Οι καλλιτέχνες ζητούν Δικαιοσύνη για τον Ζακ – Νέα μηνύματα συμπαράστασης

Η Λένα Πλάτωνος, η Μαρίζα Κωχ, ο Θωμάς Κοροβίνης, ο Δημήτρης Μητσοτάκης, ο Κωστής Μαραβέγιας, ο Μιθριδάτης, ο Άγγελος Θεοδωράκης – Παπαγγελίδης, η Μαριάννα Τουμασάτου, η Σοφία Αρβανίτη, ο Κώστας Γανωτής, η Ερασμία Μάνου, ο Σταμάτης Μορφωνιός, ο Λεωνίδας Μαριδάκης, η Γλυκερία Μπασδέκη, η Βέρα Βασιλείου – Πέτσα, ο Γεράσιμος Μιχελής, η Χριστίνα Σαμαρά, η Χριστίνα Γκόλια, ο Ηλίας Βαμβακούσης, η Μαρίνα Βουλουδάκη, και ο Γιώργος Παυριανός μαζί με τον Θανάση Αλευρά στέλνουν τα δικά τους μηνύματα για τον Ζακ Κωστόπουλο.

Οι συνοδοιπόροι, πλέον, της Ομάδας ΛΟΑΤΚΙ+ ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, του Αντώνη Μποσκοΐτη και του Νίκου Σούλη, σε αυτή την προσπάθεια, δημιουργούν και νέο καλλιτεχνικό υλικό εμπνευσμένο από τον άδικο χαμό του/της Ζακ/ZackieOh.

Εγώ ποτέ μου δεν το είχα με τη βία” ακούμε τη Λένα Πλάτωνος να διαβάζει από το ποιητικό κείμενο του Γιώργου Μακρή, ο οποίος με τη σειρά του δηλώνει ότι “η δικαίωση της μνήμης του Ζακ μάς αφορά όλους και οφείλουμε να σταθούμε όλοι στον αγώνα απέναντι στο τέρας που τον σκότωσε. Αυτό το τέρας που συνεχίζει να σκοτώνει και να μεγαλώνει”. Την καλλιτεχνική επιμέλεια στο δρώμενο υπογράφει ο Αντώνης Μποσκοΐτης.

Χάρις Αλεξίου (ερμηνεύτρια): 

Ο Ζακ, είναι γιος όλων μας. Η φρίκη που μας προκάλεσε η δολοφονία του, δεν πρέπει να ξεχαστεί. Άρρωστα άτομα σε θέσεις επιβολής της τάξης, κάνουν εγκλήματα και η πολιτεία είναι υπεύθυνη για την κάλυψη τους.

Λένα Πλάτωνος (συνθέτις): 

Η συνθέτρια Λένα Πλάτωνος, διαβάζει ένα ποιητικό κείμενο του Γιώργου Μακρή, στο οποίο χρησιμοποιείται αυτούσια η οριακή φράση του ίδιου του Ζακ Κωστόπουλου: «Εγώ ποτέ μου δεν το είχα με τη βία».

Ο Γιώργος Μακρής (στιχουργός), δηλώνει: Η δικαίωση της μνήμης του Ζακ μας αφορά όλους και οφείλουμε να σταθούμε όλοι στον αγώνα απέναντι στο τέρας που τον σκότωσε. Αυτό το τέρας που συνεχίζει να σκοτώνει και να μεγαλώνει.
Συντελεστές,
Αφήγηση: Λένα Πλάτωνος
Στίχοι: Γιώργος Μακρής
Μουσική: Δημήτρης Στράμπης
Mastering: Dime St
Artwork: Βίκτωρας Μελίστας
Video: Ελεάνα Δημοπούλου
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Αντώνης Μποσκοΐτης

Κωστής Μαραβέγιας (τραγουδοποιός): 

Όποιος πέσει κατάχαμα στην κόλαση αυτή, κανείς-κανείς δεν μπορεί να σηκωθεί. 
Ένα χέρι βοήθειας δεν είναι αρκετό, θέλει ένα δίχτυ ασφαλείας στης πτώσης το κενό.
Ποτέ ξανά πεσμένος Ζακ στην κόλαση αυτή. 
Εγώ κι εσύ και όλοι μαζί, ζητάμε Δικαιοσύνη και βοηθάμε ΤΩΡΑ!

Δημήτρης Μητσοτάκης (τραγουδοποιός – συγγραφέας): 

Ο Ζάκ δεν ήταν ληστής,
ο Ζάκ δεν ήταν τοξικομανής… ήταν το θύμα,
γιατί ήταν εκεί τη λάθος στιγμή.
Που η βία ορμά λυσσασμένη!

Μιθριδάτης (hip hop artist):

Είμαι ασφαλής στον καναπέ με τα ριχτάρια 
και τους «παράξενους» χαζεύω να τους ετρών’ λιοντάρια 
Για pop corn αναμασάω μια μικροαστίλα
το μάτι μου αλλήθωρο στην ντρόπα και ξεφτίλα 
Το δάχτυλο πιπίλα, δεν άκουσα, δεν είδα 
το λουλούδι που δεν ξέρω το θεωρώ τσουκνίδα 
Έχω αλλεργία γενικά με τους αλλιώτικους
και άμα τους σκοτώνουν, τους θεωρώ κακότυχους 
Ας πρόσεχαν! Ας παίρνανε τον δρόμο τον σωστό
μπορεί να ‘ναι κατήφορος, αλλά είναι κάτι σταθερό
Ηθικά, μου λες ανήκω στους καθωσπρέπει σάπιους 
Αλλά εδώ η δικαιοσύνη, είναι μόνο για τους Κάποιους.

Θανάσης Αλευράς (ηθοποιός):

Δικαιοσύνη, γιατί θέλω να ζω σε μια δημοκρατική χώρα, όπου τ’ ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες έχουν τη μέγιστη αξία.
Σε μιά χώρα που οι άνθρωποι δεν δολοφονούνται μέρα-μεσημέρι στο κέντρο της πόλης.
Δικαιοσύνη για τον Ζάκ

Γιώργος Παυριανός (στιχουργός – δημοσιογράφος):

Εχουν περάσει 40 χρόνια από τότε που έγραψα τη διασκευή του “Walk on the wild side” του Lou Reed με τίτλο “Η κραυγή του τρόμου”. Πρόσφατα, χρειάστηκε να ξαναδώ τα λόγια, πριν τα τραγουδήσει ο Θανάσης Αλευράς, και διαπίστωσα πως το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα ονόματα. 
Οι καταστάσεις έμειναν ίδιες, δεν αλλάζουν εύκολα οι ανθρώποι, γίνονται σκληροί και επιθετικοί με όποιον διαφέρει από την αγέλη. Στο μυαλό μου έχει καρφωθεί η εικόνα του Ζακ Κωστόπουλου, να ουρλιάζει σαν πληγωμένο αγρίμι. Ετσι το μόνο που άλλαξα, ήταν ο πρώτος στίχος και έβαλα το “καλλιτεχνικό” όνομα του Ζακ Κωστόπουλου, το Zackie Oh. Και το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι να το αφιερώσω στη μνήμη του.

Νίκος Σούλης (σκηνοθέτης): 

Κουδούνισε το τηλέφωνο, ήταν η φωνή του φίλου Γιώργου Παυριανού, έψαχνε απεγνωσμένα τη ρίμα με το όνομα του Ζακ. “Γιατί Ζακ και όχι ZackieOh…” του είπα. Mπήκαμε στο στούντιο και ξαναγράψαμε τον πρώτο στίχο. Όλα τα άλλα γίνανε τη νύχτα του Σαββάτου στο κέντρο της πόλης… εκεί που βάδιζε ο Ζακ… η Zackie, και τον συναντήσαμε – μελαγχολικό, αλλά και χαρούμενο που μας κοιτούσε!