Ο ξανθός αρχάγγελος του μπάσκετ

Ένας Στερν αλα-ελληνικά

Με καταγωγή από τη Γευγελή της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας, ο Ιωαννίδης ήταν ανέκαθεν παλαιοδεξιός, από εκείνους που ομνύουν στην πατρίδα και στο έθνος, χωρίς ωστόσο εξαλλοσύνες. «Αληθινός Μακεδών, με παππού μακεδονομάχο», δήλωνε. Τον πατέρα του τον έχασε όταν ήταν 11 ετών. Στη θρησκεία, πίστευε πολύ λιγότερο. Στην οικογένεια, ασφαλώς ναι: όταν το 2002 γεννήθηκε η θυγατέρα του, Ελένη-Θεοδώρα («δώρο Θεού»), ο Γιάννης, που τότε ήταν ήδη 57 ετών, έζησε την ωραιότερη μέρα της ζωής του.

Το ιερό τοτέμ Ιωαννίδης συμπλήρωνε τότε δύο χρόνια μακριά από τις επάλξεις του συλλογικού μπάσκετ. Νωρίτερα είχε πει κάμποσα «όχι» στις σειρήνες της πολιτικής, καθώς και των μπασκετικών αρχών. Όμως, οι άνθρωποι της Νέας Δημοκρατίας που τον πλησίασαν το 2004, δηλαδή ο ίδιος ο αρχηγός Κώστας Καραμανλής, του πρόσφεραν ακριβώς το πόστο που ο Ιωαννίδης οραματιζόταν: υφυπουργός Αθλητισμού.

Ο Ιωαννίδης έβλεπε τον εαυτό του σε έναν ρόλο παντοδύναμου υπερκομισάριου, τύπου Στερν, κυρίως για το μπάσκετ βεβαίως, αλλά και συνολικά για την αθλητική κοινωνία. Το είχε εξομολογηθεί σε εκείνο το πολυσέλιδο δημοσίευμα του Active και το διέδιδε σε κάθε ευκαιρία.

Ωστόσο, η πρόταση για κάθοδο στην πολιτική τον βρήκε αγκαζέ με ένα άλλο υπερκομματικό χαρτοφυλάκιο: αυτό του προπονητή της Εθνικής Ελλάδας. Ο Ιωαννίδης θήτευσε ως τεχνικός σύμβουλος του Κώστα Πετρόπουλου στο Ευρωμπάσκετ του 2001 στην Αττάλεια και διαδέχθηκε τον «Νουρέγιεφ» αμέσως μετά, με αποστολή να δρομολογήσει την αναγέννηση της «επίσημης αγαπημένης» εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Υπήρξε Ομοσπονδιακός προπονητής και στα νιάτα του (1980-81), όπου έβγαλε όνομα …Τουρκοφάγου ένεκα ενός θριαμβευτικού τσάλεντζ-ράουντ στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ο Ιωαννίδης του 2002 δεν ήταν πλέον 35 ετών. Καλά καλά, ούτε ξανθός.

Το Ευρωμπάσκετ του 2003 στη Σουηδία ξεκίνησε με όνειρα και με ολίγη τουρκοφαγία νέας εποχής, αλλά ολοκληρώθηκε άδοξα, με ήττα από τη μέτρια Ιταλία στον προημιτελικό και με πικρά μισόλογα στα αποδυτήρια.  Μερικές εβδομάδες αργότερα, έπεσε στο τραπέζι η πρόταση του Καραμανλή, που έμελλε να εκλεγεί αυτοδύναμος πρωθυπουργός με ποσοστό 45,36%.

Ο Ιωαννίδης εγκατέλειψε το εγχείρημα «Αθήνα 2004» μόλις έξι μήνες πριν ανάψει η Φλόγα, προκειμένου να γίνει βουλευτής. Στα ενδότερα της Ομοσπονδίας, η στάση του κρίθηκε ασυγχώρητη, όχι τόσο για λόγους κομματικής τοποθέτησης (θυμίζω ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος προερχόταν από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ) όσο για την «προδοσία» έναντι της Εθνικής ομάδας, την οποία κληρονόμησε εκών άκων ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Μολονότι μόνιμος κάτοικος Αθηνών από το 1992, ο Ιωαννίδης κέρδισε με ευκολία μία έδρα στην Α’ Θεσσαλονίκης, την οποία κράτησε μέχρι το 2015. Το πόστο του «κομισάριου» του Αθλητισμού, πάντως, δεν το παρέλαβε εξαρχής, αφού προείχε να ικανοποιηθούν ενδοκομματικές υποσχέσεις και υποχρεώσεις.

Στα πρώτα χρόνια της κυβέρνησης Καραμανλή, υφυπουργός Αθλητισμού ήταν ο έτερος …Θεσσαλονικάρχης Γιώργος Ορφανός, που το 2009 δεν εξελέγη καν βουλευτής. Αντίθετα, ο Ιωαννίδης έμεινε στην ηλεκτρική καρέκλα ακόμα και όταν προέκυψαν κυβερνήσεις συνεργασίας, με πιο αριστερό προσανατολισμό (π.χ. 2012-13).

Τον Ιωαννίδη τον συνάντησα τυχαία στο αεροδρόμιο της Αθήνας το καλοκαίρι του 2013, αμέσως μετά το φινάλε της πολιτικής σταδιοδρομίας. «Τώρα νιώθω καλύτερα, πολύ καλύτερα», μου είπε. Και πράγματι, έμοιαζε δέκα χρόνια μικρότερος, απαλλαγμένος αίφνης από την ευθύνη.