Στερεύουν οι λέξεις για να περιγράψεις τους δολοφόνους της Ελένης Τοπαλούδη. Ο θυμός και η οργή περισσεύουν και η φρίκη για την κτηνωδία ξεχειλίζει. Όπως ξεχειλίζει κι η συμπόνια για τον Γολγοθά των χαροκαμένων γονιών και ο σεβασμός για την αξιοπρέπεια τους μέσα στον ασύλληπτο πόνο τους.
Ειπώθηκαν πολλά για την εισαγγελέα Αριστοτελία Δόγκα, που είτε υπηρετώντας τον θεσμικό της ρόλο είτε όχι, έγινε η φωνή μιας ολόκληρης κοινωνίας. Συμπύκνωσε σε λέξεις τη φρίκη μας. Αλλά το πιο σημαντικό, και αυτό που δύσκολα της… συγχωρείται, είναι η τόλμη της να επιρρίψει ΔΗΜΟΣΙΩΣ ευθύνες, να κρίνει συνένοχο ένα ολόκληρο οικονομικό, κοινωνικό, δικολαβίστικο, πολιτικό σύστημα, που προσπάθησε με νύχια και με δόντια να διασώσει τον «γόνο καλής οικογενείας».
Ειπώθηκαν πολλά για την παρέμβαση του Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ, ο οποίος με την απαράμιλλη ευκολία του να αλλάζει κοστούμια – από υπάλληλος του ΣΕΒ, Κυβερνητικός μεσίτης του ΣΕΒ και ταυτοχρόνως «απλός πολίτης». Ένας υπάλληλος αφεντάδων, ως φτηνιάρικη ρέπλικα της Μαντάμ Σουσού, να μας… διευκρινίζει ότι η Δικαιοσύνη, η Δημοκρατία, δεν είναι «λαϊκή απογευματινή» για τον λαουτζίκο. Έλα Μπυθουλαίοι, γιατί παραγνωριστήκαμε σε τούτο τον τόπο, μας… ενημέρωσε ο παρά τω Πρωθυπουργώ κύριος.
Ειπώθηκαν όμως και πολλά για την τιμωρία που… πρέπει να επιφυλαχτεί στους φυλακισμένους θύτες. Σε αυτούς, που πια η Πολιτεία έχει στην ευθύνη της. Σε αυτούς που για τη ζωή τους και τα δικαιώματα τους, είμαστε πλέον εμείς υπεύθυνοι.
Η Πολιτεία έχει την ευθύνη να μη βιαστούν, οι βιαστές.
Η Πολιτεία έχει την ευθύνη να μη βασανιστούν, οι βασανιστές.
Η Πολιτεία έχει την ευθύνη να μη δολοφονηθούν, οι δολοφόνοι.
Η φυλακή στερεί την ελευθερία. Κανένα άλλο δικαίωμα δε δικαιούται να παραγράψει.
Ο φυλακισμένος είναι ιερό πρόσωπο. Η προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειας του είναι αδιαπραγμάτευτα. Και τα δικαιώματα του είναι τόσο ιερά, όσο όλων των υπολοίπων ανθρώπων. Κι ίσως ακόμη ιερότερα, γιατί πλέον ανήκει στο πιο αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας.
Αυτά που διαβάζω, ακούω και βλέπω για τους «νόμο της φυλακής» είναι ειδεχθή. Τόσο και ακόμη περισσότερο ειδεχθή, και από τα όποια εγκλήματα του όποιου φυλακισμένου.
Δεν έχω αυταπάτες ότι το… σωφρονιστικό μας σύστημα, θεωρεί τις φυλακές χωματερές ανθρώπων. Και αυτό θλιβερό, άηθες και ανοίκειο.
Η κοινωνία, ο πολιτισμός δεν τελειώνουν στην πόρτα της φυλακής. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν χώροι όπου η «θεϊκή» εκδίκηση που επιτρέπεται να πάρουν κάποιοι στα χέρια τους, υπερτερεί της ανθρώπινης. Διανύσαμε αιώνες για να ξεβγάλουμε από το μυαλό μας – αλλά όχι από το θυμικό μας – το «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείρα αντί χειρός…» του Μωσαϊκού Νόμου.
Τώρα οι θύτες μας έχουν εμπιστευτεί τη ζωή τους. Να μη γίνουν τα δικά μας θύματα. Να μην τους επιτρέψουμε να μας σύρουν στη δική τους κτηνωδία. Και όπως ακριβώς όλους τους φυλακισμένους, έτσι ΚΑΙ αυτούς, οφείλουμε να τους προστατέψουμε γιατί…
Πολιτισμός είναι να μην συμπεριφέρεσαι στους εγκληματίες, όπως αυτοί συμπεριφέρθηκαν στα θύματα τους.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
