Το τελευταίο έργο του συγγραφέα, που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός, εκπλήσσει, μαγεύει και διχάζει.
Δέκα χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του «Μη μ’ αφήσεις ποτέ» (εκδ. Καστανιώτη) ως τον «Θαμμένο Γίγαντα». Δέκα γόνιμα χρόνια που επέτρεψαν στον συγγραφέα να σφυρηλατήσει με υπομονή την πανοπλία του για το νέο του εγχείρημα. Το αποτέλεσμα είναι πλέον στη διάθεσή μας –και των ελλήνων αναγνωστών- για να θαυμάσουμε, να παραξενευτούμε, να συγκινηθούμε ή να απορρίψουμε.
Τι είναι λοιπόν αυτό που ξεσήκωσε τόσο θόρυβο αναφορικά με τον «θαμμένο Γίγαντα». Καταρχήν η χρονική συγκυρία στην οποία τοποθετείται η πλοκή του έργου: Κάπου γύρω στα χρόνια των Ιπποτών της Στρογγυλής Τράπεζας και του βασιλιά Αρθούρου, όταν η Βρετανία έχει εγκαταλειφθεί από τους Ρωμαίους και αποτελεί αντικείμενο έριδας ανάμεσα στους αυτόχθονες κατοίκους της και τους Σάξονες. Ακολούθως, η προσφυγή σε πλάσματα του μύθου, δράκους, ξωτικά και τελώνια, γεννήματα της φαντασίας των φυλών που κατοίκησαν κάποτε τα βρετανικά νησιά και σήμερα κατοικούν, κατά κύριο λόγο, το έργο του Τόλκιν. Τέλος, ο τρόπος που ο συγγραφέας αντλεί στοιχεία από τη λογοτεχνία του φανταστικού για να συνθέσει ένα, στην ουσία του, μυθιστόρημα, για την ιστορική μνήμη: Σ’ ένα απομονωμένο χωριό στην Αγγλία, λίγο μετά τον θάνατο του βασιλιά Αρθούρου, ζει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Βρετανών, ο Αξλ και η Μπέατρις. Οι αναμνήσεις τους είναι θολές, όπως και όλων των κατοίκων, λόγω μιας μυστηριώδους ομίχλης που προκαλεί ένα είδος φθοράς. Παρά την αρρώστια της Μπέατρις, το ζευγάρι αποφασίζει να αφήσει το σπίτι του και να ταξιδέψει μακριά για να βρει τον γιο του, που έχει να δει εδώ και χρόνια.
Ο «Θαμμένος Γίγαντας» έγινε δεκτός στην Αγγλία με σχεδόν καθολικό ενθουσιασμό – κάποιοι έφτασαν να δηλώσουν ότι είναι το σημαντικότερο, το πιο ολοκληρωμένο και ώριμο από τα έργα του Ισιγκούρο. Οι Βρετανοί είναι, ευτυχώς, προπονημένοι στις μικρές παραξενιές του ιάπωνα συγγραφέα το οποίον θεωρούν δικό τους. Ο τρόπος με τον οποίο δανείζεται θέματα από διαφορετικά λογοτεχνικά είδη –στην περίπτωση του «Μη μ’ αφήσεις ποτέ» από την επιστημονική φαντασία- τους είναι οικείος και οι εκπλήξεις που τους επιφυλάσσει με κάθε νέο έργο του είναι ευπρόσδεκτες. Οι Αμερικανοί κριτικοί πάλι ήταν πιο επιφυλακτικοί στις κρίσεις τους –η μυστηριώδης ομίχλη που καλύπτει τη χώρα όπου συντελούνται τα γεγονότα της αφήγησης πιθανόν να μην ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία τους.
Πηγή: tospirto.net
