Ο ταξικός χαρακτήρας αντιμετώπισης μιας λαίλαπας που έρχεται

Αλήθεια, αναρωτιέμαι…

Υπάρχει κάποιος/α που έχει την εντύπωση πως μπορούν όλοι να αγοράσουν τα πανάκριβα αντισηπτικά ή να έχουν έστω επαρκή διατροφή;

Υπάρχει κάποιος/α που να πιστεύει πως οι ευπαθείς ομάδες είναι όλοι άνω των 70 και δε δουλεύουν για να ζήσουν; 

Υπάρχει κάποιος/α που πιστεύει πως άνθρωποι του καθημερινού μεροκάματου όπου βρουν, πως εργάτες, εργάτριες, καθαρίστριες, πλήθος επαγγελμάτων και άνθρωποι των πολύ χαμηλών και εξαθλιωμένων στρωμάτων είναι όλοι εργαζόμενοι γραφείου θα δουλέψουν από το σπίτι με κομπιούτερ;

Πως έχουν την πολυτέλεια του χαμένου μεροκάματου;

 Υπάρχει κάποιος/α που πιστεύει πως οι οικογένειες και μονογονεϊκές οικογένειες που ζουν με εργαζόμενους των 400 ευρώ σε εργασιακές γαλέρες εκμετάλλευσης, θα “μείνουν” σπίτι να πεθάνουν τα παιδιά τους από πείνα, ή πως θα πάψουν να τους εκμεταλλεύονται τα αφεντικά;

Υπάρχει κάποιος/α που πιστεύει πως αν νοσήσει ο εξαθλιωμένος πληθυσμός προσφύγων-μεταναστών της Μόριας ή άλλου καμπ, (που δεν έχουν τη ζωή που δικαιούνται)ή οι τρόφιμοι των φυλακών, θα έχουν την αντιμετώπιση που δικαιούνται;

Υπάρχει κάποιος/α που πιστεύει πως οι άνεργοι/ες που δεν έχουν οικογενειακή υποστήριξη θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν; Ή τα γερόντια της πενιχρής σύνταξης που είναι μόνα στη ζωή;

Υπάρχει κάποιος/α που πιστεύει πως όλοι οι παραπάνω δεν ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες; 

Άκουσε κάποιος/α τίποτα για επιδόματα έστω;

Διαγγέλματα που απευθύνονται στους “μικρομεσαίους” ή σε επιχειρηματίες πρωτίστως, δείχνουν τον ταξικό χαρακτήρα αντιμετώπισης μιας λαίλαπας που έρχεται.

*Από το facebook της Ιωάννας Κατσίμπα

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr