθλητές του είχαν την πρόθεση να κάνουν τη συγκεκριμένη κίνηση αλλά δεν διαχώρισε τη θέση του. Βαθιά αντιρατσιστής και ο ίδιος, ενάντια στη White Australian Policy της πατρίδας του, φόρεσε στο στήθος του την κονκάρδα της Ολυμπιακής Καμπάνιας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που φορούσαν και οι Αμερικανοί αθλητές.
Οι Σμιθ και Κάρλος εκδιώχθηκαν κακήν κακώς από το Ολυμπιακό Χωριό και επέστρεψαν εσπευσμένα στις ΗΠΑ, όπου τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια και τους απαγορεύτηκε η συμμετοχή στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Βλέπετε, όταν κέρδιζαν μετάλλια για τις ΗΠΑ και έσπαγαν τα ρεκόρ οι δύο αθλητές ήταν καλοί Αμερικανοί, ενώ όταν έκαναν μια πολιτική δήλωση μεταβλήθηκαν αμέσως σε «βρομονέγρους».
Οι δυο αθλητές προσπάθησαν να παραμείνουν στον αθλητισμό μέσα από το αμερικανικό ποδόσφαιρο, κατέληξαν προπονητές σε μικρές ομάδες, οι οικογένειές τους δέχτηκαν απειλές για τη ζωή τους και χρειάστηκε ουσιαστικά να έρθει η δεκαετία του ’90 για να αρχίσει η αποκατάστασή τους. Πάντως, καθώς το κίνημα για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών και γενικότερα για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ βρισκόταν σε άνοδο, ακτιβιστές και Αφροαμερικανοί τούς δέχτηκαν ως ήρωες.
Αντίθετα, ο Νόρμαν επιστρέφοντας στη ρατσιστική Αυστραλία, που τότε είχε καθεστώς απαρτχάιντ για τους Αβορίγινες, ατιμάστηκε και δεν του επιτράπηκε να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972, ενώ είχε πιάσει τους απαραίτητους για την πρόκριση χρόνους (13 φορές για τα 200 μέτρα και πέντε φορές για τα 100 μέτρα). Περιθωριοποιήθηκε, εξοστρακίστηκε και πέθανε πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος, χωρίς να αναγνωριστεί η στάση του όσο ζούσε. Φανταστείτε ότι 32 χρόνια αργότερα δεν του επέτρεψαν ούτε να παρελάσει με τους βετεράνους Αυστραλούς αθλητές στην Ολυμπιάδα του 2000 στο Σίδνεϊ.
Μόλις το 2012 το όνομά του περιλήφθηκε στη λίστα με τους καλύτερους αθλητές της χώρας του, αφού το ρεκόρ του στα 200 μ. δεν έχει καταρριφθεί ακόμη από το 1968, ενώ έπειτα από χρόνιο και επίμονο αγώνα ορισμένων βουλευτών και οργανώσεων το κοινοβούλιο της Αυστραλίας αποφάσισε να εκφράσει επίσημα τη συγγνώμη της χώρας στον Πίτερ Νόρμαν. Εξι χρόνια νωρίτερα, το 2006, οι Σμιθ και Κάρλος είχαν ταξιδέψει στην Αυστραλία και σήκωσαν στους ώμους τους το φέρετρο του συναθλητή τους σε μια ύστατη ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης της δικής του συμβολής, η οποία του στοίχισε όλη του την καριέρα, στον αγώνα κατά του ρατσισμού στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο.
